«Ξύπνια στη σιωπή» - Μια μαμά γράφει για όλες τις νύχτες που έμεινε ξάγρυπνη για το μωρό της
Για την Samantha Powers οι νύχτες που έμεινε ξύπνια για το μωρό της μπορεί να ήταν δύσκολες ή μερικές φορές να φάνταζαν ατελείωτες,όμως δεν ήταν ποτέ...σκοτεινές.
Όποιος έχει μιλήσει μαζί μου τους τελευταίους εννέα μήνες ξέρει ότι μετρούσα αντίστροφα τις μέρες μέχρι να μπορώ με ασφάλεια να φέρω στον κόσμο την κόρη μου και να μην είμαι πια έγκυος.
Προκλήσεις στην ψυχική μου υγεία, συνδυασμένες με ατελείωτες ναυτίες και καούρες που θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν μπαταρία, με είχαν φτάσει στα όριά μου όσον αφορά το μητρικό μου ένστικτο. Κι όμως, τώρα κάθομαι εδώ, κρατώντας στην αγκαλιά μου το όμορφο κοριτσάκι μου, και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να είχα ξεχάσει τις νύχτες.
Η αϋπνία έχει δοκιμάσει τα όριά μου ως μαμά
Ξέρετε… τις νύχτες.
Τις νύχτες που νιώθεις πως οι μόνοι άνθρωποι ξύπνιοι στον κόσμο είσαι εσύ και το μωρό σου.
Τις νύχτες που εύχεσαι να κυλήσει ο χρόνος πιο γρήγορα…
…κι όμως, μετανιώνεις αμέσως και θέλεις να επιβραδύνει.
Τις νύχτες που οι διαδικτυακές αγορές μοιάζουν ο μόνος τρόπος να μείνεις ξύπνια.
Τις νύχτες που η λάμψη του φεγγαριού ή οι πρώτες ακτίνες του ήλιου που ανατέλλει, σου προσφέρουν παρηγοριά.
Όταν η μητρότητα αλλάζει τις νύχτες σου - Η εξομολόγηση μιας μητέρας
Όταν κοιτάζεις τον σύντροφό σου που κοιμάται με μάτια γεμάτα ευγνωμοσύνη και ζήλια μαζί.
Τις νύχτες που φαντάζεσαι πώς θα είναι το μωρό σου και η ζωή σου τα επόμενα χρόνια.
Τις νύχτες που αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις την αβεβαιότητα του αύριο.
Όταν κρατάς την ανάσα σου, θυμάσαι τι δεν πρόλαβες να κάνεις την προηγούμενη μέρα και μετράς τα σημεία της λίστας υποχρεώσεων για την επόμενη.
Τις νύχτες που σκρολάρεις ατελείωτα στα social media, περνώντας από τις ίδιες αναρτήσεις και βίντεο που είδες και τις προηγούμενες νύχτες.
Τις νύχτες που παλεύεις με τα βλέφαρά σου να μείνουν ανοιχτά λίγο ακόμα, να κρατήσεις το μωρό σου όρθιο λίγο ακόμα.
«Η μάχη μου με την αϋπνία» - Η εξομολόγηση μιας μαμάς
Τις νύχτες που οι μόνοι ήχοι που διακόπτουν τη σιωπή είναι οι απαλές ανάσες του μωρού σου, τα πουλάκια που αρχίζουν να κελαηδούν και τα σκουπιδιάρικα που ξεκινούν τη διαδρομή τους.
Τις νύχτες που θέλεις τόσο πολύ να βάλεις απαλά το μωρό σου ξανά στην καλαθούνα, κι όμως δεν θέλεις να το αποχωριστείς ακόμα.
Τις νύχτες που βρίσκεις παρηγοριά στο μικρό χεράκι που κρατά το δικό σου.
Τις νύχτες που αναπολείς πού ήσουν αυτή ακριβώς τη στιγμή πριν μερικά χρόνια.
Τις νύχτες που έχεις όλο τον χρόνο να σκεφτείς πόσο όμορφη αλλά και απαιτητική εμπειρία ήταν η εγκυμοσύνη.
Τις νύχτες που μπορείς μόνο να φανταστείς τι συμβαίνει σε σπίτια σε όλο τον κόσμο εκείνη ακριβώς τη στιγμή.
Αχ ναι, αυτές οι νύχτες, που νιώθεις ότι οι μόνοι ξύπνιοι άνθρωποι είστε εσύ και το μωρό σου.
Τώρα, κρατώ το μωρό μου λίγο πιο σφιχτά. Χαμηλώνω τη φωτεινότητα του κινητού μου για να μην την ξυπνήσω μετά τον θηλασμό. Γέρνω για μια στιγμή πίσω, αφήνω έναν αναστεναγμό ικανοποίησης και απολαμβάνω τη λάμψη του νυχτερινού φωτός, που έρχεται σε αντίθεση με το σκοτάδι έξω, προσπαθώντας παράλληλα να μην ξυπνήσω το μικρό παιδί που κοιμάται κοντά.
Ίσως είναι το νυχτερινό φως, ίσως κάτι άλλο, αλλά - αυτές οι νύχτες -ξαφνικά δεν φαίνονται και τόσο σκοτεινές.
Μπορεί να μην τις θυμόμουν, αλλά σίγουρα δεν θέλω ποτέ να τις ξεχάσω.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
