Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει κι όμως συγκινούμαι κάθε φορά που βλέπω βρεφικά φορμάκια

Μπορούμε σας παρακαλώ να μιλήσουμε για τα ρούχα κι για εκείνες τις στιγμές που σε τσακίζουν όταν τα μικρά σου πλάσματα δεν χωράνε πια σε ένα συγκεκριμένο νούμερο;

Παρότι αυτή η κατάσταση μου είναι γνώριμη εδώ και 12 χρόνια, ακόμα έχω αυτό το συναίσθημα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που το ένιωσα. Έκανα βόλτα μόνη μου, πράγμα σπάνιο, σε ένα πολυκατάστημα. Καθώς χάζευα στο τμήμα με τα παιχνίδια, ξαφνικά και εντελώς απροειδοποίητα, βρέθηκα στα βρεφικά είδη.

Η γλυκόπικρη χαρά βλέποντας τα παιδιά σου να μεγαλώνουν

Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξαναψωνίσω ποτέ από αυτόν τον διάδρομο. Τα παιδιά μου τότε ήταν 1, 3 και 5 χρονών.

Κοίταζα τα καινούρια μπιμπερό, τα καθισματάκια, τις πάνες, όταν το βλέμμα μου έπεσε στα λευκά φορμάκια. Μου κόπηκε η ανάσα και σκέφτηκα πώς δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η φάση με τα παχουλά ποδαράκια και τα μικροσκοπικά κουμπώματα.

Ίσως να έκλαψα λίγο στον δρόμο για το σπίτι.

Μετά ήρθε η στιγμή με τα ρούχα νηπίων και τα χαριτωμένα σχέδια από δεινόσαυρους, μονόκερους, λαγουδάκια. Τα παντελόνια με λάστιχο, που φοριούνται και βγαίνουν εύκολα για να αλλάξεις πάνα. Τα απαλά σετ. Οι πυτζάμες με ποδαράκια—αχ, αυτές οι fleece πυτζάμες! Τόσο ζεστές όταν τα νανουρίζεις με πιπίλες, αρκουδάκια και μπιμπερό.

Και μετά, μια μέρα, τέλος τα ποδαράκια στις πυτζάμες με μένα να αναρωτιέται αν μπορώ να κλέψω άλλη μία χρονιά.

Και τώρα; Είμαι σε αυτό που λένε "η γλυκιά φάση της γονεϊκότητας".

Τα παιδιά μου είναι μεγάλα αρκετά μεγάλα για να μείνουν μόνα στο σπίτι για λίγο.

Αρκετά μεγάλα για να βλέπουν ταινίες με λίγο πιο ενήλικο περιεχόμενο.

Τα συναισθήματα μιας μαμάς βλέποντας τα παιδιά της να μεγαλώνουν

Αρκετά μεγάλα για να χρησιμοποιούν λέξεις αργκό που δεν καταλαβαίνω , ούτε μπορώ να γράψω.

Αρκετά μεγάλα για τεράστιες τσάντες με το επίθετό τους πάνω. Για ποδηλατάδες χωρίς εμένα. Για να καβαλάνε το πόνυ χωρίς βοήθεια. Και αρκετά μεγάλα ώστε να φορούν τα παπούτσια μου για να κυνηγήσουν τον αδερφό τους στο χώμα.

Αρκετά μεγάλα για να τελειώνουν το αγαπημένο μου σαμπουάν.

Αρκετά μεγάλα για να φορούν νούμερα 12-14.

Τι υπάρχει μετά το 12-14;; Είναι τα νούμερα ενηλίκων; Ειλικρινά δεν θέλω να μάθω την απάντηση.

Αυτά τα νούμερα, αυτά τα φαινομενικά αθώα μεγέθη στα ρούχα, είναι μικρά καρφώματα στην καρδιά.

Είναι υπενθυμίσεις ότι κάτι πέρασε. Μου λείπει εκείνη η αίσθηση – ενός μωρού μέσα στην κοιλιά μου, η γλυκιά αναμονή και ο ενθουσιασμός για έναν άνθρωπο που ακόμα δεν είχα γνωρίσει. Μου λείπει το νήπιο με τις πυτζαμούλες γεμάτες δεινόσαυρους και τα ποδαράκια από καουτσούκ. Το κοριτσάκι μου με τις μπούκλες και το καφέ άλογο στη ζακέτα της.

Βλέπω τα νούμερα να αλλάζουν και μαζί και τα παιδιά μου. Και ο χρόνος; Κυλάει με έναν ρυθμό που δεν μπορώ να προλάβω. Τρομακτικά γρήγορα. Πιο γρήγορα απ’ όσο θα ήθελα.

Οπότε, αν σήμερα έχεις ένα μωρό, δώσ’ του μια έξτρα αγκαλιά από μένα.

«Μεγαλώνεις γρήγορα παιδί μου»

Άφησέ το να φορέσει τις πυτζάμες με ποδαράκια όλη μέρα.

Αγόρασέ του εκείνο το γλυκούλι φούτερ με τις γατούλες.

Και πάρε μια μεγάλη, βαθιά ανάσα και ζήσε τη στιγμή όσο πιο πολύ μπορείς.