«Μαμά, είσαι υποκρίτρια»

Η αρχική μου αντίδραση στην κατηγορία της κόρης μου; Άρνηση.

Δεν είμαι υποκρίτρια – πιστεύω σε όσα λέω και κάνω.

Αλλά, μισό λεπτό.

Γιατί στέκομαι εδώ με τα χέρια στη μέση, λέγοντας ψέματα στην κόρη μου;

Στο παρελθόν, κουνούσα συγκαταβατικά το κεφάλι μου όταν άκουγα ανθρώπους να λένε: «ζήσε σύμφωνα με αυτά που κηρύττεις ή άλλαξε τον λόγο σου» και συνέχιζα αδιαφορώντας για όλες εκείνες τις φορές που ο λόγος μου δεν ήταν συνεπής με τις πράξεις μου.

Ο σύζυγός μου λέει ότι είναι κακό για την 3 ετών κόρη μας να με βλέπει να κλαίω - Αλήθεια, τώρα;

Όταν έρχεται η ώρα της αλήθειας (πόσες κοινοτοπίες μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς;), η ειλικρινής αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές αυτά τα ιδανικά, αυτές οι αξίες που κρατάμε βαθιά μέσα μας και επιθυμούμε να τηρήσουμε, ξεπερνούν τις δυνατότητές μας στις χειρότερες μέρες μας, στις χειρότερες στιγμές μας.

Ίσως γι’ αυτό οι περισσότεροι από εμάς, από τους επαγγελματίες μέχρι τους θρησκευόμενους και τους απλούς ανθρώπους, ασκούμε κριτική στους άλλους αποφεύγοντας να δούμε κατάματα τη δική μας αλήθεια.

Η κρίση των άλλων λέει περισσότερα για το τι πιστεύεις για τον εαυτό σου παρά για το τι πιστεύεις για τους άλλους.

Αλλά τι γίνεται με εμένα ως μαμά; Όταν χρειάζεται να παίρνω κρίσιμες αποφάσεις για να καθοδηγώ το παιδί μου και να το κρατώ υπεύθυνο για τις συνέπειες των επιλογών του;

Μπορεί να μην είμαι τέλεια και, σύμφωνα με τον ορισμό της Webster, να είμαι υποκρίτρια. Αλλά προσπαθώ, όπως και η κόρη μου... Η αποκάλυψη ήρθε στην κουζίνα: ο ρόλος μου ως μητέρα δεν είναι να είμαι τέλεια, αλλά να δείχνω ποιος είναι ο "τέλειος", που μας αγαπά και μας δέχεται όπως είμαστε, είτε είμαστε τέλειοι είτε όχι.

Η δουλειά μου είναι να είμαι διαχειρίστρια και να φροντίζω όσους έχω την ευθύνη τους. Η πρόκληση σε αυτή την κατάσταση είναι ότι ενώ βρίσκομαι λίγο πιο προχωρημένη στο ταξίδι της ζωής, δεν είμαι καθόλου πιο τέλεια από την κόρη μου.

Τι χρειάζεται πραγματικά η κόρη μου από εμένα

Κάποιες φορές αποτυγχάνουμε και οι δύο. Όπως πρόσφατα, που φωνάξαμε, είπαμε πράγματα για τα οποία μετανιώσαμε και βιαστήκαμε να βγάλουμε συμπεράσματα.

Έτσι, ομολογώ ότι είμαι υποκρίτρια. Υπήρξαν φορές, πολλές στην πραγματικότητα, που δεν εφάρμοσα στη συνομιλία, στις σχέσεις και στις επιλογές μου, όσα λέω ότι επιδιώκω, όσα πραγματικά πιστεύω ότι είναι αληθινά. Η δήλωση της κόρης μου για την αλήθεια είναι η πραγματικότητα και μας φέρνει σε πιο κοινό έδαφος.

Αν και είμαι η μητέρα της και έχω καθήκοντα, κάποια πράγματα για τα οποία είμαι υπεύθυνη στη φροντίδα και την ανατροφή της, δεν είμαι καθόλου πιο τέλεια από εκείνη. Η φαινομενική κατηγορία της για την υποκρισία μου είναι απλώς μια υπενθύμιση ότι ο κύριος στόχος μου είναι να τη βοηθήσω να κατανοήσει τι σημαίνει να ζητάς, να δίνεις και να συγχωρείς.

Η κόρη μου με έχει ως πρότυπο κι αυτό με τρομάζει

Κανένας από εμάς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το γεγονός ότι όλοι γύρω μας είναι υποκριτές για να απορρίψει όποιον θέτει τα ιδανικά πρότυπα – όλα όσα είναι σωστά, καλά και αληθινά. Απλώς επειδή δεν ανταποκρίνομαι πάντα στα συγκεκριμένα πρότυπα, δεν σημαίνει ότι αυτά που επιδιώκω ή ελπίζω να επιδιώξει η κόρη μου δεν είναι αληθινά.

Είμαι εδώ απλώς για να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Όλοι προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.