Δεν μπορώ να διορθώσω αυτόν τον κόσμο αλλά μπορώ να σε μεγαλώσω για να τον αλλάξεις

Γλυκό μου παιδί, αυτός ο κόσμος δεν είναι αυτός που ονειρεύτηκα για σένα.

Η ζωή πάντα είχε δυσκολίες και λύπες αλλά τα τελευταία χρόνια μου φαίνονται όλα πιο μαύρα.

Ίσως τώρα που είμαι μητέρα να βλέπω τα πάντα με διαφορετικό μάτι.

Πάντα φανταζόμουν ανέμελες μέρες κάτω από το καλοκαιρινό φως, ήσυχες οικογενειακές βραδιές γύρω από το τραπέζι και κυρίως ονειρευόμουν να σε βλέπω να ανοίγεις τα φτερά σου στον κόσμο.

Αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους μου ως μητέρα

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι αυτά τα όνειρα θα διαταράσσονταν από το χάος του κόσμου. Δεν ήξερα ότι θα υπήρχε πραγματικός φόβος πίσω από τα μάτια μου κάθε φορά που θα έφευγες μακριά μου.

Κάθε μέρα, διαβάζω ειδήσεις που προκαλούν περισσότερο πόνο, περισσότερο φόβο, περισσότερο μίσος, περισσότερη θλίψη. Και δυστυχώς, ελάχιστες που να γεννούν ελπίδα.

Δεν συνέβη ξαφνικά. Έτσι ήταν από τη στιγμή που γεννήθηκες. Ο κόσμος έγινε λίγο πιο τρελός και τα σχέδια και τα όνειρα που είχα, καταρρίφθηκαν από τις περιστάσεις.

Σίγουρα δεν θα μπορούσα ποτέ να προβλέψω πως θα περνούσες τα πρώτα χρόνια της ζωής σου σε πανδημία, κλεισμένος σε ένα σπίτι, αντί να εξερευνάς και να ανακαλύπτεις τον κόσμο. Με πονάει ακόμα που συνηθίσαμε όλοι μας να βλέπουμε ανήσυχα μάτια να ξεπροβάλλουν πάνω από μάσκες, αντί για ζεστά χαμόγελα και χειραψίες.

Δεν ήθελα να σε μεγαλώσω σε μια εποχή που η παιδική ηλικία χάνεται μπροστά από οθόνες και η εφηβεία σημαδεύεται από τις πιέσεις και τις γνώμες αγνώστων στο διαδίκτυο. Το ασήκωτο βάρος των κοινωνικών δικτύων και τα αδύναμα πρότυπα του διαδικτύου δεν υπήρχαν στην εικόνα που είχα για σένα.

Δεν φανταζόμουν την τεχνητή νοημοσύνη να παίρνει τη θέση της δημιουργικότητας, της ανθεκτικότητας και της ευρηματικότητας.

Μια μαμά γράφει για τους φόβους τους παιδιού της και τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει

Δεν ήθελα να γεννηθείς σε τόσο σκοτεινούς καιρούς. Όπου η πολιτική προηγείται του ανθρώπου. Όταν κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται για το σωστό και το λάθος, και οι γραμμές είναι τόσο θολές που δύσκολα τις ξεχωρίζεις, ακόμα κι αν ήθελες.

Δεν πίστευα ποτέ ότι το αμερικανικό όνειρο θα περιοριζόταν στο απλά να επιβιώσεις όταν βγαίνεις από το σπίτι. Θρηνώ για την απώλεια της ασφάλειας και της σιγουριάς και για το γεγονός ότι παντού νιώθουμε ευάλωτοι στη βία- στο σχολείο, στο σούπερ μάρκετ, σε μεγάλες συγκεντρώσεις, ακόμα και στην εκκλησία.

Με πονάει που μεγαλώνεις σε έναν κόσμο όπου το μίσος, ο φόβος και η δυσπιστία κυριαρχούν. Όπου η διχόνοια και η έχθρα κυβερνούν. Όπου κάθε αντίθετη άποψη θεωρείται απειλή αντί για ευκαιρία.

Ο κόσμος που κληρονομείς απέχει τόσο πολύ από αυτόν που ονειρευόμουν να σε φέρω, που μερικές φορές νιώθω ότι θα μπορούσα να καταρρεύσω από το βάρος της ανατροφής σου σε αυτόν.

Δεν μπορώ να φτιάξω αυτόν τον κόσμο για σένα, αλλά μπορώ να σε μεγαλώσω ώστε να τον αλλάξεις.

Θα σου διδάξω να επιλέγεις την καλοσύνη αντί της σκληρότητας και να ανταποκρίνεσαι με συμπόνια αντί με περιφρόνηση. Να βλέπεις το καλό και να είσαι το φως. Να βρίσκεις χαρά στις μικρές ευτυχισμένες στιγμές και να σηκώνεσαι στις δύσκολες. Θα σε καθοδηγήσω να φροντίζεις τον περιθωριοποιημένο, να αγωνίζεσαι για τον αδύναμο και τον πληγωμένο, και να στέκεσαι θαρραλέα για το σωστό, ακόμα κι αν στέκεσαι μόνος.

Μαζί, θα δουλέψουμε για να γίνουμε μέρος της λύσης αντί να φωνάζουμε απλώς για το πρόβλημα.

Διότι αυτός ο θλιβερός, σκοτεινός, θυμωμένος κόσμος δεν μοιάζει με αυτόν που ονειρευόμουν να σε φέρω.

Όσα φοβόμουν να συζητήσω ως νέα μαμά

Αλλά, λίγο-λίγο και βήμα-βήμα, μπορούμε να τον αλλάξουμε. Εσύ είσαι ο κόσμος του μέλλοντος, αγαπημένο μου παιδί.

Και μέσα σου βλέπω αγάπη. Βλέπω φως. Βλέπω ελπίδα.

Μέσα σου βλέπω τον κόσμο που ονειρευόμουν για σένα.