Ορκίστηκα ότι δεν θα φερόμουν στο μικρότερο παιδί μου σαν να είναι μωρό για πάντα αλλά απέτυχα

Ως το μεγαλύτερο παιδί στην οικογένειά μου, πάντα ένιωθα μια μικρή δυσαρέσκεια προς εκείνους που αντιμετωπίζουν το μικρότερο αδερφάκι σαν το μωρό της οικογένειας για πάντα.

Ξέρετε, εκείνα τα παιδιά που τα προστάτευαν υπερβολικά σε όλη τους τη ζωή – που πάντα θεωρούνταν χαριτωμένα και δεν είχαν τις ίδιες προσδοκίες και ευθύνες όπως από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους.

Έτσι, όταν έγινα μητέρα, ορκίστηκα να αποφύγω αυτήν την παγίδα για το δικό μου παιδί. Υποσχέθηκα να φέρομαι στο μικρότερο παιδί μου όπως ακριβώς είχα φερθεί και στα προηγούμενα.

Νόμιζα πως ήμουν μια φανταστική μαμά, μέχρι που ήρθε το δεύτερο παιδί

Λοιπόν, σήμερα, η μικρότερη κόρη μου είναι ένα τετράχρονο, ξανθό, σγουρομάλλικο παιδί γεμάτο ενέργεια και (μαντέψτε...) κάνω όλα όσα είχα ορκιστεί ότι δεν θα έκανα.

Τη σηκώνω κάθε φορά που μου το ζητάει, την αφήνω να κοιμάται στο κρεβάτι μου τη νύχτα και της επιτρέπω να πίνει από παιδικό ποτήρι με καπάκι.

Γελάω όταν μιλάει με μωρουδίστικη φωνή, της χαϊδεύω την πλάτη μέχρι να αποκοιμηθεί και την αγκαλιάζω σαν νεογέννητο όταν βλέπουμε τηλεόραση. Την αντιμετωπίζω διαφορετικά από ό,τι τα άλλα μου παιδιά στην ίδια ηλικία. Και παρότι το συνειδητοποιώ, δεν κάνω κάποια προσπάθεια να το αλλάξω.

Γιατί στην πραγματικότητα, δεν έχει να κάνει με παιδικό ποτήρι – έχει να κάνει με το ότι θέλω να κρατήσω έστω και ένα μικρό κομμάτι μου σε έναν κόσμο στον οποίο έχω ζήσει τόσο καιρό και αγαπώ τόσο πολύ.

Με τέσσερα παιδιά, βρίσκομαι στη φάση της βρεφικής και νηπιακής ηλικίας εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Έχω περάσει αμέτρητες ώρες αγκαλιάζοντας, γεμίζοντας μικρά δοχεία με σνακ, καθαρίζοντας ακαταστασίες και βουρτσίζοντας δόντια.

Για μια δεκαετία, βοηθούσα τουλάχιστον ένα παιδί στις απλές καθημερινές του ανάγκες, μοιραζόμουν την αγκαλιά μου, έδενα παπούτσια και κούμπωνα μπουφάν.

Και όταν κάνεις κάτι τόσο καιρό, γίνεται κομμάτι της ταυτότητάς σου.

Επιπλέον, αυτή η φάση της ζωής μου ήταν μια από τις αγαπημένες μου.

Λατρεύω να με χρειάζονται και να με θέλουν με τον τρόπο που το κάνουν τα μικρά παιδιά.

Λατρεύω να τα κρατάω κοντά μου, να σκουπίζω τα δάκρυά τους και να τα βλέπω να αποκοιμιούνται καθώς τα χαϊδεύω την πλάτη.

Και φυσικά, η μικρή μου δεν έχει ξεπεράσει ακόμα όλα αυτά στα τέσσερά της χρόνια – αλλά ο φόβος μου είναι ότι οδεύει προς τα εκεί. Και μετά; Τι θα κάνω; Ποια θα είμαι;

Τα παιδιά μου μπορεί να με χρειάζονται λιγότερο αύριο, αλλά σήμερα είναι εδώ μαζί μου

Έτσι, κρατιέμαι από εκείνη, ως το τελευταίο μου μωρό, και καθυστερώ λίγο την ανεξαρτησία και την ωρίμανσή της. Δεν λέω ότι είμαι περήφανη γι’ αυτό, καθώς το κάνω περισσότερο για μένα παρά για εκείνη, αλλά να που βρίσκομαι εδώ.

Και νομίζω ότι ένα μέρος όλου αυτού γίνεται υποσυνείδητα, γιατί δεν σκέφτομαι αυτά τα πράγματα στις μικρές στιγμές της καθημερινότητας. Αλλά όταν κάθομαι και αναλογίζομαι τη δυναμική της οικογένειάς μας, το βλέπω καθαρά.

Οπότε, σε όλους εκείνους τους γονείς που κάποτε έκρινα όταν έβλεπα να κουβαλάνε το «υπερβολικά μεγάλο για να το κουβαλάνε» μικρό τους παιδί, ζητώ συγγνώμη.

Συγγνώμη που υπέθεσα πως απλώς ήσασταν πολύ τεμπέληδες για να βοηθήσετε το τελευταίο σας παιδί να αναλάβει ευθύνες. Τώρα καταλαβαίνω ότι κι εσείς περνούσατε μια μεγάλη μετάβαση – και ότι το παιδικό ποτήρι ήταν πιθανώς η δική σας κουβερτούλα ασφαλείας μέσα από μια τεράστια αλλαγή στη ζωή σας.

Δεύτερη φορά μαμά: Διαφορετική, πιο σοφή, πιο ήρεμη

Και αν στο τέλος όλοι βγούμε από αυτό ευτυχισμένοι και υγιείς, ίσως το να κακομαθαίνουμε λιγάκι το τελευταίο μας παιδί να μην είναι και τόσο κακό.

Υποθέτω πως θα το ανακαλύψω.