Το μυστικό που έχουν όλες οι μανούλες!

Στο παρακάτω της κείμενο θέλησε να μοιραστεί με όλους εμάς και εσάς, το μεγάλο μυστικό που έχουν σχεδόν όλες οι μαμάδες, και οπού καμιά δεν το παραδέχεται. Ποιο είναι όμως αυτό το μεγάλο μυστικό; Διαβάστε παρακάτω.

«Υπάρχουν ψεματάκια που όλοι οι γονείς λένε. Υπάρχουν πράγματα που λέμε ότι δεν θα κάνουμε ποτέ με τα παιδιά και μετά τα κάνουμε. Υπάρχουν τόσο μύθοι όσο και μυστικά περί μητρότητας.

Λίγο μετά την γέννηση του πρώτου μου γιου, έμαθα ότι υπάρχουν πράγματα που ως γονείς και ιδιαίτερα οι γυναίκες ως μαμάδες, δεν πρέπει ποτέ να λέμε. Σε ένα σεμινάριο για νέες μαμάδες που είχα πάει, όταν η εισηγήτρια ζήτησε να μιλήσουμε για τις πρώτες μας εμπειρίες με το μωρό άκουγα τις άλλες γυναίκες, τη μία μετά την άλλη, να λένε πόσο συγκλονιστική ήταν η αγάπη που ένιωθαν για τα μωρά τους, ότι δεν φανταζόντουσαν ποτέ η καρδιά τους να μπορεί να αγαπήσει τόσο πολύ και ότι είχαν ερωτευτεί με την πρώτη ματιά τα παιδιά τους. Σας θυμίζει κάποια;

Εγώ μάλλον δεν έδωσα την σωστή απάντηση όταν ήρθε η σειρά μου, γιατί όταν είπα ότι «τα πάντα είναι πολύ παραπάνω από ότι περίμενα», με τρόμο και ελαφρύ τρέμουλο στη φωνή μου, όλες οι μαμάδες σώπασαν και το βλέμμα τους χάθηκε στον ορίζοντα.

Από εκείνη την ημέρα και για τα επόμενα 8 χρόνια, έμαθα ότι υπάρχουν πράγματα που οι γονείς νιώθουν και απλά δεν λένε. Υπάρχουν, δηλαδή, μυστικά που πιστεύουν πως πρέπει να κρατούν μόνο για τον εαυτό τους.

Εγώ αποφάσισα πώς ήταν αρκετή αυτή τη σιωπή. Κουράστηκα να προσποιούμαι. Κουράστηκα να είμαι μόνη μου. Βαρέθηκα να λέω πως τα πάντα είναι υπέροχα όταν έχεις παιδί. Βαρέθηκα τα μυστικά. Κι αν δεν τολμά να το πει κανένας άλλος θα το πω εγώ -γιατί αυτό πρέπει να είναι το μεγαλύτερο μυστικό απ'όλα: Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι κάνω!

Πριν αποκτήσω παιδιά πίστευα πως το να είναι κανείς γονιός θα ήταν εύκολο. Είμαι μορφωμένη γυναίκα και έχω άτομα να με βοηθούν. Πίστευα λοιπόν, ότι ενστικτωδώς θα ήξερα τι πρέπει να κάνω και στις σπάνιες στιγμές που δεν θα ήξερα απλά θα ζητούσα συμβουλές ή από τις πιο έμπειρες μαμάδες ή θα έβρισκα την απάντηση που ήθελα, σε ένα καλό βιβλίο. Και υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία και άρθρα με πληροφορίες για νέους γονείς που με όλη αυτή την διαθέσιμη γνώση θα έπρεπε να είμαστε όλοι καταπληκτικοί γονείς.

Πού να φανταστώ ότι θα ερχόντουσαν νύχτες που θα έμενα ξάγρυπνη για ώρες, να σκέφτομαι κάποιο πρόβλημα ή κάποια ανησυχία μου. Ότι θα ερχόντουσαν στιγμές, έχοντας διαβάσει αμέτρητα άρθρα με συμβουλές για γονείς, έχοντας συζητήσει με φίλους και συγγενείς, που δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω. Που σχεδόν τα πάντα -από τον θηλασμό μέχρι τις δυσκολίες με τον ύπνο, έως τα ξεσπάσματα των παιδιών και την πειθαρχία τους- θα τα αντιμετώπιζα με ένα εκατομμύριο διαφορετικούς τρόπους, σωστούς και λάθος.

Πού να φανταστώ πόσο συχνά θα ούρλιαζα μέσα μου την φράση, «Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω!»

Να θηλάσω ή να δώσω ξένο γάλο; Να πάρω το μωρό στο κρεβάτι μου ή να το αφήσω να κλαίει; Να βάλω στο παιδί παραπάνω δραστηριότητες ή θα εξαντληθεί; Να το μεγαλώσω με αυστηρά όρια ή λίγο πιο ελεύθερο; Να το βάζω τιμωρία ή να το αφήνω να σκεφτεί τα λάθη του; Να κάνει ποδόσφαιρο ή πιάνο; Να το αφήσω να πάει εκεί ή να μην το αφήσω; Να του αγοράσω ένα δώρο για τους καλούς βαθμούς που πήρε ή όχι; Να γυρίσω στη δουλειά ή να σταματήσω για μερικά χρόνια; Πόση ώρα πρέπει να βλέπει τηλεόραση; Πόσο να το βοηθάω με τα μαθήματα του σχολείου;

Και ο μεγάλος μου γιος είναι μόλις 8 ετών. Τρέμω να σκεφτώ τι άλλες ανησυχίες θα έχω στα επόμενα χρόνια.

Τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης και ακόμα κι αν έρχονταν, κανείς δεν θα μπορούσε να μιλήσει με ασφάλεια για το κάθε παιδί ξεχωριστά, το οποίο μεγαλώνει από συγκεκριμένους γονείς, υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Το κάθε παιδί είναι μια περιοχή που δεν έχει «χαρτογραφηθεί» για τον κάθε γονιό. Και μαθαίνουμε καθώς προχωράμε. Και τις περισσότερες φορές δεν έχουμε ιδέα τι κάνουμε.

Κι όμως, αντί να το παραδεχόμαστε, ότι απλά δεν ξέρουμε, το κρατάμε μέσα μας! Συνεχίζουμε να έχουμε αμφιβολίες με ότι κάνουμε. Δίνουμε αυθαίρετες συμβουλές σε άλλες μαμάδες με παιδιά, ελπίζοντας πως έτσι θα πάρουν αξία οι δικές μας επιλογές. Ή γινόμαστε επιθετικές, επικριτικές ή και αμυντικές όταν μια μαμά κάνει κάτι διαφορετικά από εμάς, και όχι με τον «σωστό» τρόπο.

Το πιο σοκαριστικό που έχω νιώσει εγώ ως μητέρα είναι η απόλυτα σκληρή και αποκαρδιωτική μοναξιά που σε πιάνει μερικές φορές. Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος είχα σοκαριστεί από το πόσο μόνη ένιωθα, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν ήμουν ποτέ πραγματικά μόνη. Ούτε στην τουαλέτα δεν πήγαινα μόνη. Κι όμως, τέτοια μοναξιά δεν είχα νιώσει άλλοτε στην ζωή μου. Σαν να ήμουν παγιδευμένη σε ένα απομακρυσμένο νησί και δεν είχα τρόπο να γυρίσω. Σαν μην υπήρχε κανείς, πέρα ίσως από τον άνδρα μου, ο οποίος να μπορούσε να καταλάβει πόσο δύσκολο ήταν ή πώς ένιωθα ή τι περνούσα. Σαν να τα ένιωθα όλα αυτά μόνο εγώ.

Όμως η μητρότητα δεν χρειάζεται να είναι ένα τόσο μοναχικό ταξίδι. Δεν χρειάζεται καμία μαμά να νιώθει μόνη. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να προσποιούμαστε. Ας μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Ας προσφέρουμε το χέρι η μία στην άλλη. Ας αντιμετωπίσουμε μαζί ότι μας δυσκολεύει. Ας μιλήσουμε για την άσχημη αλλά ειλικρινή αλήθεια. Ας σταματήσουμε να φοβόμαστε να μιλάμε για όσα όλες έχουμε νιώσει κατά καιρούς.

Ας μοιραστούμε τα μυστικά μας.
Γιατί, ξέρετε κάτι; Παρόλο που μερικές φορές μπορεί να νιώθουμε ότι δεν έχουμε ιδέα τι κάνουμε, τα παιδιά μας είναι μια χαρά. Για την ακρίβεια, τα παιδιά μας είναι «Φανταστικά».

Και αυτό είναι το καλύτερο μυστικό μας!».