Στη μαμά που ψάχνει στις 3 το πρωί στο Google «είναι φυσιολογικό να...;» - Αυτό είναι για σένα

Δεν σκοπεύαμε να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας επειδή δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Συνέβη σιγά-σιγά, φυσικά, χωρίς σχέδιο.

Πρώτα ήρθαν οι νυχτερινές αναζητήσεις στο Google:

• «Είναι εντάξει να θηλάζω το μωρό μου για να κοιμηθεί;»
• «Θα μείνει πίσω το παιδί μου αν δεν διαβάζει μέχρι τα 5;»
• «Πώς να εξηγήσω στους παππούδες ότι πρέπει να ακολουθούν το δικό μας πρόγραμμα;»

Πιθανόν να χαμογελάμε φέρνοντας στο νου πως ξεκινήσαμε και που έχουμε φτάσει. Οι προσεκτικά επιλεγμένες κούνιες μετατράπηκαν σε καναπέδες για λούτρινα (ή απλά χώρος για να ακουμπάμε τα παιδικά ρούχα), την ώρα που στα κρεβάτια μας γίνεται πραγματική κατάληψη.

Μαμά σε πανικό: Όταν οι χαμένες κλήσεις των παιδιών προκαλούν καρδιοχτύπι … για το τίποτα

Φυσικά, δεν έλειψαν και οι προειδοποιήσεις: «Μην χαϊδεύεις πολύ το μωρό, θα συνηθίσει».

(Το έκανε. Το κάναμε. Χωρίς τύψεις.)

Κάποιες γεννήσαμε στο νερό , κάποιες στο μαιευτήριο, κάποιες θηλάζοντας άλλο παιδί κατά τη διάρκεια των συσπάσεων.

Όλες βρίσκουμε τη δύναμή μας, τον δικό μας τρόπο.

Τους πρώτους μήνες πετάξαμε τα ρολόγια μας, αφήνοντας τα μωρά να γίνουν οι δικοί μας «χρονομέτρες». Μάθαμε να εμπιστευόμαστε τους ρυθμούς τους, τη σοφία τους. Το πρόγραμμά μας καθορίζονταν από την ακοή και τι το τι θεωρούσαμε τη δεδομένη στιγμή, σωστό.

Τα μικρά μας ζούσαν σε μάρσιπους και wraps, «μικρά καγκουρό» στην αγκαλιά μας. Κάποιες δεν καταλαβαίναμε ποτέ τον λόγο για travel systems ή βρεφικά δωμάτια - η θέση των μωρών ήταν μαζί μας, δέρμα με δέρμα, καρδιά με καρδιά.

Όταν οι άλλοι βλέπουν ξεσπάσματα, εμείς βλέπουμε μεγάλα συναισθήματα σε μικρά σώματα. Παραμένουμε ήρεμες, ξέροντας ότι τα παιδιά δεν «συμπεριφέρονται άσχημα» – μαθαίνουν για τον εαυτό τους και τον κόσμο τους, χρειάζονται τη στοργική καθοδήγησή μας για να ρυθμιστούν.

«Είμαι μία μαμά που κλαίει, που στεναχωριέται, που καίει το τοστ»

Επιλέγουμε σύνδεση αντί για τιμωρία. Κανένα σύστημα αυτοκόλλητων, ανταμοιβής ή συνεπειών, μόνο παρουσία, υπομονή και θάρρος με άπειρη αγάπη στις δύσκολες στιγμές.

Τα δωμάτια παιχνιδιού φαίνονται άδεια αλλά βλέπουμε τη μαγεία που συμβαίνει όταν έχουν λιγότερα – κουτιά από χαρτόνι γίνονται κάστρα, η φαντασία ανθίζει.

Εμπιστευόμαστε την έμφυτη επιθυμία των παιδιών να μάθουν και να εξελιχθούν, γνωρίζοντας ότι κάθε παιδί αναπτύσσεται στον δικό του χρόνο.

Δεν πρόκειται για ένα στιλ γονεϊκότητας , ούτε για λίστα με «πρέπει». Είναι επιστροφή σε ό,τι νιώθουμε φυσικό, σε ό,τι το σώμα μας και τα μωρά ξέρουν ότι είναι σωστό. Μαθαίνουμε για τη γονεϊκότητα βλέποντας τη σχέση μας με τα παιδιά, όχι τις στρατηγικές.

Και ναι, μερικές φορές σημαίνει:

• Εξηγήσεις στους παππούδες για τι πρέπει να κάνουν και τι όχι.
• Προσθήκη άλλου στρώματος στο οικογενειακό κρεβάτι.
• Παρακολούθηση της ανάπτυξης στο δικό τους χρόνο.
• Ανακάλυψη δύναμης που δεν ξέραμε ότι έχουμε.
• Το να είσαι η «περίεργη» που θηλάζει ακόμα το νήπιο.

Αλλά κυρίως, σημαίνει εμπιστοσύνη. Στην ενστικτώδη αντίληψη, στα παιδιά, ότι αυτός ο λιγότερο βατός δρόμος οδηγεί ακριβώς εκεί που πρέπει.

Στη νέα μητέρα που ψάχνει «είναι εντάξει να θηλάζω για να κοιμηθεί;» στις 3 π.μ. – ναι, είναι.

Η γονεϊκότητα δεν είναι μία φόρμουλα την οποία μπορείς να μάθεις

Στον γονιό που αμφισβητείται για το οικογενειακό κρεβάτι – δεν είσαι μόνος.

Σε αυτόν που αναρωτιέται αν τα καταφέρνει σωστά – το κάνεις.

Αυτή είναι η γονεϊκότητά σου. Το ταξίδι σου. Η δική σου ιστορία αγάπης.