Ευγνώμων που το σώμα μου αντέχει ακόμα

Σε κουβάλησα όταν ήσουν ένα μικρό φασολάκι: μικροσκοπικό, ένα μυστικό.

Δεν ένιωθα ακόμα το βάρος σου αλλά οι μικρές αποφάσεις που έπαιρνα μου υπενθύμιζαν πως ήσουν εκεί.

Το σώμα σου μετά τον τοκετό είναι ήδη εξαντλημένο και "δουλεύει" υπερωρίες- Μάθε να το ακούς

Σε κουβάλησα όταν η κοιλιά μου μεγάλωσε, στρογγυλή και μεγάλη. Ανάσες κοφτές, καθώς ανεβοκατέβαινα τις σκάλες με τον δίχρονο αδελφό σου στον γοφό μου. 60 κιλά συνολικά. Το να φτάσω στην κορυφή της σκάλας έμοιαζε με το να φτάσω στην κορυφή ενός βουνού.

Σε κουβάλησα μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης, κυνηγώντας τα αδέλφια σου στη γειτονιά με τα ποδήλατά τους.Η ανυπομονησία μεγάλωνε. Με κάθε πόνο αναρωτιόμουν αν ήρθε η ώρα.

Σε κουβάλησα, τυλιγμένο στα λευκά, μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου.

Πονεμένη, εξαντλημένη, αλλά στον έβδομο ουρανό. Ήσουν εδώ και ήσουν τέλειο μωρό.

Σε κουβάλησα τις φορές που ήσουν ανήσυχο. Ο μπαμπάς σου κι εγώ σε λικνίζαμε, ανακαλύπτοντας πόσο πολύ σου άρεσε να σε κρατούν. Σου άρεσε να σε κρατώ σαν «μπάλα του φούτμπολ» με την κοιλίτσα σου πάνω στο χέρι μου.

Τώρα είσαι τριών μηνών και είσαι καλά ακόμη κι αν σε ακουμπώ κάτω. Όταν σε κουβαλάω, παραμένεις ήσυχος με τις ώρες.

Κουβαλάω τον αδελφό σου. Σχεδόν τριών χρονών, χαμογελά και με αγκαλιάζει σφιχτά. Ακόμη του αρέσει να τον κρατώ. Τα ποδαράκια του, που κάποτε ήταν στρουμπουλά, τώρα πέφτουν πολύ πιο κάτω από τους γοφούς μου. Είναι ψηλός και αδύνατος.

Όταν η κούραση εξαντλεί το σώμα και το μυαλό

Κουβαλάω την αδελφή σου. «Μαμά, μ’ αγαπάς ακόμα κι αν τώρα είναι εδώ ο Reid;» με ρωτά. Η καρδιά μου ραγίζει. «Φυσικά και σ’ αγαπώ, ήσουν το πρώτο μου μωρό!» Σχεδόν 7 χρονών πια είναι πιο ψηλή από τα αδέλφια της. Είμαστε στον ζωολογικό κήπο και δεν μπορεί να δει πάνω από τον φράχτη. Τη σηκώνω. Είναι βαριά. «Ευχαριστώ, μαμά!» λέει με ένα τεράστιο χαμόγελο. Εκπλήσσεται που μπορώ ακόμα να την κουβαλήσω. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα μπορώ.

Στο σούπερ μάρκετ, σηκώνω μια σακούλα σκυλοτροφής 50 κιλών. Καρότσι γεμάτο ψώνια. Ο μικρός στο μπροστινό κάθισμα, το μωρό μέσα στο κάθισμα αυτοκινήτου, πάνω στο καρότσι.

Τρεις μήνες μετά τον τοκετό, ξεκινώ βάρη. Μου φαίνονται βαριά. Έχει περάσει καιρός. 1, 2, 3… τα χέρια μου πονάνε. Αποθαρρύνομαι. Παλιά τα σήκωνα χωρίς κόπο. Τελειώνω την προπόνηση και συνεχίζω τη μέρα μου. Θυμίζω στον εαυτό μου: ΕΙΜΑΙ δυνατή. Κουβαλάω τα παιδιά μου.

Όταν ξαπλώνω το βράδυ, κουβαλάω το βάρος των ευθυνών του σπιτιού. Ο άντρας μου το κουβαλάει κι εκείνος, αλλά με διαφορετικό τρόπο.

«Το σώμα είναι απασχολημένο, το μωρό έχει ανάγκες, το μυαλό στροβιλίζεται»

Θυμάμαι τα γεγονότα της ημέρας.

Το σώμα μου είναι κουρασμένο. Έχω περάσει τραυματισμούς σε μέση και γόνατα τα τελευταία χρόνια.

Είμαι ευγνώμων που το σώμα μου τώρα νιώθει υγιές και δυνατό και μπορώ να κουβαλάω αυτά τα μικρά πλασματάκια.