Γιατί στο τέλος του Ουράνιο τόξου δεν βρίσκουμε ποτέ έναν θησαυρό (ή έστω έναν καλικάτζαρο!)

Μικροί και μεγάλοι πάντα στέκονται να χαζέψουν ένα ουράνιο τόξο. Είναι όμορφο, σπάνιο και συμβολίζει την ελπίδα. Όμως στα παιδικά μας χρόνια μάθαμε, ότι στο τέλος του ουράνιο τόξου κατοικεί ένα ξωτικό με τον θησαυρό του. Κάποιοι από εμάς ίσως και να ψάξανε ως παιδιά το τέλος του. Κάποιοι άλλοι απλώς έμειναν στο να αναρωτιούνται που να καταλήγει.

Πάντως κανείς δεν κατάφερε να βρει το ξωτικό ή τον θησαυρό! Αλλα από πού αλήθεια πρόεκυψε ο μύθος;
Ο δημοφιλέστατος αυτός μύθος προέρχεται από την Ιρλανδία και ανήκει στους δημοφιλέστερους μύθους όλων των εποχών.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, στο τέλος κάθε ουράνιου τόξου υπάρχει ένα δοχείο γεμάτο χρυσό που φρουρείται από έναν καλικάντζαρο. Ο καλικάντζαρος-φρουρός είναι πολύ πονηρός και πανούργος και έτσι, εάν υποψιαστεί πως ο θησαυρός βρίσκεται σε κίνδυνο ανακάλυψης από έναν άνθρωπο, μπορεί να τον εξαπατήσει και να τον αποπροσανατολίσει από τη λεία του, κρατώντας πάντα το θησαυρό ανέγγιχτο.
Πως τον βρήκε όμως τον θησαυρό το καλικατζάρι και γιατί τον φυλάει;

Ο καλικάντζαρος προέκυψε ως επιστάτης και φύλακας όχι μόνο του χρυσού, αλλά και άλλων θαμμένων θησαυρών που δείχνουν τα ουράνια τόξα στο σημείο που τελειώνουν. Η εξήγηση είναι η εξής:

Ο θησαυρός στην πραγματικότητα ανήκει στις νεράιδες του δάσους! Μπερδευτήκατε; Διαβάστε παρακάτω:
Ο καλικάντζαρος ήταν ο μόνος που θυμόταν το σημείο στο οποίο οι εισβάλλοντες Δανοί έθαψαν το θησαυρό τους όταν έφθασαν στην Ιρλανδία. Έτσι, ήταν η μόνη και προφανής επιλογή των νεραϊδών για την εργασία της εύρεσης του θησαυρού!

Θησαυρό, τον οποίο όταν τελικά τον βρήκαν, τον κράτησαν για τον εαυτό τους!