Παιδικοί φόβοι: Καταπολεμήστε τους όσο είναι ακόμα νωρίς

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Σίγουρα αν οι γονείς ξέρανε ότι αυτό που χρησιμοποιούν για να τρομάξουν σήμερα το παιδί τους θα το στιγματίσει για πάντα, δεν θα το έκαναν. Όμως είναι κάτι που συμβαίνει και θα έπρεπε να σταματήσει.

Ένα μωρό, ένα μικρό παιδάκι όταν βρίσκεται στην περίοδο που διαπλάθεται ο χαρακτήρας του, πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και προσοχή. Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να προσπαθείς να βάλεις ένα μικράκι σε “τάξη” και το να το φοβίζεις είναι ένας γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος, όχι όμως και παιδαγωγικός.

Όταν για να φάει ή για να κάτσει ήσυχο ή για να κάνει μπάνιο έρχεται ο μπαμπούλας, ο παλιάτσος και οποιοσδήποτε άλλος που τιμωρεί, μαλώνει ή “τρώει” το παιδί, σίγουρα θα κάτσει σαούρα. Κι εγώ θα μαρμάρωνα και θα έτρωγα και τους μεντεσέδες αν κινδύνευα έτσι άσχημα. Όταν έχεις άγνοια μιας κατάστασης δημιουργείς εικόνες. Εικόνες που ιντριγκάρουν συναισθήματα. Και έτσι δημιουργείται ένας αδικαιολόγητα δικαιολογημένος φόβος που θα τον έχεις για πάντα παρέα.

Σίγουρα τα παιδιά από μόνα τους μπορεί να αποκτήσουν έναν φόβο για κάτι, χωρίς να ευθύνονται οι γονείς. Εκεί υπάρχει η δυνατότητα, εφόσον οι γονείς το αναγνωρίσουν, να μπορέσουν και να το ανατρέψουν. Όταν ήμουν μικρή, από ένα ντοκιμαντέρ είχα πάρει από φόβο τους λύκους. Οι γονείς μου δεν το άφησαν να περάσει έτσι και μου αγόρασε ο μπαμπάς μου ένα μικρό λούτρινο λυκάκι. “Αυτό ξέρεις τί είναι; Είναι ένα λυκάκι... Είναι το παιδί του λύκου που τόσο φοβάσαι. Είναι κι αυτός μπαμπάς σαν εμένα. Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι, δίκιο δεν έχω;” μου είπε ο μπαμπάς μου. Και είχε όντως δίκιο, γιατί όχι μόνο δεν φοβάμαι τους λύκους πλέον, αλλά τους λατρεύω.

Κάτι αντίστοιχο δεν έγινε με τα κουμπιά. Ναι τα κουμπιά που τα σιχαίνομαι και δεν θέλω να τα βλέπω ούτε ζωγραφιστά. Δεν φόρεσα ποτέ κουμπί επάνω μου κι ούτε πρόκειται. Έχω τρομερή αποστροφή από μικρή. Οι γονείς μου λένε ότι σε πολύ μικρή ηλικία ένα κουμπί από το νυχτικό της μαμάς μου με έγδαρε λίγο στο μέτωπο και έβαλα τα κλάματα. Από τότε τα κουμπιά τελείωσαν για μένα. Οι γονείς μου δεν έκριναν ότι θα συνέβαινε κάτι τρομερό και δεν το “δούλεψαν” όπως στην προηγούμενη περίπτωση. Και κάπως έτσι έχω μείνει με τα ζιβάγκο και τις ζακέτες τις σκέτες.

Κι αυτά τα δύο παραδείγματα, τα αναφέρω για να δείτε πόσο εύκολα ακόμα και μικρά πραγματάκια στιγματίζουν τα παιδιά. Και για να σταματήσει όλη αυτή η παλιακή, παλιομοδίτικη προσέγγιση με τους μπαμπούλες, τις μάγισσες και τους κακούς. Καλύτερα να χαλάσετε παραπάνω σάλιο για να εξηγήσετε στα παιδιά σας τι θέλετε και γιατί το θέλετε, παρά να τα τρομάζετε εύκολα και γρήγορα.

Θα με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον egwthasoutapw