«Το πρώτο μήνυμα της ύπαρξής σου μέσα μου, ήρθε μαζί με την είδηση για την κακιά αρρώστια της μητέρας μου»

Το υγρό στον πνεύμονα προμήνυε την επιβεβαίωση μιας υποψίας που κανένας δεν τολμούσε να αγγίξει στη σκέψη του ως πιθανό αίτιο: Καρκίνος... Με μοναδικό σύμμαχο μια μπανάνα, πεταμένη στην τσάντα που περιέφερα από τη δουλειά στο νοσοκομείο, προσπαθούσα να δώσω δύναμη τόσο σε σένα όσο και σε μένα, παραβλέποντας την αξία της σωστής διατροφής για την εγκυμοσύνη.

Τα απανωτα ιατρικά ανακοινωθέντα δεν μου άφηναν περιθώριο για όμορφες σκέψεις που αφορούσαν το κοινό μας μέλλον. Δεν μπορούσα να σκεφτώ πώς θα ήσουν, σε ποιον θα έμοιαζες... Προσπαθούσα να πάρω κουράγιο από εκείνη που υπέφερε, να με πείσει ότι θα γίνει γρήγορα καλά. Η δική μου μαμά, ο βράχος της ζωής μου είχε λυγίσει και μαζί της όλη μου η ζωή. Το μόνο που κατάφερα να κάνω πιστεύοντας ότι αυτό θα της έδινε κουράγιο, ήταν εάν ήσουν κορίτσι, να έπαιρνες το όνομα της, Ευαγγελία.

Τα βυθισμένα στον πόνο μάτια της με παρακάλεσαν να προσεύχομαι στην Παναγία για εκείνη και να δώσω το όνομα Της σε εσένα. Έτσι, έγινες το πρώτο μου τάμα, η μυστική συμφωνία με τα Θεία που θα έσωζαν τη μητέρα μου από τον θάνατο. Αν και καταπονημένη, η θέλησή της για ζωή ήταν ισχυρή. Η αγωγή με το χάπι της νέας γενιάς αντί της κλασικής χημειοθεραπείας μας έδωσε ελπίδα. Ήταν η πρώτη φορά που χαμογέλασα. Τα φαινομενικά καλά αποτελέσματα μεταμόρφωναν την καθημερινότητά μου. Έκανα πια σχέδια για σένα, αποκτούσες εικόνα στο μυαλό μου.

Έναν μήνα πριν τη γέννησή σου, η ανάμνηση των πρώτων στιγμών της ανακοίνωσης του δυσάρεστου νέου μου χτύπησε την πόρτα. Η συγκεκριμένη αγωγή δεν απέδιδε πια. Η μητέρα μου έπρεπε να υποβληθεί σε ισχυρές χημειοθεραπείες. Τα κλάματα και οι φωνές μου πρέπει να άγγιξαν την ευαίσθητη ψυχούλα σου. Τόσο που φοβόμουν μήπως γεννηθείς καταθλιπτική ή με τάσεις αυτοκτονίας λαμβάνοντας υπόψη τις θεωρίες των ψυχολόγων περί άμεσης επιρροής της ψυχολογίας της μητέρας στο παιδί κατά τη διάρκεια της κύησης.

Γεννήθηκες στις 26 Ιανουαρίου 2013. Μικροσκοπική, κοκκινομάλλα με μεγάλες πατούσες. Η μητέρα μου ήταν εκεί, δίπλα μου, χαμογελαστή, τουλάχιστον μπροστά μου γιατι όπως έμαθα εκ των υστέρων ζούσε τον δικό της εφιάλτη στην αίθουσα αναμονής με έντονες τάσεις για λιποθυμία και εμετό. Σαράντα ημέρες μετά τη γέννησή σου έγινες άθελά σου μάρτυρας μιας εμπειρίας που το υποσυνείδητό σου εύχομαι να καταχωνιάσει βαθειά μέσα του. Σε κρατούσα αγκαλιά και σε τάιζα μπροστά της. Ξαφνικά, η τρεμάμενη φωνή της με ένταση αναρωτιόταν τι της συνέβαινε. Παραπάτησε και ξάπλωσε στον καναπέ. Νόμιζα ότι απλά λιποθύμησε. Τα μάτια της έχαναν την επαφή με το περιβάλλον ενώ μου μίλαγε μουδιασμένη. Άρχισε να ιδρώνει και να βγάζει κραυγές. Τότε κατάλαβα. Η μητέρα μου περνούσε εγκεφαλικό. Σε άφησα πανικόβλητη στην κούνια ενώ φώναζα για βοήθεια χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Έπαιρνα από το κινητό μου νούμερα χωρίς αποδέκτη...

Σε έχασα πάλι για έναν μήνα που εκείνη πάλευε με το ανάπηρο χέρι της και την απουσία του λόγου της. Σε τάιζα, σε κοίμιζα, σου χαμογελούσα αλλά η καρδιά μου ήταν νεκρή. Το δεύτερο εγκεφαλικό την κράτησε 15 ημέρες στο νοσοκομείο όπου και γράφτηκε ο επίλογος της ζωής της μια μόλις ημέρα μετά τη Γιορτή της Μητέρας. Από τότε, τα τελευταία δυο χρόνια γιορτάζουμε την πιο όμορφη ημέρα του κόσμου με δάκρυα στα μάτια, κοιτάζοντας τη φωτογραφία της...

Δεν ξέρω εάν θα γίνω καλή μητέρα, μικρή μου Μαρίλια, αλλά θα σε αγαπώ για πάντα όπως με έμαθε να αγαπάω και να προσπαθώ μέσα από τα δύσκολα η δική μου μητέρα, η γιαγιά σου, ελπίζοντας να είναι έστω λίγο υπερήφανη για το δικό της παιδί όταν το βλέμμα της ανταμώνει τη γη....