Νόμιζα πως ήμουν μια φανταστική μαμά, μέχρι που ήρθε το δεύτερο παιδί

Κάποτε ήμουν από αυτές τις μαμάδες. Τις αλαζονικές. Βλέπετε, απέκτησα το πρώτο μου παιδί και, όπως αποδείχθηκε, ήμουν φανταστική μαμά. Τόσο καλή, που το μωρό μου έτρωγε, κοιμόταν και έκανε και… πρωινές χαρούλες.

Το πηγαίναμε παντού: στην παραλία, σε ταβέρνες, σε αεροπλάνα. Χαμογελούσε σε όλους, ήταν ήρεμο, χαρούμενο, απολαυστικό. Κι εγώ σκεφτόμουν:
«ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ γι’ αυτό. Δες το παιδί μου – τέλειο!»

Δεν είμαστε τέλειοι γονείς και δεν έχουμε τέλεια παιδιά

Το κόψαμε από την πάνα λίγο πριν κλείσει τα δύο. Τρεις μέρες. Τέλος. Ούτε ένα "ατύχημα" από τότε. Έδινα συμβουλές αβέρτα. Έλεγα φράσεις όπως:

«Συνέπεια χρειάζεται.»
«Ένας ήρεμος γονιός κάνει ένα ήρεμο παιδί.»
«Απλά χρησιμοποίησε έναν πίνακα ανταμοιβών!»

Και μετά… απέκτησα δεύτερο παιδί. Ένα παιδί με θέληση από ατσάλι.

Ω, Κλερ. Ω, γλυκιά, αυτάρεσκη, μαμά Κλερ. Πόσο γέλασαν οι Θεοί της μητρότητας. Μου έστειλαν έναν μικρό… τύραννο. Έναν μικροσκοπικό δικτάτορα με σιδερένια θέληση που δεν έδινε δεκάρα για τις μέχρι τώρα εκπληκτικές μου ικανότητες ως μητέρα.

Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο δεύτερος γιος μου (στο κρεβάτι, στα τέσσερα, ουρλιάζοντας - το απόλυτο αντίθετο της ήρεμης, ονειρεμένης, με κεριά και νερό γέννας του πρώτου), έκανε το ακριβώς αντίθετο από ό,τι ήθελα. Η εκπαίδευση στην τουαλέτα ήταν τόσο τραγική αποτυχία που, τώρα που είναι σχεδόν τριών, απλά τα παράτησα. Παραιτήθηκα. Δέχτηκα πως θα τρώει, θα κατουράει και θα κάνει κ..ά όποτε θέλει αυτός.

«Χρησιμοποίησε πίνακα ανταμοιβών!», λέει μια άλλη, καλοπροαίρετη μαμά.
Ενώ το Κάρμα γελά και η Ταπεινότητα με χτυπά κατευθείαν στο στήθος. Γιατί αποδεικνύεται ότι… δεν τον νοιάζει. Ούτε η πάνα. Ούτε η τουαλέτα. Ούτε το παιδικό γιογιό με τα σχέδια από τα "Αυτοκίνητα" ( τα αγόρασαν όλα).

Έχω φτάσει να τον ...λαδώνω. Είμαστε vegan και δεν τρώμε ζάχαρη (γιατί είμαι τόσο καλή μαμά), αλλά του δίνω κομματάκια σοκολάτας σαν να είμαι ο Γουίλι Γουόνκα:
«Να, ζάχηρη! Σε ικετεύω… πήγαινε στο γιογιό.»

Το άγχος μου φτάνει στα ύψη, καθώς κοιτάζω αυτό το μικροσκοπικό, πεισματάρικο, αδιάφθορο, ακλόνητο πλάσμα. Χορεύω, χειροκροτώ, ζητωκραυγάζω. Έχω πίνακες ανταμοιβών έτοιμους στο συρτάρι. Έχω αγγίξει νέα επίπεδα εξευτελισμού, φτάνοντας στο σημείο να φωνάζω μέσα στο σπίτι:

«Εγώ πάω στην τουαλέτα!», με την ελπίδα πως ο μικρός θα δείξει κάποιο ενδιαφέρον για τις δικές του λειτουργίες.

Ποιο στιλ γονεϊκότητας ακολουθείτε; Οι 11 τύποι μαμάδων

Αλλά φυσικά… δεν πιάνει.

Διαβάζω τα πάντα στο ίντερνετ και θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στους τοίχους όταν βλέπω τις άλλες, τις ήρεμες μαμάδες να λένε:
«Άσ’ το παιδί να πάρει την πρωτοβουλία.»
Να πάρει πρωτοβουλία;
Και πού θα οδηγήσει αυτό; Θα γίνει τριαντάχρονος λογιστής με πάνες;

Και ας μην ξεχνάμε: είμαι ΠΟΛΥ καλή μαμά — δεν το ανέφερα ήδη;

Κι όμως, σαν ένας μικρός άγριος ηγέτης, αρνείται. Μου γελάει και νομίζει ότι είναι αστείο. Είναι χαρούμενος. ΤΟΣΟ χαρούμενος.

Χαρούμενος παρά όλα αυτά. Παρά τις δοκιμασίες που μου ρίχνει. Παρά τις άσπρες τρίχες που μου προκαλεί και τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου.

Είναι χαρούμενος, γιατί δεν χρειάζεται την έγκρισή μου. Δεν χρειάζεται την έγκριση κανενός.

Γελά όταν τον μαλώνω. Τον βάζω τιμωρία και δεν κλαίει καν. Απλά κάθεται και περιμένει.

Και όταν δεν αντέχω άλλο, όταν κλαίω… με παρηγορεί: «Είναι εντάξει, μαμά.»

Αλλά και πάλι… δεν υποχωρεί.

Είναι χαρούμενος.

Τον κοιτάζω να παίρνει τα πάντα στη ζωή με άνεση. Τόσο ανεξάρτητος. Τόσο αυτάρκης. Τόσο… χαρούμενος.

Και κάπου εκεί καταλαβαίνω ότι αυτό όλο… δεν είναι δικό του μάθημα. Είναι δικό μου. Είναι η υπομονή και η ταπεινότητα που πρέπει εγώ να βρω.

Και αυτό το μικρό αγρίμι, με τις μπούκλες που αρνείται να χτενίσει… Θεέ μου, τι άνθρωπος θα γίνει.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που με κάνουν να νιώθω πως αποτυγχάνω ως μαμά - η ανεξαρτησία του, η δύναμή του, το πείσμα του, το ότι βρίσκει χαρά χωρίς να χρειάζεται επιβεβαίωση - ξέρω, βαθιά μέσα μου, ότι είναι τα ίδια πράγματα που θα τον κάνουν εκπληκτικό ενήλικα.

Γονεϊκά στυλ ανατροφής: Πόσο καθορίζουν τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού;

Οπότε, αν κι εσύ κλαις καθισμένη πάνω από το γιογιό, απλά προσπάθησε να φανταστείς τον υπέροχο, δυνατό άνθρωπο που θα γίνει.

Και ίσως αυτό… σου δώσει λίγη παρηγοριά.