6 απίθανες αναμνήσεις που έχω από τα καλοκαίρια στον παππού και την γιαγιά

Η Νάγια, η μεγάλη μου κόρη τελείωσε μόλις το νήπιο κι έχω μαζέψει ένα κουβά δάκρυα για το μωρό που ήταν μια στρογγυλή μπαλίτσα και το ζύγιζα δέκα φορές τη μέρα, την μεγάλη γιορτή αποφοίτησης που δεν έγινε λίγω πανδημίας και το καλοκαίρι που μόλις ξεκινά.Εκεί στο καλοκαίρι μπόλις ξεκινά μπαίνουν και δέκα ακόμα παρενθέσεις, υποθέσεις, διαιρέσεις, αρχίζουν να σε απασχολούν οι λέξεις camp, θερινή απασχόληση και τι θα κάνει το παιδί δύο μήνες στο σπίτι.

Λέξεις και άγχη που ξεκάθαρα δεν με απασχολούσαν όταν δεν είχα παιδιά και απορούσα γιατί όλες οι μαμάδες συνάδελφοι είχα τέτοιο καημό να πάρουν άδεια τον Αύγουστο και εννοείται πως όταν τα παιδιά ήταν μωρά, η κοπέλα που τα κρατούσε κανόνιζε πάντα οι διακοπές της να συμπίπτουν με τις δικές μας.

«Μα τι μας έκαναν εμάς οι γονείς μας που δούλευαν», ήταν η πρώτη μου σκέψη; Μήπως υπήρχε καλύτερη στήριξη από το κράτος; Μήπως δεν δούλευαν δύο μήνες; Τι μαγικό συνέβαινε όσο εμείς λύναμε ασκήσεις από τις «Χαρούμενες Διακοπές»; Ένα ήταν το μαγικό! Διακοπές στο χωριό και ευτυχώς για μένα, είχα μπολικα χωριά και από δύο αγκαλιές του παππού και της γιαγιάς για να διαλέξω!

Και μέσα από αυτό το κεφάλι μου, κάθε που μπαίνει το καλοκαιράκι, ξυπνούν οι πιο όμορφες αναμνήσεις και έξι πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

1. Η ατελείωτη αγωνία της γιαγιάς μου:

Είναι ξεκάθαρο πως η παροιμία «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου», βρίσκει απόλυτη υλοποίηση στις γιαγιάδες. Με θυμάμαι να ξυπνάω πρωινά στο χωριό και η γιαγιά μου να φτάνει με την καλημέρα της και το θερμόμετρο. Το άγχος μήπως αρρώστησε το παιδί μέσα στο ντάλα καλοκαίρι, καταλαβαίνω σήμερα πως ήταν απλά ο τρόπος της να εκφράσει την αγωνία της να είμαστε καλά. Κι αγωνία συνεχιζόταν σε όλα, στο να μην χτυπήσουμε, να περνάμε καλά, να μην μας λείψει τίποτα, να βάλουμε ζακέτα και να τρώμε, φυσικά, να τρώμε όλο μας το φαγητό.

2. Οι γνώσεις που πήραμε:

Και δεν είχαν να κάνουν με σχολεία, αριθμούς και γράμματα. Στο χωριό μπορούσες να μάθεις πως πρέπει πάντα να κοιτάζεις προσεκτικά τη φωλιά της κότας, προτού βάλεις τα χέρια σου, γιατί κάποιο φίδι παραμονεύει. Με τον παππού μαθαίναμε ποια είναι τα καλά φασόλια, μόστρες τα έλεγε, για να τα βάλουμε πάνω πάνω στο σακί. Κάναμε τα πρώτα βήματα χωρίς βοηθητικές ρόδες στο ποδήλατο, για να πηγαίνουμε επιτέλους πιο γρήγορα και εξαντλούσαμε τη δύναμή μας για να πάει πιο ψηλά η αυτοσχέδια κούνια με τριχιά, που έφτιαχνε πάντα ο παππούς. Πώς θα πλάσεις ζυμαράκι για να ψηθεί η μακαρονόπιτα, πώς θα ταίσεις τις κότες, πώς θα καθαρίσεις τα αμύγδαλα που λιάζονταν στον ήλιο. Αν αυτές δεν είναι πληροφορίες που σου μένουν αξέχαστες, δεν ξέρω ποιες είναι!

3. Τα φαγητά μας!

Κλείνω τα μάτια και τα καλοκαίρια στη γιαγιά μου μυρίζουν καγιανά. Ανοίγω τα μάτια και είμαι στο κρεβάτι δίπλα στην κουζίνα, εκεί με βρήκε το μεσημέρι με τα αλάτια μετά το μπάνιο, κι όσο η γιαγιά ρίχνει τα αυγά στο τηγάνι, η τριμμένη ντομάτα φουσκώνει με το λάδι και μοσχοβολά. Ξανακλείνω τα μάτια και βγάζουμε τα μουστάκια από τα καλαμπόκια.

«Το απόγευμα θα σας ψήσω τα αραποσίτια» φωνάζει η γιαγιά κι ανάβει τον ξυλόφουρνο έξω από το σπίτι και νομίζω ότι θα φάω το καλύτερο φαγητό σε όλον τον κόσμο.

Και λίγο αργότερο η μεγάλη μου ξαδέρφη της φωνάζει να φτιάξει και μπουγάτσα. Όχι, μην πάει το μυαλό σου σε φύλλα και κρέμες. Ξενέρωτα πράγματα. Μπουγάτσα μέχρι που μεγάλωσα ήταν το κέικ που μοσχοβολούσε πετιμέζι, γαρύφαλλο και κανέλλα κι έκρυβε μέσα και εκείνη την περίεργη αλλά θαυματουργή στάχτη.

Κι ύστερα ο παπππούς μας έβλεπε μαζεμένα κάτω στην αυλή και μας άνοιγε το πιο μεγάλο καρπούζι εκεί μπροστά. Χωρίς πιρούνια, χωρίς πιάτα, έτρεχα να πιάσω πάντα την καρδιά από το καρπούζι που δεν είχε κουκούτσια.

4. Το στοίχημα μπάνια vs παγωτά.

Το καλοκαίρι στο χωριό με τους παππούδες δεν είχε πολλά προαπαιτούμενα. Έπρεπε να έχεις μαζί σου μια πετσέτα για τη θάλασσα και να επιστρέψει σπίτι ξέροντας πόσα ακριβώς παγωτά και πόσα μπάνια έχεις κάνει. Στο χωριό, ένα μπάνιο ποτέ δεν ήταν αρκετό. Από το πρωί στο αγροτικό του παππού και βουρ στην παραλία και μετά ύπνος το μεσημέρι με τα αλάτια και το απόγευμα πάλι στη θάλασσα. Μούλιαζαν τα χέρια από τις βουτιές αλλά η καρδιά ήταν πιο γεμάτη από ποτέ. Παράδεισος κι ο μεζές στο πάνω καφενείο. Ουζάκι για τον παππού, μεζεδάκι για τα κορίτσια, Κι αν σου πω πως μέχρι σήμερα δεν έχω φάει τόσο νόστιμο καλαμαράκι όσο εκείνο που καταβρόχθυζα μετά τη θάλασσα.

Κι ύστερα δύο δεκάρες από τον παππού και βουρ για παγωτό. Η Άννα η ξαδέρφη ήταν μεγαλύτερη και πήγαινε μπροστά, εγώ παρακαλούσα να βρούμε το μεγάλο ψιλικατζίδικο με τα πολλά ψυγεία, κι εκείνη μας πήγαινε με ασφάλεια στο κοντινό. Ξυλάκι σοκολάτα και πάλι πίσω. Αυτός ήταν ο παράδεισος.

5. Η ανεμελιά:

Αυτή η αίσθηση πως δεν υπάρχει χρόνος και δεν υπάρχει πρόγραμμα και διάβασμα και υποχρεώσεις. Όλα σταματούσαν στο χωριό. Γινόμασταν τζιτζίκια σωστά. Εκείνα άραζαν το μεσημέρι που κάναμε όλοι ησυχία για να κοιμηθεί ο παππούς κι εγώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο και το αεράκι χάιδευε τις φακίδες μου. Κανένα άγχος, κανένας προβληματισμός, κανένας καύσωνας. Μόνο δροσιά και αληθινές χαρούμενες διακοπές, κι ας μετανιώνω τώρα που έλεγα κάθε μέρα «πότε θα έρθει ο μπαμπάς και η μαμά για να μας πάρουν»!

6. Ακόμα κι εκείνα που σε ενοχλούσαν αλλά έμοιαζαν ασήμαντα:

Η άμμος ήταν παντού. Στα ρούχα, στο πάτωμα, στα μαλλιά. Μπλεγμένη κουβάρι παντού από τα δύο μπάνια στην θάλασσα τη μέρα, την έφερνες πίσω σπίτι στην επιστροφή κι έφτανε να σου λείπει το χειμώνα που έπεφτε στα χέρια σου η τσάντα για την θάλασσα, γεμάτη με κοχύλια, άμμο και αναμνήσεις.

Οι φακίδες μου: Στην πόλη δεν τις εκτιμούσαν τα παιδιά. Ο χαρακτηρισμός φακιδομούρα, με εκνεύριζε όσο τίποτα, κι όμως στο χωριό, οι φακίδες και τα ξανθά μαλλιά λουσμένα από τον ήλιο, ήταν η ασπίδα μου, το πιο όμορφο πρόσωπο που μπορούσα να έχω σε σχέση με όλη τη χρονιά.

Η τηλεόραση που δεν είχαμε αλλά δεν είχε σημασία. Έπιανε το ράδιο και τραγουδούσε ο παππούς. Σταμάτα τώρα βρε παππού, μας πήρες τα αυτιά, έλεγα τότε και τι δεν θα έδινα να έρθει να τραγουδήσει λίγο ακόμα σήμερα.

Βρε μήπως να πάνε φέτος τα παιδιά στο χωριό; Μήπως ήρθε η ώρα;

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/