«Σε ζηλεύω» Η εξομολόγηση μιας μαμάς που ζηλεύει τα «φυσιολογικά» παιδιά!

Κείμενο-Μετάφραση Μαργαρίτα Νικολάου

«Βλέπω τα post σου. Μιλάς για το πόσο δύσκολο είναι να μάθεις στην κόρη σου που είναι μικρότερη από τη δική μου, να πηγαίνει στο γιογιό της. Και για να είμαι ειλικρινής η εκπαίδευση από την πάνα στο γιογιό δεν είναι στα σχέδιά μας ακόμη. Αυτό τουλάχιστον δεν πρόκειται να συμβεί για τον επόμενο και ίσως και τον μεθεπόμενο χρόνο... μόνο αν είμαστε τυχεροί.

Σε ζηλεύω...

Βλέπω την ρουτίνα σου. Πόσο κουρασμένη είσαι από το τρέξιμο που κάνεις, πηγαίνοντας από τη μία δραστηριότητα στην άλλη και από τα πάρτι που σας καλούν. Ο γιος μου δεν μπορεί να παίξει ομαδικά αθλήματα ακόμη, τον πιάνει υπερδιέγερση. Και επίσης ποτέ δεν τον έχουν καλέσει σε πάρτι.

Σε ζηλεύω...

Σε βλέπω στο κατάστημα, που οι άνθρωποι δεν κοιτούν δύο φορές το παιδί σου - δεν βλέπεις αυτό το βλέμμα της αναγνώρισης και μερικές φορές της λύπησης- που παρατηρούν αυτό το επιπλέον χρωμόσωμα στο παιδί σου. Σε βλέπω στο εμπορικό κέντρο, που περπατάς χέρι-χέρι με το παιδί σου, και όπου δεν ανησυχείς για το ποιος θα είναι ο επόμενο ήχος που θα το κάνει να τρέξει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Σε βλέπω στους αγώνες μπάσκετ του άλλου γιου μου, που περπατάς από το πάρκινγκ για να επευφημίσεις το παιδί σου, καθώς εγώ αντί να είμαι στις κερκίδες, κάθομαι με τον μικρότερο γιο μου που κρύβεται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου μου. Ο αυτισμός δεν τον αφήνει να είναι κάπου με πολύ κόσμο.

Σε ζηλεύω...

Απαθανατίζεις κάθε ορόσημο της ζωής του παιδιού καθώς έρχεται φυσικά. Τα πρώτα βήματα. Τις πρώτες λέξεις. Τις έχω απαθανατίσει και εγώ. Αλλά όλες τους είναι, μετά από ώρες και ώρες θεραπείας, μετά από άγρυπνες νύχτες και μετά από «στραγγισμένους» τραπεζικούς λογαριασμούς. Εσύ μιλάς για τους στόχους που κατάφερε και τα βραβεία που κέρδισε, εγώ μιλάω για δικαιώματα που κέρδισε και τις κακοτοπιές που απέφυγε. Εσύ παλεύεις για τη θέση του παιδιού σου στην ομάδα ενώ εγώ παλεύω για τη θέση του παιδιού μου στην τάξη.

Μισώ τον εαυτό μου που ζηλεύω το φυσιολογικό...

Δεν είναι δικό σου λάθος, εσύ δεν έχεις παιδιά με ειδικές ανάγκες. Με τον μεγαλύτερο γιο μου αγάπησα την επίτευξη αυτών των στόχων και έζησα ότι ζεις και εσύ, μπορεί και να καυχήθηκα γι 'αυτούς λίγο. Και είμαι σίγουρη ότι δεν συνειδητοποιώ το πόσο τυχερή είμαι που έχω έναν αυτιστικό γιο, ο οποίος μπορεί να μιλήσει, και μια κόρη με σύνδρομο Down που είναι ακόμα πιο υγιής από ότι ήταν.

Η ζήλια είναι ένα άχρηστο συναίσθημα. Ακόμη και αν σε ωθεί να κάνεις περισσότερα ή να είσαι περισσότερα, δεν το κάνεις για τους σωστούς λόγους. Την παλεύω αυτή τη ζήλια. Και κάποιες μέρες σαν και αυτή... χάνω...

Σε ζηλεύω...»

Αφήστε τα σχόλιά σας εδώ!