Γιατί αποφάσισα να μην κάνω δεύτερο παιδί

Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι η απόφαση μου να μείνω μαμά με ένα παιδί — χωρίς δεύτερο, και γιατί είμαι περήφανη γι’ αυτό.

Όσες μαμάδες έχετε κάνει ήδη ένα παιδί, γνωρίζετε τις φωνές που ακούγονται γύρω: «Πότε θα κάνεις κι άλλο;», «Δεν θα το αφήσεις μόνο», «Χρειάζεται αδερφάκι», «Όταν γεράσετε, όλα πάνω του θα πέσουν». Κι εγώ τα άκουσα όλα. Από τις θείες, τη γειτονιά, μέχρι και ζευγάρια με δύο παιδιά που με κοίταζαν με ύφος «Εμείς κάναμε ό,τι έπρεπε. Το σωστό είναι να έχεις τουλάχιστον 2 παιδιά».

Ένα και τέλος!

Κι ήρθε η στιγμή που ένιωσα ότι όλα αυτά δεν με εκφράζουν. Ότι εγώ ήθελα να μεγαλώσω ένα παιδί με τα όλα του — ψυχικά, οικονομικά, συναισθηματικά. Όχι δύο παιδιά που να ζουν με στερήσεις. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα: Ένα και τέλος! Μια επιλογή που ίσως να μην καταλαβαίνουν όλοι γύρω μου, αλλά που βασίζεται σε αγάπη, και ρεαλισμό.

Στατιστικά, ξέρεις, το κόστος ανατροφής ενός παιδιού στην Ελλάδα σήμερα είναι τεράστιο. Κάπου διάβασα ότι στην Ελλάδα το κόστος ανατροφής ενός παιδιού μέχρι τα 18 του χρόνια μπορεί να φτάσει περίπου τα 233.000 €. Η μέση ετήσια δαπάνη υπολογίζεται γύρω στα 13.000 €, χωρίς να έχει καν συμπεριληφθεί το αυξημένο κόστος για φροντιστήρια και άλλες δραστηριότητες στην εφηβεία.

Αυτό από μόνο του με κάνει να σκέφτομαι ότι καλά έκανα που έμεινα στο ένα παιδί.

Η επιλογή μου δεν ήταν εγωιστική — ήταν υπευθυνότητα.

Όταν απέκτησα τη Νικόλ σκέφτηκα: γιατί να στερηθώ εγώ ή εκείνη την προσοχή, τον χρόνο και τη συναισθηματική παρουσία; Η ψυχική υγεία μιας μαμάς είναι καθοριστική για το παιδί της (σας τα έχουμε πει μέσα από το Mothersblog πολλές φορές)— και το ξέρουμε πια επιστημονικά. Η κόρη μου χρειαζόταν (και ακόμη χρειάζεται) μια μητέρα που να είναι εκεί, συνειδητά, χωρίς διαχωρισμούς. Κι εγώ ήθελα να είμαι εκεί. Να απαντώ στις δικές της ανάγκες, να τη βλέπω να εξελίσσεται, να μεγαλώνει χωρίς να νιώθω ότι έπρεπε να μοιράσω την αγάπη μου σε δύο ή περισσότερα παιδιά.

Τα πρώτα χρόνια μιλούσα με μαμάδες που το δεύτερο ήταν και για εκείνες φόβος: «Πώς θα κυνηγήσω δύο αν ήδη δυσκολεύομαι να φροντίσω το ένα;», μου έλεγαν. Και τότε κατάλαβα πως η επιλογή μου δεν ήταν εγωιστική — ήταν υπευθυνότητα. Ήταν το «θέλω» να μεγαλώσουμε μαζί, εγώ κι ένα παιδί, χωρίς να νιώθω ενοχές, οικονομικές πιέσεις ή… μικρές «στερήσεις».

Γιατί, ας το δούμε ρεαλιστικά: το παιδί χρειάζεται διατροφή, φροντιστήρια, εξωσχολικές δραστηριότητες, ταξίδια, εμπειρίες. Σε μια μέση ελληνική οικογένεια, τα έξοδα για εξωσχολικές δραστηριότητες και φροντίδα παιδιών αποτελούν περίπου το 15–20% του συνολικού οικογενειακού προϋπολογισμού. Αυτό σημαίνει ότι ένα σημαντικό κομμάτι των μηνιαίων εξόδων πηγαίνει σε μαθήματα, αθλητισμό, καλλιτεχνικές δραστηριότητες και επιπλέον φροντίδα, που συχνά γίνονται απαραίτητα για την ομαλή καθημερινότητα των παιδιών.

Με αυτό το δεδομένο, πολλές οικογένειες καλούνται να προσαρμόσουν τις δαπάνες τους, συχνά θυσιάζοντας προσωπικές ανάγκες, για να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους.

Και ναι, όλα τα παραπάνω ισχύουν. Δεν είναι μόνο στατιστικά που βρήκα στο διαδίκτυο για να σας παρουσιάσω. Τα βίωσα καθώς μεγάλωνε το παιδί μου και ακόμη το βιώνω. Βλέπετε του χρόνου αρχίζει το λύκειο και μαζί τα περισσότερα έξοδα.

Εγκυμοσύνη, ψυχική υγεία, άγχος για το αύριο

Η εγκυμοσύνη μου ήταν όμορφη και δύσκολη μαζί καθώς είχα πρωινές αδιαθεσίες, κόπωση και μια πτώση από σκαλιά στον 2ο μήνα. Και δεν σας κρύβω λίγους μήνες μετά τη γέννηση της κόρης μου σκέφτηκα: πώς θα περνούσα όλα αυτά ξανά από την αρχή (χωρίς την πτώση), εάν είχα ήδη ένα παιδί να τρέχω πίσω του; Όσο και αν μου αρέσουν τα παιδιά, όσο και αν ήθελα ένα δεύτερο παιδί για να ζήσω από την αρχή τα καλά μιας εγκυμοσύνης, για να εφαρμόσω όλα όσα μου έμαθε η μητρότητα, άφησα τον εγωισμό μου στην άκρη, τα ζύγισα όλα και πήρα την απόφαση να μείνω στο ένα.

Δεν λέω ότι οι γονείς που απέκτησαν δύο παιδιά έκαναν κάτι λάθος — κάθε οικογένεια ξέρει τι είναι καλό για αυτήν. Εγώ απλά δεν ήθελα να συγκριθώ. Ήθελα απλώς να κάνω ό,τι είναι καλύτερο για εμένα και την κόρη μου. Και είναι ΟΚ. Κι αξίζει.

Και για όλες τις μαμάδες εκεί έξω που έχουν ένα παιδί, και νιώθουν την πίεση που ένιωθα και εγώ μέχρι να γίνει 10-12 ετών το παιδί μου — από τον περίγυρο, τους συγγενείς, τους φίλους, ακόμη και τον γυναικολόγο σε κάθε επίσκεψη «Ένα αυγουλάκι περιμένει να γονιμοποιηθεί» — να ξέρετε: είναι μαγκιά να πεις «έχω ένα, κι αυτό μου φτάνει». Δεν σε μειώνει. Δεν φανερώνει έλλειψη. Αντιθέτως, δείχνει δύναμη, συνείδηση και ευθύνη.

Με το ένα παιδί, η αγάπη πολλαπλασιάζεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Δεν μοιράζεται. Ο χρόνος είναι αποκλειστικός και όχι μοιρασμένος. Και το σημαντικότερο: κάνεις αυτό που θέλεις εσύ — και ξέρεις κάτι; Η ψυχή σου το δικαιούται.

Ένα παιδί με συνείδηση, χωρίς ενοχές — γιατί με ένα παιδί, η αγάπη μοιάζει απέραντη, η φροντίδα ολοκληρωμένη, και η ζωή μας γεμάτη.

Σε όλες εσάς: είστε αρκετές. Κι αυτό είναι μαγικό.

Να θυμάστε: Είναι δικαίωμά σας να πείτε «ένα είναι αρκετό» – αν σας προβληματίζει για τους Χ, Ψ, λόγους ο ερχομός ενός δεύτερου παιδιού.

Η κοινωνία μπορεί να σπρώχνει μια μητέρα, μπορεί να έχει άποψη – αλλά στο τέλος εκείνη είναι υπεύθυνη για τη ζωή της και τη ζωή του παιδιού της. Την ανατροφή του. Τη φροντίδα του.

Από επιλογή, με αυτογνωσία και γνώση, πρόσφερα στην κόρη μου τον χρόνο, την προσοχή και την οικονομική ασφάλεια που αξίζει.

Και όπως είπα ξανά πιο πάνω: Δεν είναι εγωισμός – είναι προστασία. Για μένα, για εκείνη, για εμάς.