Το αόρατο βάρος που κουβαλά κάθε εργαζόμενη μητέρα

Είμαι δικηγόρος, σύζυγος ενός απίστευτα φιλόδοξου άντρα και περήφανη μητέρα δύο πανέμορφων παιδιών - ενός ζωηρού πεντάχρονου και ενός μωρού 11 μηνών- που αυτή την περίοδο πιστεύει ότι ο ύπνος είναι προαιρετικός.

Μια τυπική μέρα στο σπίτι μας δεν ξεκινά με κελαηδίσματα πουλιών. Ξεκινά με το ξυπνητήρι, συνοδευόμενο συνήθως από τις φωνές ενός νήπιου που απαιτεί προσοχή και ενός μωρού που έχει ένταση με το που ξυπνάει.Ακολουθεί ένας αγώνας δρόμου: προετοιμασία μπιμπερό, τάισμα, πακετάρισμα φαγητού για το σχολείο και ντύσιμο των παιδιών - κυρίως με ρούχα που ταιριάζουν - κι όλα αυτά με μικρές νευρικές εξάρσεις. Και μετά, τρέξιμο καθόλη τη διάρκεια της ημέρας, με καφέ στο χέρι και την πεποίθηση ότι δίνω τον καλύτερο δυνατό εαυτό μου - και παρόλο που μοιράζομαι τη ζωή μου με έναν υπέροχο άντρα, το βάρος της ανατροφής των παιδιών είναι κυρίως δικό μου.

Το να είμαι εργαζόμενη μαμά δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά αξίζει κάθε λεπτό χάρη σε εσένα

Στην εργασία μου, θα πρέπει να λειτουργώ σαν να μην έχω παιδιά: απόλυτα συγκεντρωμένη, πάντα διαθέσιμη, να τηρώ προθεσμίες, να λύνω προβλήματα και να είμαι πάντα ένα βήμα μπροστά. Δεν υπάρχει χώρος για διακοπές λόγω μωρού ή παιδικών κρίσεων. Πρέπει να δίνω το 100%, ακόμα κι όταν ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι στο σπίτι. Και μετά, ενεργοποιείται η πλευρά της μητέρας με την ίδια ένταση. Αναμένεται να είμαι παρούσα για τα παιδιά σαν να μην έχω δουλειά: να πάω σε σχολικές εκδηλώσεις, στις προπονήσεις, να είμαι παρούσα, υπομονετική, παιχνιδιάρα, δημιουργική, συναισθηματικά διαθέσιμη - πάντα σε εγρήγορση - ακόμα κι όταν η εργάσιμη μέρα ήταν εξαντλητική ή το μυαλό μου τρέχει σε επαγγελματικά ζητήματα.

Και τότε εμφανίζεται η ενοχή.

Υπάρχουν μέρες που δεν καταφέρνω να πάω σε κάποια σχολική εκδήλωση και βλέπω την απογοήτευση στα μάτια του γιου μου. Μέρες που διαβάζω παραμύθια πριν τον ύπνο αλλά στο μυαλό μου συντάσσω νομικές αναφορές. Μέρες που νιώθω ότι αποτυγχάνω και στους δύο ρόλους - όχι αρκετή για τη δουλειά, όχι αρκετή για το σπίτι. Είναι μια συνεχής διαπραγμάτευση με τον εαυτό μου: Έδωσα αρκετά σήμερα; Μου ξέφυγε κάτι σημαντικό; Και σε αυτές τις ήσυχες στιγμές- συχνά αφού η αναστάτωση έχει καταλαγιάσει - οι σκέψεις αρχίζουν να γίνονται βαρύτερες και ξαφνικά νιώθω σαν να αποτυγχάνω.

Η καριέρα μου έχει χτυπήσει σε κάποιον "τοίχο". Τρέχω σπίτι κάθε βράδυ για να ετοιμάσω το δείπνο, να ταΐσω, να κάνω μπάνιο τα παιδιά και να τα βάλω για ύπνο, συχνά φωνάζοντας περισσότερο από όσο θα ήθελα, για να κρατήσω ένα πρόγραμμα που μετά βίας βρίσκω λίγο χώρο για να ανασάνω.

Ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για μένα. Κάποιες φορές, ούτε για ένα απλό "Πώς πέρασες τη μέρα σου;".

Η ζωή μιας εργαζόμενης μαμάς είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη

Και μετά υπάρχει το άγχος των οικονομικών, πάντα εκεί, σαν σκιά, που σε πνίγει αθόρυβα.

Τα χρέη δεν βαραίνουν μόνο τον τραπεζικό λογαριασμό, βαραίνουν την ψυχή. Λες συνέχεια "όχι" στον εαυτό σου - χωρίς καινούργια ρούχα, χωρίς επισκέψεις σε κομμωτήριο, χωρίς χρόνο για αυτοφροντίδα - κι ακόμα φαίνεται ότι δεν είναι αρκετό.

Κολυμπάς ασταμάτητα, κρατώντας το κεφάλι πάνω από την επιφάνεια.

Κάποιες φορές, νιώθεις ότι δουλεύεις μόνο για να επιβιώσεις, όχι για να ζήσεις.

Σαν να κυνηγάς συνέχεια τον χρόνο, χωρίς ποτέ να είσαι μπροστά. Και ενώ οι γύρω σου φαίνεται ότι ευημερούν, εσύ αναρωτιέσαι σιωπηλά πώς τα καταφέρνουν, πώς αντέχουν οικονομικά οικογενειακές διακοπές, πάρτι γενεθλίων, ή ακόμη και λίγη ηρεμία. Και έτσι, η πίεση μεγαλώνει. Η ντροπή. Το άγχος. Η ενοχή κάθε "όχι" που λες στα παιδιά σου. Η εξάντληση που σε κάνει να αμφιβάλλεις για τα πάντα.

Είμαι καλή μητέρα;
Είμαι ακόμα καλή δικηγόρος;
Είμαι αρκετή;

Και μετά από όλη την ανατροφή, τον καθαρισμό, τα μαθήματα και τις βραδινές νομικές αναφορές, αναρωτιέσαι: Μου έχει απομείνει κάτι να δώσω ως σύζυγος; Με βλέπει ακόμα; Με θέλει ακόμα; Τι απέγιναν τα όνειρά μου; Ποια είναι αυτή η γυναίκα που με κοιτάζει στον καθρέφτη;

Αλλά μετά απ’ όλα αυτά - αφού είσαι σύζυγος, μητέρα, επαγγελματίας - κλέβεις μια στιγμή για τον εαυτό σου. Μερικές φορές είναι ένα σιωπηλό κλάμα στο ντους, όπου ο ήχος του νερού σκεπάζει τον πόνο της καρδιάς σου. Ένας χώρος όπου κανείς δεν απαιτεί τίποτα, όπου δεν χρειάζεται να είσαι δυνατή.

Όλα όσα νιώθει μια εργαζόμενη μαμά ( αλλά και η μαμά που μένει σπίτι)

Και μετά, με κάποιον τρόπο, συνέρχεσαι.

Σκουπίζεις τα δάκρυα, ετοιμάζεις τις σχολικές τσάντες, γεμίζεις τα τάπερ, ελέγχεις τα έγγραφα του δικηγορικού γραφείου, φιλάς μικρά μέτωπα και σερβίρεις δημητριακά σαν να μην τρέχει τίποτα. Ξυπνάς το επόμενο πρωί και τα ξανακάνεις όλα από την αρχή.

Γιατί αυτό κάνουν οι μητέρες. Αυτό κάνουν οι γυναίκες.

Κρατάμε τα πάντα μαζί. Κάνουμε όλους να χαμογελούν. Κουβαλάμε το βάρος του κόσμου στους ώμους μας, με χαμόγελο στα χείλη και καταιγίδες να μαίνονται σιωπηλά μέσα μας.

«Εργαζόμενη μαμά, άκουσέ με σε παρακαλώ»

Και παρόλο που κανείς ίσως δεν βλέπει τις ρωγμές, εσύ νιώθεις κάθε μία. Ζεις με αυτές. Και όμως, σηκώνεσαι. Ξανά. Και ξανά.