Κάποτε η Τσικνοπέμπτη ήταν η χειρότερή μου μέρα! Τώρα, όχι πια!
Σας έχω γράψει πολλές φορές για τις διατροφικές μου συνήθειες. Πλέον ξέρουν και οι πέτρες ότι δεν τρώω κρέας από παιδί. Πρέπει να ήμουν 6-7 χρόνων όταν είδα στην τηλεόραση μια σκηνή που με στοίχειωσε. Έκτοτε έκανα τη δική μου πρώιμη επανάσταση κι έγινα ο εφιάλτης των κρεατοφάγων αλλά και της μάνας μου που με κυνηγούσε με τις αμπούλες σιδήρου μέσα στο σπίτι...
Δε θα έλεγα ότι η ζωή μου περιορίστηκε δραματικά. Όμως το φοβερό είναι ότι μέχρι σήμερα όταν λέω ότι δεν τρώω κρέας από επιλογή με κοιτούν με μισό μάτι!
Και κάπως έτσι πορεύτηκα στη ζωή μου. Να είμαι πάντα ο σπασίκλας της παρέας στα εστιατόρια. Να πρέπει πάντα να ζητάω ξεχωριστό φαγητά στα τραπέζια που μας κάνουν ή να κουβαλάω πάντα το δικό μου φαγητό για να μη γίνομαι φορτική.
Αντιλαμβάνεστε βέβαια, ότι την Τσικνοπέμπτη που όλοι τρώνε τα ψητά τους και χαίρονται, εγώ κάθομαι σε μια γωνιά με τη σαλατούλα μου και καμία πατάτα τηγανιτή για το κέφι.
Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr
