Άγχος αποχωρισμού: Πώς το παιδί μου προσαρμόστηκε στο σχολείο

Όλα τα παιδιά βιώνουν το λεγόμενο "άγχος αποχωρισμού" όταν έρχεται η ώρα να μείνουν μακριά από τους γονείς τους είτε για να μείνουν με κάποιον άλλον ενήλικα , είτε για να πάνε πρώτη φορά στο σχολείο.

Η Emily Loeb συνεργάτιδα του motherly.gr μαμά και η ίδια περιγράφει τη δική της εμπειρία με το παιδί της όταν πήγε πρώτη φορά στο σχολείο .

«Ξαφνικά συνειδητοποιώ πολύ καλά πόσο γρήγορα μεγαλώνει.

Ο διάδρομος έγινε το νέο μου σπίτι μακριά από το σπίτι, από τότε που ο δίχρονος γιος μου αρνήθηκε τη συμφωνία μας. Ήταν πολύ απλό: ο Τζέικ θα πήγαινε στο νηπιαγωγείο για μερικές ώρες κάθε μέρα όπου θα έπαιζε, θα μάθαινε και θα έκανε μερικούς νέους φίλους. Με τη σειρά μου, θα είχα την ευκαιρία να ανανεωθώ και να επαναφορτιστώ. Επίσης: να καθαρίσω το σπίτι μου, να οργανώσω τις ντουλάπες μας, να κάνω εκτυπώση των ψηφιακών μας φωτογραφιών και πάω στο γυμναστήριο. Ή, τουλάχιστον, να πάω στο μπακάλικο (μόνή μου!) και φυσικά να πάρω έναν υπνάκο.

Άγχος αποχωρισμού: Πώς να το ξεπεράσετε εσείς και το παιδί σας

Το είχα σκεφτεί τόσο όμορφα στο μυαλό μου—θα περνούσε υπέροχα στο σχολείο και εγώ θα πιο ήμουν παραγωγική. Μετά, όταν θα τον έπαιρνα και θα ήμασταν τόσο χαρούμενοι που θα ξαναβρισκόμασταν και που θα περνούσαμε την υπόλοιπη μέρα χουχουλιάζοντας στο αστραφτερό, καθαρό σπίτι μας.

Ωστόσο, την πρώτη μέρα του σχολείου, ο Τζέικ έκανε ξεκάθαρο ότι τα πράγματα μπορεί να μην πάνε σύμφωνα με το σχέδιο μου. Η κραυγή που έβγαλε πριν φύγει μπορεί να ήταν η πρώτη ένδειξη. Το ότι έπεσε στο έδαφος αφού τον φίλησα για να του πω αντίο μπορεί να ήταν η δεύτερη. Το ότι άρχισα να κλαίω όταν προσπάθησα να φύγω ήταν η τρίτη.

Βλέποντας πώς αυτό αναστάτωνε τα άλλα δίχρονα στην τάξη του (που όλα έδειχναν να μην έχουν πρόβλημα να χωριστούν από τους γονείς τους), με συμβούλεψαν να μείνω στον διάδρομο. Οι δάσκαλοί του μου εξήγησαν ότι για τα παιδιά που δυσκολεύονται ιδιαίτερα με την προσαρμογή, οι γονείς ενθαρρύνονται να κάθονται έξω από την τάξη μέχρι να προσαρμοστεί το παιδί τους. Επιτρέπεται να επισκέπτονται τα παιδιά τους όταν θέλουν, αλλά καθώς οικοδομούν εμπιστοσύνη στους δασκάλους και εμπλέκονται στην τάξη, τα επισκέπτονται όλο και λιγότερο. Αυτό θα διαρκούσε μερικές μέρες, ενδεχομένως μια εβδομάδα.

Για πρώτη φορά αποχωρίστηκα το παιδί μου

Η μια εβδομάδα έγινε δύο, και τώρα βρισκόμαστε, στην αρχή της τρίτης εβδομάδας, και ο Τζέικ δεν δείχνει ακόμα κανένα σημάδι ετοιμότητας. Μια τυπική μέρα, μένει στην τάξη για περίπου δέκα λεπτά. Έπειτα, φαίνεται να θυμάται ξαφνικά ότι δεν είμαι δίπλα του, και τρέχει έξω στο διάδρομο πανικόβλητος και ορμάει στην αγκαλιά μου. Ένας από τους δασκάλους του βγαίνει στο διάδρομο και μαζί τον προσπάθούμε να τον γυρίσουμε πίσω. Όταν ηρεμήσει, επιστρέφει στην τάξη.

Τότε αυτό επαναλαμβάνεται από την αρχή.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνει αυτό. Είναι τόσο ευτυχισμένος και ανεξάρτητος στο σπίτι - ικανοποιημένος με το να παίζει μόνος του για μεγάλες χρονικές περιόδους. Η τάξη είναι γεμάτη με δελεαστικά παιχνίδια, οι δάσκαλοί του είναι υπέροχοι και τα άλλα παιδιά φαίνονται να παιρνούν όμορφα. Γιατί δεν μπορεί να χαλαρώσει και να διασκεδάσει;

Έπειτα, το επόμενο πρωί, καθώς μπαίνουμε στην τάξη του, αντί να με κοιτάζει με φόβο στα μάτια όταν πιάνω την καρέκλα «μου», μου την παίρνει και τη φέρνει στο διάδρομο. Με φιλάει στο μάγουλο και ξαναμπαίνει στην τάξη, χωρίς καμία προτροπή. Απλώς για να βεβαιωθώ ότι συμβαίνει πραγματικά, κρυφοκοιτάω μέσα στην τάξη από το παράθυρο στην πόρτα, αναζητώντας το πρόσωπό του. Τον εντοπίζω στο χαλί ανάγνωσης, κοιτάζοντας χαρούμενα ένα πολύχρωμο βιβλίο με ένα άλλο αγοράκι.

Καθώς η μέρα προχωράει, δεν με επισκέπτεται κάθε δέκα λεπτά — μετράω 34 ολόκληρα λεπτά μεταξύ μιας επίσκεψης. Όταν βγαίνει έξω, δεν υπάρχουν δάκρυα, απλώς ένας γρήγορος έλεγχος για να δει ότι είμαι ακόμα εκεί. Μερικές φορές με αγκαλιάζει, άλλες φορές, απλώς μου χαμογελάει.

Η δυσκολία αποχωρισμού από το παιδί : «Μου λείπει ήδη»

Νιώθω απέραντη ευτυχία και ανακούφιση. Επίσης, λίγη θλίψη. Αλήθεια, τώρα: Ποιος του είπε ότι είμαι έτοιμη; Ίσως δεν θα ήταν και τόσο κακό τελικά να μείνουμε σε αυτόν τον διάδρομο. Μπορώ να φέρω το φορητό υπολογιστή μου και να κάνω κάποια δουλειά. Ίσως το συνηθίσουμε και οι δύο.

Τι απίστευτο μάθημα αγάπης

Φυσικά, ξέρω ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό, και δεν το θέλω πραγματικά. Είναι εκπληκτικό όμως, πώς μόλις αρχίζει να δείχνει σημάδια ανεξαρτησίας, είμαι αυτή που αισθάνεται κολλημένη. Ξαφνικά συνειδητοποιώ πολύ καλά, πόσο γρήγορα μεγαλώνει. Το γεγονός είναι ότι δεν θα είμαι, και δεν μπορώ, να είμαι πάντα κοντά του, και συνειδητοποιώ ότι θα έπρεπε να απολαμβάνω αυτή τη φορά αντί να εύχομαι να γίνει πολύ αργότερα.

Παρατηρώ, από κοντά, καθώς το αγοράκι μου παλεύει να φτάσει στο επόμενο σκαλοπάτι στη σκάλα της ανάπτυξης. Όχι μόνο μπορώ να παρακολουθήσω, αλλά ξέρει ότι παρακολουθώ, κάτι που είναι εξίσου σημαντικό.

Μια μαμά γράφει για τη μέρα που θα αποχωριστεί πρώτη φορά το μωρό της

Αυτή η στιγμή θα φύγει σύντομα και δεν θα θυμάμαι τις δύσκολες μέρες. Ο χρόνος το κάνει αυτό. Αυτό που θα θυμάμαι είναι ότι ήμουν εδώ για αυτό. Τι άλλο έχουμε, αλήθεια; Δεν θα θυμόμαστε τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας με τα παιδιά μας—τα εκατοντάδες γεύματα που τους μαγειρέψαμε, τα μπάνια, τις ατελείωτες ώρες στο αυτοκίνητο—αλλά θα το θυμόμαστε αυτό. Αυτές οι στιγμές που τα παρακολουθούσαμε να ανθίζουν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Αυτή η εμπειρία διδάσκει επίσης και στους δύο μας έναν υγιή τρόπο αποσύνδεσης. Όχι μόνο τιμά τη σχέση μας, αλλά το πιο σημαντικό τιμά τον ίδιο και τον αναπτυσσόμενο, εγκέφαλό του. Τι απίστευτο μάθημα αγάπης επίσης—που αποδεικνύει ότι ανάμεσα στις πολλές εκφράσεις της, μερικές φορές μόνο το να είσαι εκεί, να αγαπάς από το περιθώριο, είναι αρκετό.»

πηγή: motherly.gr