Η έμφυτη δύναμη της μητρότητας - Μια προσωπική εξομολόγηση

Μόλις γίνουμε μητέρες, μια έμφυτη δύναμη αρχίζει να ξυπνά στις καρδιές μας.

Μας ωθεί να υπερασπιζόμαστε τα παιδιά μας όποτε και όπως το χρειάζονται, και είναι μια δύναμη αδιαμφισβήτητη. Κάποια παιδιά μπορεί να χρειάζονται περισσότερη υπεράσπιση από άλλα σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους, αλλά κάποια στιγμή, όλα χρειάζονται έναν δυνατό σύμμαχο που δεν φοβάται να φωνάξει την αξία τους ή να αγωνιστεί στο πλευρό τους.

Μαμά δύο μικρών παιδιών εξομολογείται: «Από την γλυκιά κούραση πλέον νιώθεις μόνο εξάντληση»

Εκεί είναι που πραγματικά καταφέρνουμε να ξεχωρίσουμε, γιατί όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, μια μητέρα γίνεται ακόμα πιο δυνατή.

Αλλά ακόμα και οι πιο δυνατές από εμάς, κάποια στιγμή, βιώνουν την εξουθένωση. Καθώς προχωράμε, οι ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας μπορεί να θολώσουν το όραμά μας, και μπορεί να χάσουμε από τα μάτια μας αυτό που ήταν αρχικά το πιο σημαντικό: τον λόγο που ξεκινήσαμε να υπερασπιζόμαστε: την ευτυχία του παιδιού μας.

Τι συμβαίνει λοιπόν όταν η φωτιά, που άλλοτε έκαιγε τόσο λαμπερά στον πυρσό μας, αρχίζει να σβήνει και δεν μπορούμε πλέον να δούμε τον δρόμο μπροστά μας;

Πώς ψάχνουμε να βρούμε τη φλόγα που θα μας δείξει τον δρόμο; Και αν την ξαναβρούμε, πώς αναζωπυρώνουμε το πάθος που μας έδωσε το αρχικό μας κίνητρο;

Κατά τη διάρκεια ενός μαραθωνίου, ακόμα και οι πιο αθλητικοί δρομείς χρειάζονται ένα ποτήρι νερό στη διαδρομή προς τη γραμμή του τερματισμού.

Ένα αυτοκίνητο μπορεί να ταξιδέψει σε όλη τη χώρα, αλλά θα πρέπει να σταματήσει για καύσιμα ή ηλεκτρική φόρτιση.

Ακόμα και ο Σούπερμαν αντλούσε ενέργεια από τον ήλιο για να ενισχύσει τις υπερδυνάμεις του.

Μια μητέρα μπορεί να ισορροπήσει αμέτρητα πράγματα ταυτόχρονα, αλλά όταν μεγαλώνουμε μικρούς ανθρώπους, πρέπει να επαναφορτίζουμε τις δυνάμεις μας που και που.

Η αγάπη της μάνας δίνει δύναμη στο παιδί

Στο κάτω κάτω, είμαστε και εμείς άνθρωποι. Αλλά πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Είναι εύκολο να πούμε ότι θέλουμε μια μέρα σε ένα σπα ή μια βραδινή έξοδο με φίλους- και σίγουρα αυτά είναι πολύτιμα- αλλά κάποιες φορές πρέπει να σκάψουμε πιο βαθιά.

Ως μητέρα ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, μοιράζομαι στιγμιότυπα από τη ζωή μας με τους άλλους, με την ελπίδα ότι ο κόσμος θα δει την αληθινή του αξία. Αλλά υπήρξαν στιγμές που έχασα τον αρχικό μου σκοπό ή που η εξουθένωση με επιβράδυνε. Σε αυτές τις στιγμές, η ανασκόπηση και η αποστασιοποίηση είναι ανεκτίμητες.

Αν μπορέσω να βρω τη δύναμη, προσπαθώ να θυμηθώ ότι αν και ο διακόπτης της μητρότητας δεν μπορεί ποτέ να σβήσει εντελώς, η έντασή του μπορεί να χαμηλώσει.

Δεν χρειάζεται πάντα να είναι στη μέγιστη ένταση. Αυτή η συνειδητοποίηση με βοηθά να σκεφτώ τα λάθη μου που πρέπει να δουλέψω, αλλά μου επιτρέπει επίσης να αναγνωρίσω όλα όσα έχω πετύχει.

Τότε αρχίζω να κοιτάζω τα παιδιά μου και να επιστρέφω στο παρελθόν, ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Προσπαθώ να τοποθετήσω τον εαυτό μου στα παλιά μου παπούτσια για να εκτιμήσω την πρόοδο που έχουμε κάνει η οικογένειά μου και εγώ, ανεξαρτήτως μεγέθους. Μερικές φορές, είναι τα μικρά βήματα με τον καιρό που μας κάνουν να συνειδητοποιούμε πόσο μακριά έχουμε φτάσει.

Όμως, ακόμα και όταν βρίσκουμε την ενέργεια και το πάθος να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε, ανεξάρτητα από το πόσο αισιοδοξία νιώθουμε, θα υπάρξουν νέες δυσκολίες στο μέλλον.

Θα υπάρξουν εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε, και η αμφισβήτηση των ικανοτήτων μας ως μητέρες θα επανεμφανιστεί όταν ξαναχάσουμε την πορεία μας. Είναι οι αναπόφευκτες συννεφιασμένες μέρες που αποτελούν μέρος της ζωής μας.

Αγαπημένο μου παιδί, είσαι η δύναμη που με κρατά όρθια

Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να μην βρίσκουμε πάντα τη δύναμη, την ενέργεια ή το κίνητρο που ελπίζαμε ή που κάποτε νιώθαμε.

Αλλά αν μπορούμε να εκτιμήσουμε τις νίκες μικρές και μεγάλες και να θυμηθούμε ότι το πιο σημαντικό είναι η ευτυχία του παιδιού μας, τότε ίσως αυτό να είναι αρκετό για να ξαναβρούμε τις υπερδυνάμεις που συνοδεύουν τη μητρότητα...

^{ελεύθερη απόδοση από herviewfromhome.com}