Δεν είμαι η μαμά που πίστευα ότι θα ήμουν...

Έχουν περάσει είκοσι τέσσερα χρόνια από τότε που μοιράστηκα τα παιδικά μου όνειρα με ανθρώπους που ούτε θυμάμαι πια, όμως ακόμη θυμάμαι τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες που είχα για εαυτό μου.

«Θα γίνω η καλύτερη μαμά… η μαμά που πάντα σταματάει ό,τι κάνει για να παίξει με τα παιδιά της, η μαμά που ψήνει σπιτικά μπισκότα σοκολάτας και τα σερβίρει ζεστά με ένα ποτήρι γάλα, η μαμά που αγαπά να διπλώνει τα ρούχα και να σκουπίζει ψίχουλα, η μαμά που ποτέ δεν χάνει την ψυχραιμία της και πάντα έχει χαμόγελο».

Είμαι μια καλή αλλά και κακή μαμά κι αυτό με κάνει μια φυσιολογική μητέρα

Έτσι ακριβώς ήμουν μικρή, όταν έπαιζα με τις κούκλες-μωρά. Τις τάιζα, τις άλλαζα τις φανταστικές πάνες, τις τραγουδούσα. Κι όταν τελείωνε το παιχνίδι, τις άφηνα στην άκρη και συνέχιζα τη μέρα μου.

Γρήγορη μετάβαση στην πραγματικότητα των 25 μου χρόνων: κουνιέμαι στην πολυθρόνα, κλαίγοντας με το μωρό στην αγκαλιά, φορώντας ένα λερωμένο μπλουζάκι και με τα ερείπια αυτών των μη ρεαλιστικών προσδοκιών στοιβαγμένα στην καρδιά μου. Για πρώτη φορά με χτυπά η ταπεινωτική συνειδητοποίηση: Δεν είμαι η μαμά που νόμιζα ότι θα ήμουν.

Όταν οι προσδοκίες καταρρέουν

Τις περισσότερες μέρες νιώθω εντελώς ανεπαρκής για να είμαι μητέρα. Είμαι η μαμά που έχασε πολύτιμες στιγμές με τα παιδιά της προσπαθώντας να βγάλει την «τέλεια» φωτογραφία. Έχω θυμώσει όταν δεν συνεργάζονταν, δεν κοιμούνταν ή ζητούσαν την προσοχή μου ενώ εγώ είχα μια μεγάλη λίστα με υποχρεώσεις. Έχω γκρινιάξει για τα ξενύχτια και τα πρωινά που χρειαζόμουν ύπνο. Έχουμε φάει γεύματα από drive-thru περισσότερες φορές απ’ όσες μπορώ να μετρήσω, και το πλύσιμο των ρούχων είναι μια καθημερινή δοκιμασία υπομονής.

Η μητρότητα είναι σαν έναν τεράστιο φωτεινό μαρκαδόρο που τονίζει την απελπισμένη ανάγκη μου για ...σωτηρία. Όταν βασίζομαι στις ικανότητες μου ή αναζητώ ένα αποκούμπι, στο τέλος βουλιάζω μέσα στις αποτυχίες μου. Αρχίζω να συγκρίνω τον εαυτό μου με τις φίλες μου και νιώθω ηττημένη και αποκαρδιωμένη.

«Είσαι μία καλή μαμά ακόμα και αν θέλεις μία μέρα “ρεπό” από τη μητρότητα»

Η μαμά που είμαι...

Μπορεί να μην είμαι η μαμά που νόμιζα όταν έκανα την παιδική παρουσίαση, αλλά …

• Είμαι μια μαμά που χρειάζεται συγχώρεση. Θα κάνω λάθη. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να ζητήσω συγγνώμη από τα παιδιά μου. Κάποια βράδια θα ακουμπώ το κεφάλι στο μαξιλάρι και θα εξομολογούμαι τις αμαρτίες και τις αδυναμίες μου. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι θα υπάρχει μια επόμενη μέρα που θα είναι και θα είμαι καλύτερη.

• Είμαι μια μαμά που χρειάζεται βοήθεια. Δεν γνωρίζουμε τα πάντα για τη μητρότητα. Χρειαζόμαστε βοήθεια. Γι΄αυτό και πρέπει να τη ζητάμε χωρίς ενοχές.

Είμαι καλή μητέρα παρόλο που δεν απολαμβάνω κάθε λεπτό της μητρότητας

Τελικά, είμαι η μαμά που κάθε μέρα αφήνει τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες και απολαμβάνει τη χαρά κάθε μικρών στιγμών.