Οι διακοπές με παιδιά δεν είναι διακοπές όμως θα τις νοσταλγείς μετά από χρόνια

Θυμάμαι μία από τις πιο δύσκολες ημέρες όταν έγινα για πρώτη φορά γονιός. Δεν ήταν όταν το μικρό μου αγοράκι έκανε εμβόλιο ή όταν συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος θα τον πληγώσει με τρόπους που δεν μπορώ να αποτρέψω.

Ήταν η μέρα που πήγαμε για πρώτη φορά οικογενειακές διακοπές.

Μέχρι τότε οι διακοπές μου ήταν τόσο διαφορετικές.

Αν είσαι μαμά και σκέφτεσαι να πάρεις δουλειά μαζί στις διακοπές… διάβασε αυτό ΠΡΩΤΑ

Πρώτα απ’ όλα, κοιμόμουν μέχρι αργά. Γιατί ήμουν το αφεντικό του εαυτού μου. Μετά από ένα χαλαρό πρωινό, πήγαινα στην παραλία και χρειαζόμουν μόλις πέντε λεπτά να ετοιμαστώ. Η τσάντα παραλία είχε ένα αντηλιακό, μία πετσέτα και ένα βιβλίο. Τέλος.

Και όταν έφτανα στην παραλία , καθόμουν. Γιατί οι διακοπές είναι κουραστικές. Ανοιγα το βιβλίο μου, βύθιζα τα πόδια στην άμμο, έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν: « μπορεί να γίνει καλύτερο από αυτό;»

Ήταν τα μικρά πράγματα που δημιουργούσαν την αίσθηση του παραδείσου.

Η ελευθερία.

Η έλλειψη ευθύνης.

Η ικανότητα να πράττεις αυθόρμητα χωρίς συνέπειες.

Και μετά ήρθε το μωρό και πήγαμε οικογενειακώς στην παραλία. Και ένα κομμάτι μέσα μου πέθανε, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση οι διακοπές να μοιάζουν με τις παλιές καλές μέρες.

Το βιβλίο μου; Δεν βγήκε ποτέ από την τσάντα.

Ο χρόνος προετοιμασίας; Μία ώρα τουλάχιστον.

Ο εξοπλισμός; Ντροπιαστικά υπερβολικός. Και το μωρό πάλι δυσαρεστημένο.

Χρόνος που περάσαμε καθισμένοι; Κάπου ανάμεσα σε 30 δευτερόλεπτα και 3 λεπτά.

Κάποιος είχε πει ότι διακοπές με μικρά παιδιά είναι σαν εκτός έδρας παιχνίδι. Κάνεις ακριβώς τα ίδια πράγματα που κάνεις στο σπίτι—ίδια δουλειά, ίδια πειθαρχία, ίδιο πρόγραμμα, ίδιες απαιτήσεις—αλλά σε άγνωστο μέρος. Με πολύ άμμο.

Την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε την τέταρτη μας οικογενειακή απόδραση. Μετά την πρώτη εμπειρία, κάναμε μερικά διαλείμματ. Μου πήρε χρόνο για να προσαρμόσω τις προσδοκίες μου. Να αλλάξω τις …ρυθμίσεις του μυαλού μου από “διακοπές” σε "αγώνα εκτός έδρας".

Γιατί δεν θα κάνω κάτι με πρόγραμμα αυτό το καλοκαίρι

Θα ήθελα πραγματικά να σας πω πόσο μαγικά είναι τώρα. Ότι κοιμόμαστε μέχρι αργά και διαβάζουμε.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι διακοπές με ένα επτάχρονο και ένα πεντάχρονο παιδί είναι ακόμα δύσκολες.

Δεν περνάμε όλη μέρα στην παραλία. Κι όταν το κάνουμε, τα ξεσπάσματα αργότερα μας θυμίζουν γιατί δεν ήταν καλή ιδέα.

Δεν κοιμόμαστε μέχρι αργά. Γιατί τα παιδιά μας ξυπνούν από το χάραμα.

Δεν διαβάζουμε βιβλία. Τουλάχιστον όχι τα δικά μας.

Δεν λειτουργούμε αυθόρμητα. Γιατί δεν είμαστε ανόητοι, και καταλαβαίνουμε ότι η παραμικρή διαταραχή στο εύθραυστο οικοσύστημα που λέγεται “οικογενειακές διακοπές” μπορεί να καταστρέψει τα πάντα.

Υπάρχουν ηλιακά εγκαύματα, παρ' όλες τις υπερβολικές ποσότητες αντηλιακού.

Υπάρχει εξάνθημα από την άμμο, γιατί καμία ντουζιέρα δεν καταφέρνει να την βγάλει από τα σημεία που δεν πρέπει.

Υπάρχουν καυγάδες για το ποιος άγγιξε τα κοχύλια του άλλου.

Υπάρχουν δάκρυα για τα ψαράκια που πιάσαμε και… σκοτώθηκαν, γιατί τα αφήσαμε σε πλαστικό κουβαδάκι κάτω από ένα φως .

Οι καβγάδες μας ακολουθούν και στην παραλία. (Καθώς και το κρυολόγημα που άρχισε να φουντώνει πριν φύγουμε.)

Αλλά θα ξαναπάμε και του χρόνου.

Γιατί ο στόχος δεν είναι οι πέντε μέρες μακριά από το σπίτι. Ο στόχος είναι τα χρόνια που θα ακολουθήσουν και οι αναμνήσεις που θα έχουμε δημιουργήσει. Όταν θα καθόμαστε όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι και θα γελάμε με το πόσο άβολα ήταν τα μικρά παιδιά στις διακοπές αλλά και πόση χαρά έφεραν.

Όταν θα θυμόμαστε τη χρονιά που η μαμά έπαθε ηλίαση, που ο μικρός είχε πάλι εξάνθημα από την άμμο και που ο μπαμπάς νίκησε στη μάχη "άνθρωπος εναντίον σκηνής παραλίας".

Αυτά τα δύσκολα χρόνια είναι τα θεμέλια. Τα χρόνια που χτίζουμε τις αναμνήσεις που θα μας μείνουν για πάντα. Τα πιο δύσκολα χρόνια έχουν τη δυνατότητα να δώσουν τις καλύτερες αναμνήσεις. Ακόμη κι αν δεν διάβασα ποτέ το βιβλίο μου. Ακόμη κι αν την τελευταία μέρα ήμασταν τόσο εξαντλημένοι και ηλιοκαμένοι που δεν αντέξαμε πάνω από δύο ώρες στην παραλία.

Μάμα, μην πάρεις το λάπτοπ μαζί σου στις διακοπές

Τα πιο δύσκολα χρόνια, μπορεί να είναι τα καλύτερα.

Ακόμη κι αν είναι "εκτός έδρας αγώνας".

Είναι ένας αγώνας... Και πρέπει να γίνει η δουλειά τώρα γιατί είναι ο μόνος τρόπος να χτίσουμε αυτό που πραγματικά αξίζει.

Ένα μέλλον με γέλιο και λίγη μελαγχολία για το πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα καλοκαίρια.

Ένα μέλλον μαζί γιατί καταλάβαμε ότι μπορούμε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι νομίζαμε και γιατί ανακαλύψαμε πόσο πολύ αγαπάμε ο ένας τον άλλον ακόμα και εκτός έδρας.

Ένα μέλλον γεμάτο ιστορίες. Έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα που θα ξαναδιαβάζουμε, θα ξανακοιμόμαστε μέχρι αργά και θα παίρνουμε μόνο μία τσάντα στην παραλία, να έχουμε κάτι να θυμόμαστε.

Και ίσως, ίσως αυτές οι μέρες με τις ηλιάσεις και τα εξανθήματα να είναι αυτές που θα μας λείψουν. Ίσως να είναι οι καλές παλιές μέρες. Ίσως να τις βλέπουμε μέσα από ροζ γυαλιά αλλά να τις νοσταλγούμε παρ’ όλα αυτά.