Despoina’s little stories: «Το σούπερ μάρκετ και τα εμβόλια… Αυτή η μάστιγα!»

Άλλωστε σας έχω γράψει για το συγκλονιστικό μυστικό που ανακάλυψα πριν λίγες μέρες…

Όμως η μέρα των εμβολίων μοιάζει λίγο με τη μέρα του σούπερ μάρκετ στο πιο… «επώδυνό» του όμως.

Δε λέω το «μικρό σούπερ μάρκετ» που είναι μόνο για τα απαραίτητα της ημέρας. Λέω για το «μεγάλο σούπερ μάρκετ» που σε αποτελειώνει… Τουλάχιστον εμένα. Να ας πούμε, πώς νιώθεις όταν μετά τη δουλειά, τρέχεις κατάκοπη να προλάβεις το σούπερ μάρκετ για να ψωνίσεις τα τρόφιμα και τα απορρυπαντικά του μήνα;

Έχεις ξυπνήσει από τα χαράματα για να ετοιμάσεις τα παιδιά για το σχολείο, έχεις τακτοποιήσει το σπίτι, έχεις πάει στη δουλειά, επιστρέφεις αργά το απόγευμα κουρέλι –αφού έχεις φάει την κίνηση της ζωής σου- παίρνεις τα παιδιά σου –γιατί κάποια στιγμή πρέπει να τα δεις και αυτά τα δόλια- και πάτε όλοι μαζί στο σούπερ μάρκετ. Φορτώνεις καρότσια –γιατί είπαμε, είναι το «μεγάλο σούπερ μάρκετ»- περιμένεις στην ουρά στο ταμείο, πληρώνεις, φορτώνεις το αυτοκίνητό σου, ξεφορτώνεις στο ασανσέρ και μεταφέρεις δεκάδες σακούλες στην κουζίνα. Βγάζεις από τις σακούλες, τακτοποιείς στα ράφια, στα ντουλάπια και στο ψυγείο.

Ταυτόχρονα, ετοιμάζεις τα παιδιά σου για ύπνο, γάλατα, δόντια, επανάληψη γλώσσας και μαθηματικών. Ταυτόχρονα πρέπει να διαχειριστείς τη γκρίνια «Μα γιατί να πέσω από τώρα για ύπνο; Οι συμμαθητές μου βλέπουν Survivor πριν κοιμηθούν!» και να απαντάς «Δε με νοιάζει τι κάνουν οι συμμαθητές σου παιδί μου.Πέφτεις τώρα για ύπνο!», «Μα γιατί ρε μαμά;», «Γιατί έτσι παιδί μου! Γιατί θέλω να κάνω τις δουλειές μου με την ησυχία μου και να μην ακούω ούτε ανάσα…».

Και στο τέλος, ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου χωρίς να έχεις προλάβει να κάνεις ούτε ντους, με πόνο στη μέση από το κουβάλημα και ρυθμίζοντας το ξυπνητήρι για την επόμενη μέρα που θα γίνουν ακριβώς τα ίδια: Ξύπνημα, γάλα, δόντια, ορθογραφία, σχολικό. Αυτό…

Κάπως έτσι και λίγο χειρότερα είναι η μέρα των εμβολίων. Ειδικά όταν πρέπει να γίνει το αντιγριπικό σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Το ραντεβού είναι προγραμματισμένο από μέρες με την παιδίατρο και πρέπει να είμαστε όλοι συνεπείς γιατί θα εμβολιαστούμε όλοι ανεξαιρέτως. Φεύγεις από τη δουλειά σου κατάκοπη. Πας σπίτι, τους παίρνεις όλους, πας προπόνηση την κόρη σου και μετά από μιάμιση ώρα φτάνεις στο ιατρείο που βρίσκεται στο κέντρο και δυστυχώς δε σου έφτανε η πρωινή κίνηση που έφαγες για να πας στο γραφείο, τώρα την τρως σε δύο δόσεις, σαν την αντιβίωση, πρωί βράδυ.

Εν τω μεταξύ, η μικρή στο πίσω κάθισμα γκρινιάζει γιατί ξεχάσαμε την πιπίλα στο σπίτι. Κι όταν ξεκινήσει η Χριστίνα την γκρίνια δεν έχεις πιθανότητες επιβίωσης. Ορκίζομαι. Έχω κάνει ειδικές ασκήσεις ηρεμίας για να μπορώ να αντέξω την γκρίνια της καρκινούλας κόρης μου. Φαντάσου λοιπόν, αυτό να συμβαίνει non stop την ώρα που εσύ είσαι κολλημένη στην κίνηση και θες να ουρλιάξεις αλλά δεν πρέπει κιόλας για να μη τρομάξουν τα παιδιά. Κάποιο ηφαίστειο βράζει μέσα σου αλλά κρατιέσαι με μία παράξενη και ανεξήγητη υπομονή που χαρίζει ο Θεός στις μαμάδες. Όχι όμως και στους μπαμπάδες… Εκείνος με απείλησε ότι αν δεν βρω τρόπο να σταματήσω τη μουρμούρα της Χριστίνας, θα έβγαινε από το αυτοκίνητο, θα έπαιρνε ταξί και θα επέστρεφε στο σπίτι. Χωρίς να κάνει το αντιγριπικό εμβόλιο.

Όχι, δε θα μπορούσα να πάρω τέτοιο ρίσκο. Εμείς θα είμαστε υγιείς και αυτός θα μας φέρνει όλες τις εποχικές αρρώστιες στο σπίτι;

Ξεκίνησα μονομιάς να κάνω τον κλόουν για να βγάλει τον γλυκό σκασμό το χαριτωμένο κατά τ’ άλλα παιδάκι μου μέχρι να φτάσουμε στο ιατρείο και παράλληλα σκεφτόμουν πώς θα εξηγήσω στη Μαριαλένα -την πιο τέλεια παιδίατρο ever- ότι θα έπρεπε να βρούμε έναν άλλον παιδίατρο στα νότια γιατί αυτή η τεράστια απόσταση και η τεράστια ταλαιπωρία για να εξετάσει και να εμβολιάσει τις μικρές κάθε φορά θα μου κόστιζε την ψυχική μου υγεία στο μέλλον.

Φτάνουμε και επειδή είμαι και γαμώ τα τυχερά άτομα στη ζωή μου βρίσκουμε να παρκάρουμε κατευθείαν. Η γλίτσα του ψιλόβροχου είναι η αιτία που η Έλενα τρώει τούμπα και κάπως ανεξήγητα προσγειώνεται κάτω από το παρ πριζ ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Τρομάζω τόσο πολύ που η φωνή μου ακούγεται μέχρι το υπόγειο μετρό στο Μέγαρο Μουσικής. Σηκώνεται, και μου λέει «μαμά είμαι μια χαρά, μην ανησυχείς!». Εγώ όμως έχω χάσει ήδη 10 χρόνια από τη ζωή μου.

Κάνουμε στάση στο φαρμακείο για να πάρουμε τα εμβόλια. Φτάνουμε στο ιατρείο. Μπήκε άλλη οικογένεια στην ώρα του δικού μας ραντεβού γιατί καθυστερήσαμε. Η πόρτα ανοίγει και επιτέλους αντικρύζω την Μαριαλένα που ξέρει το ιατρικό ιστορικό των παιδιών μου απ’ έξω και ανακατωτά. Θέλω να της πω ότι θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε παιδίατρο, αλλά δε μου πάει η καρδιά. Είναι η καλύτερη και αξίζει να τρώω αυτή την ταλαιπωρία για χάρη της.

Και έρχεται αυτή η ώρα, η δύσκολη και η άπονη, που πρέπει να εμβολιαστούν τα παιδιά μου. Αποφασίζουμε ότι η Χριστίνα θα κάνει διπλό εμβόλιο γιατί έχουμε μείνει πίσω. Ξανά πίσω στο φαρμακείο ο Βαγγέλης. Μέχρι να έρθει έχουμε μετρήσει ύψος, βάρος, έχουμε δει αφτιά και λαιμό. Εγώ κάνω αναστροφή, κλείνω τα μάτια μου και ακούω τη Χριστίνα να κλαίει απαρηγόρητη στην σφιχτή αγκαλιά του μπαμπά της μετά τα δύο απανωτά τσιμπήματα. Ένα σε κάθε χέρι. Ντρέπομαι που το λέω αλλά ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι θα πρέπει να το περάσω κι εγώ αυτό το μαρτύριο και ψιλοχλομιάζω αλλά δεν το δείχνω γιατί είναι η σειρά της Έλενας και δε θέλω να την αγχώσω περισσότερο.

Η Έλενα, που δεν είναι μωρό πια, συνειδητοποιεί ότι μία βελόνα θα τσιμπήσει τις πάνω στιβάδες του δέρματός της και θα εισχωρήσει στο εσωτερικό του χεριού της. Παθαίνει κρίση πανικού, ασπρίζει, έχει ταχυκαρδία και προσπαθούμε να την κρατήσουμε ακίνητη για να της κάνει το εμβόλιο η Μαριαλένα. Κάτι βιταμινούχες καραμελίτσες την ηρεμούν και ξεχνά τον πόνο της.

Και έρχεται αυτή η δύσκολη στιγμή που πρέπει να φανείς βουνό. Δυνατή. Αλλά αυτή η φοβία για τις βελόνες δεν καταπολεμάται με τίποτα. «Σήκωσε ψηλά το μανίκι σου Δέσποινα!». Ε και το σήκωσα. Ε και φώναξα λίγο. Πιο πολύ από τον φόβο μου.

Φτάσαμε στο σπίτι κατάκοποι. Προηγουμένως κάναμε ράλι στη Βουλιαγμένης για να προλάβουμε ανοιχτό σούπερ μάρκετ για πάνες και γάλατα. Νιώθω να πονάει όλο μου το κορμί λες και έσκαβα όλη μέρα. Και πάλι πίσω στη ρουτίνα μας. Μπάνιο, πιτζάμες, γάλα, νάνι. Και το πρωί πάλι από την αρχή…

Πόσο σας αγαπώ μανούλες δεν περιγράφεται… Αυτό γράφτηκε για εσάς. Που μόνο εσείς με καταλαβαίνετε.

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.

Καλή σας ημέρα!