Μετά τη ΜΕΝΝ: Η μάχη που κανείς δεν βλέπει, αλλά συνεχίζεται κάθε μέρα

Χειροκροτούν όταν φέρνεις το μωρό σπίτι, επιτέλους, βγήκε από τη ΜΕΝΝ.

Γιορτάζουν τα ορόσημα, τις δοκιμασίες που ξεπεράστηκαν και θεωρούν ότι η μάχη κερδήθηκε.

Τα κατάφερες. Είσαι σπίτι. Είσαι καλά, το μωρό είναι καλά.

Αλλά τι γίνεται με ό,τι ακολουθεί;

Τι γίνεται με τη σιωπή που ακολουθεί την καταιγίδα;

Από τη ΜΕΝΝ στο σπίτι μετά από 7 μήνες νοσηλείας - «Ποτέ δεν χάσαμε την ελπίδα»

Την αργή, επίπονη διαδικασία της αποσυμπίεσης ενός τραύματος που κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, και λίγοι καταλαβαίνουν.

Οι πληγές που δεν φαίνονται. Οι στιγμές που θα έπρεπε να νιώθεις ευγνωμοσύνη ενώ ακόμα παλεύεις να ανασάνεις. Οι μέρες που προσπαθείς να είσαι καλά, όταν απέχεις τόσο πολύ από το να είσαι.

Τι γίνεται με τις νύχτες που η αδρεναλίνη φεύγει, αλλά το σώμα σου είναι ακόμα σε κατάσταση επιβίωσης, η καρδιά χτυπάει γρήγορα, οι σκέψεις τρέχουν, τα χέρια τρέμουν; Τι γίνεται όταν σταματάνε τα γεύματα, οι έλεγχοι μειώνονται, και ο κόσμος υποθέτει ότι είσαι καλά, επειδή η κρίση, στα δικά τους μάτια, έχει περάσει;

Αλλά δεν είσαι καλά.

Είσαι κολλημένη... Κολλημένη ανάμεσα «στο γεγονός» και «στην υπόλοιπη ζωή σου».

Προσπαθείς να συμφιλιωθείς με τη δυσαρμονία μεταξύ του ποιος ήσουν πριν και ποιος είσαι τώρα, καταλαβαίνοντας πόσο σε άλλαξε αυτό.

Προσπαθείς να βρεις ισορροπία σε μια νέα κανονικότητα που νιώθεις πως είναι μακριά από το να είναι κανονική.

Θέλεις να προχωρήσεις. Να θεραπευτείς.

Αλλά είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι νόμιζες. Η θλίψη χτυπάει σαν κύματα, θρηνώντας για τη γέννα που δεν είχες, τις βδομάδες ή μήνες που χάθηκαν σε αποστειρωμένους νοσοκομειακούς θαλάμους, τα μικροσκοπικά καλώδια και τους συναγερμούς που έχουν χαραχτεί στη μνήμη σου, παίζοντας ξανά και ξανά.

Το σώμα σου μοιάζει ξένο και ανίκανο.

Το μυαλό σου ξαναπαίζει στιγμές που δεν μπορείς να εκφράσεις με λόγια.

Το μωρό σου μοιάζει ταυτόχρονα θαύμα και εύθραυστο, δυνατό και παράλληλα ακόμα σαν μικρός ξένος.

Τα ορόσημα έρχονται με ανάμεικτα συναισθήματα υπερηφάνειας και πανικού.

Συγκρίνεις, μετά νιώθεις ντροπή που συγκρίνεις.

Προσπαθείς να κρατήσεις τη χαρά και τη λύπη στο ίδιο χέρι, αλλά είναι βαριά, είναι μπερδεμένα.

Η εξάντληση είναι κάτι παραπάνω από σωματική.

Είναι συναισθηματική. Πνευματική. Νοητική.

Νιώθεις ερημιά.

Γονείς γιόρτασαν τις 100 ημέρες ζωής της κόρης τους στη ΜΕΝΝ με ένα πάρτι

Έχεις ξεγυμνωθεί μέχρι το κόκαλο.

Και τώρα, αργά - με πόνο - ξαναχτίζεις.

Τουβλάκι- τουβλάκι. Μέρα με τη μέρα.

Και κάπου στην πορεία αρχίζεις να παρατηρείς κάτι: Δεν επιβιώνεις απλά, πια. Μαθαίνεις να ζεις ξανά.

Μπορείς να ανασάνεις, πραγματικά να ανασάνεις!

Η ομίχλη αρχίζει να υποχωρεί. Μπορείς να δεις το φως ξανά, όσο αμυδρό κι αν είναι.

Νικάς.

Μεγαλώνεις και γίνεσαι πιο δυνατή, όπως και το μικροσκοπικό μωρό σου.

Και αυτό αξίζει να το δουν.

Αξίζει συμπόνια.

Αξίζει ένα χειροκρότημα όρθιων.

Στον γονιό μετά τη ΜΕΝΝ: Σε βλέπω.

Κάνεις ιερό έργο στη σιωπή και η θεραπεία σου έχει την ίδια αξία με την επιβίωσή σου.

"Ποτέ δεν περίμενα ότι θα ήμουν μια μαμά της ΜΕΝΝ" (εικόνες)