Η αλήθεια της επιλόχειας κατάθλιψης - Τα συμπτώματα που δεν φαντάστηκα ποτέ

Γέννησα την πρωτότοκή μου πριν από περισσότερα από δέκα χρόνια, αλλά ακόμα θυμάμαι τις «πρώτες μέρες» σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη γλυκιά μυρωδιά του νεογέννητου: ένα μείγμα από γάλα και σαπούνι μπάνιου, με μια νότα βανίλιας.

Θυμάμαι τα ξενύχτια και τα πρωινά ξυπνήματα. Ήταν μια εποχή όπου οι μέρες συγχέονταν μεταξύ τους. Όπου οι ώρες δεν υπήρχαν. Θυμάμαι πόσο απαλά ήταν τα μαλλιά της. Και εκείνα τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια...

Θυμάμαι επίσης πόσο πολύ δυσκολεύτηκα. Γιατί με την πρωτότοκή μου είχα επιλόχεια κατάθλιψη.

Ήμουν μία από τα εκατομμύρια γυναικών που διαγιγνώσκονται με αυτήν την πάθηση κάθε χρόνο. Και ενώ πολλές είναι εξοικειωμένες με τα κοινά συμπτώματα της επιλόχειας κατάθλιψης όπως τα επίμονα συναισθήματα λύπης, απελπισίας, ανικανότητας και γενικής κακοδιαθεσίας - η δική μου εμπειρία ήταν λίγο διαφορετική.

Επιλόχειος Κατάθλιψη: Γιατί κάποιες μητέρες είναι πιο ευάλωτες;

Ήταν λίγο πιο ασαφής.

Βλέπετε, το πρώτο πράγμα που παρατήρησα δεν ήταν τα έντονα συναισθήματα, αλλά η απουσία τους. Δεν ήμουν ιδιαίτερα λυπημένη, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Δεν έκλαιγα συνεχώς. Και δεν ήμουν απελπισμένη.

Ήμουν αποστασιοποιημένη.

Απαθής.

Μουδιασμένη.

Δυσκολευόμουν να δεθώ με την κόρη μου. Μου φαινόταν ξένη, σαν εξωγήινη στα χέρια μου. Και δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ. Να καταλάβω τι συνέβαινε γύρω μου.

Καθώς η κατάστασή μου χειροτέρευε, χειροτέρευαν και τα συμπτώματά μου.

Έγινα ευερέθιστη και νευρική. Ήμουν συνεχώς στην τσίτα. Μικρά πράγματα με εκνεύριζαν, όπως ένα κρύο φλιτζάνι καφέ, το κλάμα της, ή ένα μπουκάλι γάλα που χύθηκε. Τα δάκρυα έρχονταν πια πιο εύκολα. Θυμάμαι να περπατάω σιωπηλά κλαίγοντας μέσα στο μαγαζάκι της γειτονιάς μας.

Και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Συχνά καθόμουν ξύπνια στις 3 τα ξημερώματα και αναρωτιόμουν γιατί παρακολουθούσα το Mad Money στη σιωπή.

Λέγοντας "παρακολουθούσα" υπερβάλλω όμως. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή, ναι, αλλά δεν ήμουν παρούσα, ούτε πρόσεχα. Το μυαλό μου ταξίδευε σε μακρινά μέρη. Σε σκοτεινά μέρη. Σε καταδικαστικά μέρη.

Και ήταν εκείνη τη μέρα, που σκέφτηκα να κάνω κακό στον εαυτό μου που κατάλαβα ότι χρειαζόμουν βοήθεια.

Επιλόχειος κατάθλιψη: Το να ζητάς βοήθεια είναι πράξη δύναμης, όχι σημάδι αδυναμίας

Συνειδητοποίησα, ότι ήταν ένα καμπανάκι κινδύνου.

Αλλά τα σημάδια υπήρχαν πολύ πριν τις αυτοκτονικές σκέψεις. Για εβδομάδες πάλευα. Γιατί, σύμφωνα με το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS), όσοι πάσχουν από επιλόχεια κατάθλιψη μπορεί να βιώσουν τα εξής:

• αίσθημα λύπης ή τάση για κλάμα

• ευερεθιστότητα ή νευρικότητα

• ενοχές, απελπισία και/ή ανικανότητα

• απώλεια ενδιαφέροντος για τον κόσμο γύρω

• έλλειψη απόλαυσης σε πράγματα που παλιά προκαλούσαν χαρά

• έλλειψη ενέργειας ή συνεχής κούραση

• διαταραχές ύπνου (δυσκολία να κοιμηθείς ή να μείνεις κοιμισμένος ή υπερβολικός ύπνος)

• απώλεια όρεξης ή υπερφαγία

• προβλήματα συγκέντρωσης ή λήψης αποφάσεων

• άγχος, όπως ο φόβος ότι κάτι κακό θα συμβεί στο μωρό

• δυσκολία στο δέσιμο με το μωρό

Τα καλά νέα είναι ότι είχα ασφάλιση και μια υποστηρικτική σχέση. Κατάφερα να απευθυνθώ για να λάβω τη βοήθεια που τόσο απεγνωσμένα χρειαζόμουν. Υπήρχε ελπίδα και βοήθεια. Αλλά θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι ήταν εύκολο.

Απευθύνθηκα σε περισσότερα από δώδεκα κέντρα. Τέσσερα μου απάντησαν. Από αυτά, μόνο δύο δέχονταν νέους πελάτες - και το ένα είχε λίστα αναμονής τεσσάρων μηνών. Μου ζητούσαν να περιμένω 120 ημέρες (με αυτοκτονικές σκέψεις) για να με δουν.

Μόνο ένα αποδείχθηκε πιθανή επιλογή. Ένα, σε μια πόλη γεμάτη επαγγελματίες ψυχικής υγείας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πόροι για όσους ζουν με επιλόχεια κατάθλιψη. Ο οργανισμός Postpartum Support International, με έδρα την Καλιφόρνια και αποστολή την ευαισθητοποίηση, πρόληψη και θεραπεία θεμάτων ψυχικής υγείας που σχετίζονται με τη γέννα, βοηθά στην εύρεση επαγγελματιών υγείας. Συνδέει νέους γονείς με ομάδες υποστήριξης, μπορείς να μιλήσεις με ειδικό, και προσφέρει μαθήματα για την επιλόχεια περίοδο και πρόγραμμα μεντόρων.

Επιλόχειο άγχος και επιλόχειος κατάθλιψη - Ποια είναι η διαφορά

Η Εθνική Γραμμή Βοήθειας για τη Μητρική Ψυχική Υγεία προσφέρει δωρεάν, εμπιστευτική υποστήριξη σε νέους και υποψήφιους γονείς. Οι εκπαιδευμένοι σύμβουλοι κρίσης ακούνε αυτά που περνάς, σε συνδέουν με τοπικές ομάδες υποστήριξης και οργανισμούς, και μπορούν να σε παραπέμψουν σε άλλους επαγγελματίες υγείας, εφόσον χρειάζεσαι περαιτέρω φροντίδα. Οι γιατροί, μαίες και νοσηλευτές μπορούν επίσης να αξιολογήσουν την κατάστασή σου και να προτείνουν κατάλληλες θεραπείες. Επιπλέον, μπορείς να καλέσεις την ασφαλιστική σου, όπως έκανα εγώ, για μια λίστα με παρόχους που καλύπτονται- αν και ίσως χρειαστείς βοήθεια από κοντινά σου πρόσωπα για να το κάνεις αυτό.

Φυσικά, όταν είσαι μέσα στο σκοτάδι, η ανάβαση μοιάζει αδύνατη. Όλα φαίνονται ζοφερά και το βάρος των πάντων σε καταπλακώνει. Αλλά υπάρχει βοήθεια και ελπίδα.

Το να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι υποστήριξη είναι ένα τεράστιο βήμα μπροστά. Το να μιλήσεις σε κάποιον είναι ζωτικής σημασίας. Και το να βρεις την κατάλληλη φροντίδα για εσένα είναι το κλειδί.

Πίστευα ότι θα μπορούσα να αντιμετωπίσω μόνη μου την επιλόχεια κατάθλιψη αλλά δεν τα κατάφερα

Δεν είσαι μόνη.

Δεν φταις εσύ.

Και τα πράγματα καλυτερεύουν. Υπάρχει ελπίδα.

^{ελεύθερη απόδοση από parents.com}