Στον κόσμο των μαμάδων τα μαθηματικά δεν βγαίνουν - Το 24ωρο ποτέ δεν αρκεί, όσο κι αν το μοιράζεις

Πόσες από εσάς δεν έχετε πιάσει τον εαυτό σας να αναρωτιέται πώς θα προλάβει τα πάντα- παιδιά, δουλειά, υποχρεώσεις - σε ένα 24ωρο που ποτέ δεν φτάνει; Το ίδιο σκέφτηκε και η Rebecca Giantonio Moran, η οποία, παρακολουθώντας τον γιο της να λύνει μια άσκηση μαθηματικών, συνειδητοποίησε μια μεγάλη αλήθεια για τη δική της καθημερινότητα.

«Σκύβω πάνω από τον ώμο του γιου μου την ώρα που κάνει τα μαθηματικά του στο τραπέζι της κουζίνας. Παρατηρώ τον τρόπο που βρίσκει τις απαντήσεις - μια μέθοδος εντελώς διαφορετική από εκείνη που έμαθα εγώ στη δευτέρα δημοτικού.

Αυτή τη μέρα επιλέγω να κατεβάσω ταχύτητες

Δίπλα στο τετράδιό του υπάρχει ένα φύλλο με επτά διαφορετικές "στρατηγικές" για κάθε άσκηση.

Εγώ, ως μαθήτρια, είχα μάθει μόνο έναν τρόπο να κάνω πρόσθεση και αφαίρεση. Σχεδόν 40 χρόνια μετά, πρέπει να ξαναμάθω τα μαθηματικά μαζί του.

Διαβάζω μια άσκηση, καταπνίγω ένα χασμουρητό και ρίχνω μια ματιά στο ρολόι. Έξι και μισή. Κάνω γρήγορα την πράξη (με τον παλιό τρόπο): είμαι ξύπνια εδώ και 14 ολόκληρες ώρες. Σε άλλες τρεις, θα καταφέρω επιτέλους να ξαπλώσω. Επτά ώρες μετά, θα ξυπνήσω και θα ξανακάνω τα πάντα από την αρχή.

Η σκέψη και μόνο με εξουθενώνει, κι έτσι κάθομαι για ένα λεπτό.

Άσε τον Γιάννη και τα μήλα του. Ποιος νοιάζεται πόσα ακόμα πρέπει να δώσει στην Ελισάβετ στη λαϊκή για να φτάσουν τα 56; Και γιατί χρειάζεται ακριβώς 56;

Να ποιο είναι το πραγματικό μαθηματικό πρόβλημα που θέλει λύση:

Μια μαμά έχει 24 ώρες στη μέρα. Σε αυτό το διάστημα πρέπει να κοιμηθεί οκτώ- γιατί ο ύπνος είναι το πιο σημαντικό. Πρέπει επίσης να φάει τρία ισορροπημένα γεύματα - επόμενη προτεραιότητα. Πρέπει να γυμναστεί για τουλάχιστον μισή ώρα. Μετά, ένα ντους 10 λεπτών (καλά, πέντε). Θα οδηγήσει τα παιδιά στο σχολείο, ευτυχώς πέντε λεπτά μακριά, και θα περιμένει άλλα πέντε στη γραμμή των αυτοκινήτων. Έπειτα, θα δουλέψει τουλάχιστον οκτώ ώρες.

Μετά τη δουλειά, η οικογένεια θα φάει βιαστικά και οι γονείς θα χωριστούν για να πάνε τα παιδιά στις δραστηριότητές τους. Πριν τον ύπνο, εκείνη θα βοηθήσει με τα μαθήματα και θα βεβαιωθεί ότι διάβασαν για τουλάχιστον 30 λεπτά.

Κάπου μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να συμμαζέψει το σπίτι, να περάσει ποιοτικό χρόνο με τον άντρα της (που, παρεμπιπτόντως, είναι εξαιρετικά υποστηρικτικός), να διαβάσει για να κρατήσει το μυαλό της σε εγρήγορση, να κάνει λίστα με τα ψώνια, να κάνει τουλάχιστον τρεις εξωτερικές δουλειές γιατί, όπως οι περισσότερες γυναίκες, είναι η Chief Operating Officer του σπιτιού, να πλύνει το μοναδικό πράσινο μπλουζάκι του γιου της γιατί θέλει να το φορέσει οπωσδήποτε στο σχολείο και να πάρει δώρο για το πάρτι της φίλης της κόρης της το Σαββατοκύριακο.

Τι έκανα σήμερα;Τόσα πολλά

Αφού τα κάνει όλα αυτά, πόσος χρόνος της μένει για να πάρει μια βαθιά ανάσα και απλά να καθίσει στον καναπέ;

Απάντηση: κανένας. Μηδέν ώρες, μηδέν λεπτά, μηδέν δευτερόλεπτα. Αν ήταν μαθηματικά τετάρτης δημοτικού, θα έλεγα ότι βγαίνει και μείον οκτώ.

Οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Τα μαθηματικά δεν… βγαίνουν.

Για καιρό αναρωτιόμουν αν απλώς έπρεπε να κάνω μικροαλλαγές για να «κουμπώσουν» οι αριθμοί. Τώρα όμως, παρατηρώντας τον γιο μου, βρίσκω παρηγοριά σε αυτή την αδύνατη πράξη. Οι αριθμοί δεν βγαίνουν- αναμφισβήτητη απόδειξη ότι κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Δεν είναι λάθος η πράξη, είναι λάθος οι προσδοκίες που έχω από τον εαυτό μου.

Ο γιος μου σταματά και κοιτάζει το χαρτί του, γεμάτο κουτάκια. Κάθε κουτάκι έχει δέκα γραμμούλες. Σβήνει μερικές, μετράει, τις ξανασχεδιάζει και μετά με κοιτάζει.

«Κόλλησες;» τον ρωτώ.

Κουνάει το κεφάλι.

«Δείξε μου τι έκανες».

Μου εξηγεί τα βήματα και βλέπω το λάθος.

«Ας δοκιμάσουμε μια άλλη στρατηγική».

Παίρνει μια καθαρή κόλλα, σχεδιάζει μια αριθμογραμμή και αρχίζει να μετράει ανάποδα από το 56 (μήλα), πρώτα πεντάδες και μετά μονάδες, μέχρι να φτάσει στο αρχικό σημείο. Ξαναμετράει για σιγουριά και μετά με κοιτάζει, λάμποντας.

«Είναι 32, όχι 35», λέει, και κοιτάζει την πρώτη του προσπάθεια. «Είχα δίκιο από την αρχή. Δεν έπρεπε να ξαναπροσθέσω αυτές τις γραμμές.»

«Δεν πειράζει!» τον καθησυχάζω. «Έφτασες στη λύση. Απλώς χρειαζόσουν τη στρατηγική που σου ταίριαζε».

«Μαμά, κόψε ταχύτητα, όλα περνούν τόσο γρήγορα»

Ίσως κι εγώ χρειάζομαι μια άλλη στρατηγική, μια δική μου "αριθμογραμμή", όπου θα ξεκινώ από το αποτέλεσμα που πραγματικά θέλω και θα δουλεύω μεθοδικά προς τα πίσω, αντί να προσθέτω και να σβήνω γραμμές μέσα στη μέρα, ελπίζοντας απλώς ότι κάποτε θα βγουν τα νούμερα.

Δεν θέλω η ζωή μου να να είναι μια περίοδος, γεμάτη με ατέλειωτα «πρέπει» και «οφείλω». Δεν θέλω κάθε μέρα να νιώθω ότι παλεύω να χωρέσω τα πάντα σε 24 ώρες, προσπαθώντας να λύσω μια εξίσωση που δεν λύνεται ποτέ.

Πηγαίνω και τον αγκαλιάζω. «Ο μικρός μου μαθηματικός!» του λέω και του ανακατεύω τα μαλλιά. Χαμογελά και δείχνει τα μπρατσάκια του, κι εγώ γελάω.

«Δεν είναι εγωιστικό να κάνεις ένα διάλειμμα, μαμά»

Αυτό θέλω: στιγμές χαράς και αγάπης, τόσες πολλές που να μην χωράνε σε κανένα σύνολο, καμία πράξη».