Αποχαιρετώντας το νηπιαγωγείο των παιδιών μου που ήταν το δεύτερο σπίτι τους

Για κάποιο λόγο πίστευα ότι θα είχα παιδιά στο «μικρό» σχολείο για πάντα.

Όταν άφηνα με αγωνία το μεγαλύτερό μου παιδί για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο, πριν από έξι και πλέον χρόνια, είχα ένα νήπιο που τραγουδούσε στο πίσω κάθισμα και ένα νεογέννητο που κοιμόταν στο καθισματάκι του. Το να έχουν τελειώσει τα παιδιά μου το νηπιαγωγείο ( και τη Β΄Δημοτικού) της περιοχής μας, μου φαινόταν σαν ένας μακρινός κόσμος, μια εποχή που ήξερα πως υπήρχε, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάσω ποτέ.

Έρευνα: Οι γονείς αγχώνονται περισσότερο όταν βλέπουν emails από το σχολείο παρά από τη δουλειά

Αυτό το μικρό σχολείο είναι εκεί όπου βρήκα τον ρυθμό μου ως μαμά. Από την πρώτη μέρα που αποχαιρέτησα ένα από τα μωρά μου για τόσες πολλές ώρες, μέχρι που παρέδωσα το ζωηρό μεσαίο μου παιδί και έστειλα σιωπηλά ένα «καλή τύχη» στη νηπιαγωγό του καθώς έφευγα, μέχρι που συνόδευσα τον τρίτο και τελευταίο μου για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο σαν έμπειρη πλέον μαμά.

Ήξερα τους άλλους γονείς, τη φοβερή νηπιαγωγό που άφηνα τα παιδιά. Τα ήξερα όλα. Πού να παρκάρω, πού να πάω. Τα έντυπα που έπρεπε να συμπληρώσω.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτά τα μικρά σχολεία δεν μεγαλώνουν μόνο τα παιδιά μας - μεγαλώνουν κι εμάς.

Θα μου λείψουν οι ζωγραφιές στους τοίχους. Οι νεανικές φωνούλες στην τραπεζαρία. Η επιπλέον φροντίδα που δείχνουν οι δάσκαλοι αυτής της ηλικίας.

Θα μου λείψει η τρυφερότητα απέναντι στους γονείς, όπως όταν ανησυχούσα για κάτι στην αυλή, ή όταν ο γιος μου δεν μπορούσε να φορέσει σωστά τις μπότες του για το χιόνι.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν είμαι ποτέ στην ώρα μου με τα παιδιά στο σχολείο

Θα μου λείψει η σιγουριά του να ετοιμάζω ένα σνακ και να ξέρω ότι υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος για να το φάνε.

Θα μου λείψει ο ενθουσιασμός των παιδιών μου για το σχολείο.

Θα μου λείψει η ασφάλεια που προσέφερε αυτό το ασφαλές, μικρό σχολείο - και στα παιδιά μου, και σε μένα. Όσο ήταν εκεί, δεν ανησυχούσα ποτέ. Κι αυτό σημαίνει τα πάντα.

Θα μου λείψουν οι υπομονετικές δασκάλες που ήταν εκεί με ήλιο, βροχή ή χιονοθύελλα για να υποδεχτούν παιδάκια που πηδούσαν έξω από τα αυτοκίνητα των γονιών τους.

Θα μου λείψουν οι δάσκαλοι, με τις στολισμένες τάξεις και τη στοργική τους παρουσία.

Θα μου λείψουν οι φάκελοι που έρχονταν σπίτι με ημερολόγια, ζωγραφιές και προσκλήσεις για να μπούμε στις τάξεις (όσο ακόμη δεν είναι ντροπή για τα παιδιά να έρθει η μαμά).

Θα μου λείψει η αθωότητα.

Η ανάμνηση των γενεθλίων.

Οι μικρές φωνούλες που τραγουδούσαν στις μουσικές γιορτές.

Θα μου λείψουν οι σχέσεις...γιατί αυτοί οι δάσκαλοι δίδαξαν και εμένα.

Καθώς βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και να λένε αντίο, νιώθω λύπη γιατί μεγαλώνω και εγώ και αποχαιρετώ.

20 ερωτήσεις για να κάνετε στο παιδί σας αντί για το «πώς ήταν η μέρα σου»

Περισσότερο απ’ όλα, θέλω να πω ένα ευχαριστώ.

Που κρατήσατε τα μωρά μου ασφαλή.

Που τα κάνατε να αγαπήσουν το σχολείο.

Που κάνατε μια δουλειά που δεν παίρνει την αγάπη που της αξίζει.

Μεγαλώσατε τα παιδιά μου και μεγαλώσατε κι εμένα.

^{ελεύθερη απόδοση από herviewfromhome.com}