Πώς θεράπευσα την πληγή της μητρικής απουσίας μέσα από τα παιδιά μου

Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη, όταν για πρώτη φορά άκουσα το κλάμα της κόρης μου. Ήμουν εξουθενωμένη, μα μέσα στην κούραση ένιωσα μια βαθιά ανακούφιση.

Μου την έδωσαν να την κρατήσω δέρμα με δέρμα, και περίμενα να με πλημμυρίσει ένα κύμα μητρικής αγάπης. Αντί γι’ αυτό, ένιωσα φόβο, περιέργεια και ελπίδα. Ήθελα να μάθω πώς να τη φροντίζω, πώς να την αγαπώ, πώς να ανταποκρίνομαι σε κάθε της ανάγκη. Είχα περάσει εννιά μήνες κουβαλώντας τη, χάιδευα την κοιλιά, της μιλούσα, της τραγουδούσα, διάβαζα όλα όσα έπρεπε (ή δεν έπρεπε) να κάνω κατά την εγκυμοσύνη.

Η αγάπη που νιώθω για το παιδί μου είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει

Και όμως, εκείνο το κύμα μητρικής αγάπης που όλοι περιέγραφαν δεν είμαι σίγουρη ότι το ένιωσα έτσι ξαφνικά και έντονα. Θυμάμαι να της χαϊδεύω το πρόσωπο, να την κρατώ σφιχτά, να μη θέλω να την αφήσω, και να σκέφτομαι: Ελπίζω να είμαι αρκετή για σένα. Θα κάνω ό,τι μπορώ, και ανυπομονώ να σε γνωρίσω.

Για χρόνια, ένιωθα μια κρυφή ντροπή επειδή δεν είχα αυτόν τον άμεσο δεσμό με την κόρη μου, όπως περιέγραφαν όλοι οι άλλοι. Βρήκα παρηγοριά στο ότι ο δεσμός αυτός αναπτύχθηκε στις επόμενες μέρες, νύχτες, μήνες και χρόνια. Ότι όταν ήρθε η δεύτερη κόρη μου, εκείνο το κύμα μητρικής αγάπης με κατέκλυσε αμέσως μόλις μου την έδωσε η νοσοκόμα. Όμως η ντροπή ψιθύριζε: Γιατί το ένιωσες με εκείνη, αλλά όχι με την πρώτη;

Μέχρι που ξεκίνησα το ταξίδι της θεραπείας μου. Μέχρι που άρχισα να ξετυλίγω τις πληγές και τα τραύματα της παιδικής μου ηλικίας. Μέχρι που πήρα στα χέρια μου το βιβλίο Mother Hunger και έμαθα πως, αν κάποιος δεν βιώσει τη μητρική φροντίδα μέσα στη μήτρα και στα πρώτα στάδια της ζωής του, αυτό επηρεάζει τη δική του ικανότητα να δεθεί με τα δικά του παιδιά, γιατί ποτέ δεν την έλαβε από τη δική του μητέρα. Με άλλα λόγια, αυτό που ήταν φυσικό για πολλές φίλες μου μαμάδες, δεν μπορούσε να έρθει φυσικά σε μένα, γιατί δεν μου δόθηκε ποτέ.

Η αγάπη της μάνας δίνει δύναμη στο παιδί

Στην πραγματικότητα, έμαθα ότι τις πρώτες τρεις μέρες της ζωής μου τις πέρασα στο νοσοκομείο ολομόναχη. Όχι, δεν ήμουν στη μονάδα εντατικής, με γονείς που ερχόντουσαν όποτε τους επιτρεπόταν. Ήμουν κυριολεκτικά εγκαταλελειμμένη, χωρίς καμία σωματική επαφή, χωρίς μητρικό άγγιγμα, χωρίς γνώριμη φωνή να ακούω.

Είναι άραγε παράξενο που, όταν μου έδωσαν την κόρη μου, το εσωτερικό μου παιδί δεν ήξερε πώς μοιάζει η μητρική αγάπη εκείνη τη στιγμή;

Καθώς προχωρούσα στο ταξίδι της θεραπείας, η ντροπή άρχισε να εξαφανίζεται. Αντικαταστάθηκε από υπερηφάνεια. Όχι την αλαζονική. Μα την υπερηφάνεια της χαράς. Αυτή που λέει: Η κόρη σου ξέρει τι είναι η μητρική αγάπη γιατί εσύ έσπασες τον κύκλο. Μια μέρα, όταν κάνει παιδιά, δεν θα αισθάνεται χαμένη, φοβισμένη ή μπερδεμένη. Γιατί θα έχει βιώσει αυτόν τον δεσμό μαζί σου. Από την αρχή.

Βλέπεις, η μητέρα μου εγκαταλείφθηκε κι εκείνη από τη δική της μητέρα. Υπήρχε ένας κύκλος έλλειψης φροντίδας και μητρικής παρουσίας που ξεκίνησε πολύ πριν το συνειδητοποιήσω. Κι όμως, η κόρη μου, από τη βρεφική ηλικία, ήξερε –ακόμα κι όταν εγώ αμφισβητούσα τον εαυτό μου– πόσο την αγαπούσα.

Όχι, δεν με κατέκλυσε ένα ξαφνικό κύμα συναισθημάτων.

Ήρθε σιγά σιγά, τις πρώτες στιγμές που την κρατούσα με δέος και σκεφτόμουν: Χαίρομαι τόσο που βλέπω το μικρό σου προσωπάκι μετά από τόσο καιρό που σε μεγάλωνα μέσα μου.

Ερχόταν τα ξημερώματα, όταν με το κλάμα της ήθελα να θηλάσει κι εγώ της τραγουδούσα You are my sunshine…

Ήρθε στα γελάκια της όταν ανακάλυπτε τον κόσμο.

Δεύτερη φορά μαμά: Διαφορετική, πιο σοφή, πιο ήρεμη

Ήρθε στις ώρες που της αφιέρωνα χρόνο, μόνο για εκείνη όταν γύριζα από τη δουλειά, αφήνοντας στην άκρη τις δουλειές του σπιτιού.

Συνέχισε να μεγαλώνει τους μήνες και τις εβδομάδες πριν έρθει η αδερφή της, όταν φρόντιζα να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο οι δυο μας, για να την απολαύσω ως μοναχοπαίδι.

Και όταν κοιτάζω πίσω, εκείνο το ξαφνικό κύμα που με κατέκλυσε όταν μου έδωσαν τη δεύτερη κόρη μου, δεν ήταν επειδή την αγαπούσα περισσότερο. Ήταν επειδή είχα ήδη νιώσει αυτόν τον δεσμό με την πρώτη μου. Εκείνη με δίδαξε πώς μοιάζει αυτός ο δεσμός, μέσα από τη δουλειά και τις επιλογές μου. Και τότε ήρθε φυσικά και με τη δεύτερη.

Η αλήθεια της δικής μου μητρότητας: Αγώνας και χαρά μαζί

Και ίσως, απλώς ίσως, το εσωτερικό μου παιδί επιτέλους κατάλαβε, επιτέλους θεραπεύτηκε, και μου επέτρεψε να μεταδώσω έναν κύκλο συγκλονιστικής αγάπης και την ικανότητα να μεταφέρω τον μητρικό δεσμό στην ιστορία της γέννησης.