Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να πείτε σε μια μαμά!

Η Ντένις Στρικ, είναι μια μαμά, συγγραφέας και συντάκτρια στην ιστοσελίδα popsugar, που μοιράζεται τις ανησυχίες της για τη μητρότητα, την πατρότητα και άλλα θέματα που απασχολούν τους γονείς.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να πείτε σε μια μαμά!

Στο κείμενό της παρακάτω, θέλησε να περιγράψει ένα τραγικό συμβάν που την έκανε να συνειδητοποιήσει ότι όλες οι μαμάδες μοιραζόμαστε μία σπουδαία κοινή αλήθεια και ότι όλες πρέπει να είμαστε αλληλέγγυες η μία στην άλλη.

«Πριν μερικές εβδομάδες, μία από τις πιο αγαπημένες μου φίλες έχασε την 21 μηνών κόρη της, ξαφνικά και ανεξήγητα. Η φίλη μου ζει στην άλλη άκρη της χώρας, οπότε το περασμένο Σαββατοκύριακο ταξίδεψα για να την επισκεφθώ. Ομολογουμένως, ήμουν αφάνταστα αγχωμένη για το τι θα έλεγα τόσο σε εκείνη όσο και τον άνδρα της. Πώς θα έβρισκα λέξεις που θα μπορούσαν να τους ανακουφίσουν; Πώς θα απέφευγα να πω τα λάθος πράγματα; Ήθελα να βρω τις σωστές λέξεις και, σαν συγγραφέας που είμαι, οι λέξεις είναι εκείνες που με κάνουν εκφράζομαι σωστά.

Μόνο που εκείνη τη στιγμή ένιωθα εντελώς χαμένη. Έχοντας δύο υγιέστατα παιδιά στο σπίτι, ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ταυτιστώ με τον πόνο της, οπότε πώς θα μπορούσα να της πω κάτι που θα την έκανε να νιώσει καλύτερα, για ένα συμβάν που πρώτη φορά αντιμετώπιζα στην ζωή μου; Οπλισμένη με φράσεις από τη Βίβλο και έχοντας προετοιμάσει κάποια λίγα λόγια, μπήκα στο σπίτι της και... δεν θα μπορούσα ποτέ να προβλέψω τις πανίσχυρες κουβέντες που ανταλλάξαμε. Κουβέντες που σου αλλάζουν την ζωή. Κουβέντες που, τελικά, προήλθαν από εκείνη σε εμένα.

Από εκείνη σε εμένα.

Έτσι ακριβώς. Η φίλη μου, η οποία αυτή τη στιγμή αποδεικνύεται ο πιο δυνατός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ, είπε κάτι την ώρα του θρήνου της που θα κρατώ για πάντα μέσα στην καρδιά μου. Ήταν μία φράση τόσο απλή, κι όμως άγγιξε μια χορδή μέσα μου. Καθώς περιέγραφε όλα εκείνα που οδήγησαν στον θάνατο της κόρης της, προσπάθησε να μου εξηγήσει τον αφάνταστο πόνο της τις στιγμές που κρατούσε το γλυκό παιδάκι της στην αγκαλιά της, στο νοσοκομείο, τα λεπτά και τις ώρες μετά τον θάνατό του. Περιγράφοντας τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού, μου είπε με δάκρυα "Είσαι μαμά και καταλαβαίνεις".

Είσαι μαμά, καταλαβαίνεις.

Η φράση αυτή μου έκοψε την ανάσα, με παρέλυσε. Γιατί ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή, γιατί μόνο τότε άρχισα να καταλαβαίνω το μέγεθος της θλίψης της. Σίγουρα είχα ήδη πονέσει για εκείνη μέχρι τότε, ο θάνατος είναι δύσκολος για τον καθένα. Αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει τον ρόλο μου ως φίλη και ως ΜΑΜΑ. Βλέπετε, όλο αυτό το διάστημα έψαχνα σε λάθος μέρος για να βρω δυο λόγια ανακούφισης, ενώ θα έπρεπε να είχα απλά σκεφτεί τον πιο θεμελιώδη δεσμό μας: Τη μητρότητα. Και παρόλο που δεν έχω βιώσει τον πόνο του να χάνεις ένα παιδί, γνωρίζω την ευτυχία που ένιωσε έχοντας κρατήσει το παιδί της. Και το να χάσεις κάτι τέτοιο, δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψουν.

Πέρα ίσως από το «Είμαι μαμά, καταλαβαίνω».

Το να χάσεις ένα παιδί είναι ο χειρότερος φόβος κάθε μαμάς, ανεξάρτητα από το ποια είσαι ή τι τύπος μαμάς επιλέγεις να είσαι. Από εκείνη την ημέρα και μετά, έχω κρατήσει την απλή αυτή σκέψη στο μυαλό μου, όταν συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλες μαμάδες. Σίγουρα, όλες έχουμε τον δικό μας τρόπο να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, αλλά έχουμε ένα κοινό: Οι καρδιές μας είναι ολοκληρωτικά δοσμένες στα παιδιά μας. Και αυτό κάνει αυτές τις διαμάχες μεταξύ των μαμάδων να δείχνουν... γελοίες!

Είσαι μαμά,καταλαβαίνεις.

Καθώς, λοιπόν, πήγαινα στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία την δική μου μαμά, η οποία διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο του μαστού, είδα μια νέα μαμά σε μια άκρη της αίθουσας αναμονής, που κρατούσε ένα μικρό αγοράκι. Πρέπει να ήταν γύρω στα 3 (αν και ήταν δύσκολο να καταλάβω γιατί ήταν τόσο μικρούλης). Φορούσε μία κάπα του Superman και μία νοσοκομειακή μάσκα και καθόταν κουλουριασμένος στην αγκαλιά της μαμάς του. Εκείνη του έλεγε κάτι χαμηλόφωνα. Η καρδιά μου σταμάτησε. Και δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου, χωρίς καν να την γνωρίζω. Παρόλο που την είχα κοιτάξει μόλις για μερικά δευτερόλεπτα. Και ενώ δίπλα μου καθόταν η δική μου μαμά που περίμενε να ξεκινήσει την ακτινοβολία της. Αυτό είναι τρελό, σκέφτηκα. Δεν την ξέρω καν αυτή τη γυναίκα.

Αλλά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι είμαι κι εγώ μαμά.

Και αργότερα έπαιρνα φαγητό για το σπίτι από ένα εστιατόριο και μία από τις υπαλλήλους μιλούσε στο κινητό, στην τουαλέτα. Προσπαθούσε να βρει babysitter για το παιδί της, για να μπορέσει να ολοκληρώσει την βάρδια της. Ήταν τρομερά ταραγμένη. Ήταν τρελαμένη. Με έπιασε ταχυκαρδία και άρχισα πάλι να βουρκώνω.

Καταλαβαίνω, είμαι μαμά.

Καθώς επέστρεφα στο σπίτι με τη μητέρα μου, τσακισμένη από τον χαμό του παιδιού της φίλης μου, η μαμά μου προσπαθούσε να με ανακουφίσει. Με ρωτούσε αν είμαι καλά, ΕΓΩ! Εκείνη είχε υποβληθεί σε ακτινοβολία και κανονικά εγώ θα έπρεπε να την παρηγορώ. Όμως τότε συνειδητοποίησα γιατί ανησυχούσε τόσο για εμένα.

Καταλαβαίνει, είναι μαμά.

Και στο αεροπλάνο, κατά την επιστροφή μου στο σπίτι, μία νέα μαμά περπατούσε πάνω-κάτω τον διάδρομο, καθ'όλη την διάρκεια της πτήσης, με το μωρό της αγκαλιά. Γιατί αν δοκίμαζε να καθίσει, το μωρό της ξεσπούσε σε κλάματα. Έδειχνε εξαντλημένη και αναστατωμένη. Κοιτούσε κάθε λίγο το ρολόι της, αλλά συνέχιζε να περπατά και να φιλά το κεφαλάκι του μωρού της.

Καταλαβαίνω, είμαι μαμά.

Βλέπετε, υπάρχει μία κλωστή που μας ενώνει όλες: Τις υπερπροσταυτικές μαμάδες, τις μαμάδες που θηλάζουν και αυτές που δεν θηλάζουν. Τις πλούσιες μαμάδες, τις φτωχές μαμάδες. Τις μαμάδες με άρρωστα παιδιά, τις μαμάδες με υγιή παιδιά. Τις μαμάδες. Είναι η παρανοϊκή, αδιανόητη αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας, η οποία κυλά στο αίμα όλων μας.

Και η γνώση αυτή είναι επίπονη κάποιες φορές. Είναι ο λόγος που κάθε συγκινητικό βίντεο μας κάνει να κλαίμε. Είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να δούμε τις ειδήσεις. Είναι ο λόγος που κλαίμε κάθε φορά που αφήνουμε τα παιδιά μας την πρώτη μέρα στο σχολείο. Είναι ο λόγος που οι τροφικές αλλεργίες μας αγχώνουν. Ο λόγος που η καρδιά μας παγώνει όταν μαθαίνουμε ότι κάποια φίλη έχει πρόβλημα γονιμότητας ή απέβαλλε. Είναι ο λόγος που δεν κοιμόμαστε τα βράδια, μέχρι τα έφηβα παιδιά μας να επιστρέψουν στο σπίτι. Και που η σκέψη ότι σύντομα τα παιδιά αυτά θα φύγουν από κοντά μας, μας κάνει να δακρύζουμε κρυφά. Είναι ο λόγος που ο θάνατος του παιδιού μιας άλλης μητέρας είναι τόσο επίπονος...

Είναι επίσης και αυτός ο λόγος που θα πρέπει πάντα να στηρίζουμε τις άλλες μαμάδες. Όχι μόνο αυτή που υποφέρει από τον τρομακτικό πόνο της απώλειας ενός παιδιού, αλλά και αυτή που περνά τις συνηθισμένες δύσκολες στιγμές ή έχει απλά μία δύσκολη μέρα. Αγκαλιάστε τη, κι αν δυσκολεύεστε να βρείτε τις σωστές λέξεις, το μόνο τελικά που αρκεί να της πείτε είναι «Καταλαβαίνω, είμαι μαμά».

Αλλά μάλλον αυτό το ξέρετε ήδη. Γιατί είστε μαμά.»

© 2012-2024 Mothersblog.gr - All rights reserved