Γράμμα σε όλες τις φίλες που μου λείπουν από τότε που έγινα μαμά

Από τότε που έγινα μαμά, μου λείπουν πολύ οι φίλες μου.

Είναι εύκολο να χαθεί κανείς στη δίνη της αλλαγής και καθώς στροβιλιζόμαστε στην καθημερινότητα της μητρότητας , η φιλία φαντάζει ξαφνικά κάτι τόσο μακρινό.

Αυτή είναι το γράμμα μου προς όλες τις φίλες που δεν έχω δει, μου λείπουν και συνεχίζω να αγαπώ από μακριά.

Γιατί οι φιλίες είναι σημαντικές στη ζωή μιας μαμάς;

Αγαπημένες φίλες,

Είναι σαφές πως μου λείπετε.. Κάποιες από εσάς είστε μητέρες. Κάποιες δεν είστε. Κάποιες είστε δικηγόροι και εργαζόμενες μαμάδες, άλλες μένετε στο σπίτι με τα παιδιά, άλλες είστε δασκάλες σε προγράμματα προσχολικής εκπαίδευσης, χήρες….

Είμαστε τα πάντα (όπως λένε),κι όλα μαζί ταυτόχρονα.

Δεν θέλω αυτό να είναι γράμμα συγγνώμης. Είναι ένα γράμμα για να σας πω "είμαι εδώ".

Θέλω να μοιραστώ πράγματα που δεν ξέρω πώς να πω από κοντά. Διάβασα κάπου ότι το να γράφεις όλα όσα σε απασχολούν είναι μια καλή λύση γιατί λειτουργεί ως απάντηση.

Και σήμερα, θα απαντήσω σε ένα απλό ερώτημα: Γιατί μου λείπουν οι φίλες μου μέσα στη μητρότητα;

Μου λείπετε. Και να όλοι οι λόγοι.

Έκανα παιδί πριν από έναν χρόνο. Και μέσα σε αυτόν τον χρόνο, τις περισσότερες από εσάς σας είδα μία ή δύο φορές. Ήμασταν σε ένα brunch, με τα υπέροχα (βραβευμένα) σπιτικά πιάτα με υδατάνθρακες. Εγώ δεν έφερα τίποτα στο brunch. Εκείνο το πρωί, θυμάμαι πως έκλαιγα. Δεν έκλαιγα για το κέικ με μήλα. Το κέικ ήταν τόσο νόστιμο που ήθελα να ξανακλάψω. Τις μέρες πριν το brunch, στις βόλτες μας, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι είμαι διχασμένη. Παλιά, ήμουν μια γυναίκα που αφιέρωνε ολόκληρο απόγευμα για να δοκιμάσει μια παλιά συνταγή της μαμάς της. Μια δύσκολη συνταγή. Από αυτές που θέλουν να βάλεις άνηθο σε φίλτρο καφέ και να το δέσεις με σπάγγο. Από αυτές που απαιτούν χρόνο.

Και τώρα, είμαι ευγνώμων που μπορώ απλά να έρθω στη συνάντηση. Μου λείπει ο εαυτός μου, και μου λείπετε κι εσείς. Μου λείπει αυτό που βλέπατε σε μένα στο πανεπιστήμιο, στην αρχή της καριέρας μου. Μου λείπει ακόμα κι εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που ήξερε να προσέξει τον άνηθο ...

Οι αλήθειες για τη φιλία που κάθε νέα μαμά πρέπει να γνωρίζει

Κάποιες από εσάς έχετε γνωρίσει το μωρό μου. Και όταν είναι μαζί μου, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο. Αν είναι στον ίδιο χώρο, γίνεται το κέντρο του σύμπαντος. Δεν μπορώ να βγάλω το κεφάλι μου έξω από τη δίνη της μητρότητας. Ακούω τα λόγια σας, τις ιστορίες σας. Αλλά δεν μπορώ να τις συνδέσω με τις δικές μου. Οι δικές μου ιστορίες είναι ότι σκαρφαλώνει τις σκάλες, ζητά την αγκαλιά μου, διψάει, πεινάει, είναι πεισματάρα.

«Θεέ μου, είναι τόσο γλυκιά!» μου λέτε, ενώ σκαρφαλώνει στην αγκαλιά μου και πέφτει προς τα πίσω στο πάτωμα. Σκέφτομαι, δεν χρειάζεται να το πείτε. Είναι το επίκεντρο της δικής μου ζωής, αλλά όταν γίνεται το επίκεντρο της ζωής όλων των άλλων, νιώθω άβολα. Νιώθω ότι ρουφάω την ενέργεια απ’ όλους, και ότι όλοι πρέπει να με ευχαριστούν γι’ αυτό. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα – να είμαι ταυτόχρονα πηγή χαράς και βάρος.

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς να είμαι ο εαυτός μου και μητέρα ταυτόχρονα

Πολλοί μου είχαν πει πριν γεννηθεί το κοριτσάκι μου: «Τη στιγμή που θα την ακουμπήσουν στο στήθος σου, όλα θα είναι τέλεια». Και ήταν. Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο που κανείς δεν μου είχε πει. Και αυτό ήταν: «Αν δεν νιώσεις σαν μητέρα αμέσως, είναι εντάξει». Πάλεψα πολύ καιρό για να ταυτιστώ με τη μητρότητα. Δεν μου χαρίστηκε το να μπορέσω να τη θηλάσω. Για πολύ καιρό, δεν ήξερα ποια ήμουν.

Φίλες μου, με βοηθήσατε να γίνω αυτή που είμαι για πολύ καιρό. Σε εκείνες τις νυχτερινές κουβέντες, τους χωρισμούς, και τα λάθη που κάναμε μαζί, γίναμε ο εαυτός μας. Όταν ήμουν 28, μπήκα σε ένα αεροπλάνο με την καλύτερή μου φίλη γιατί είχε ακυρώσει τον αρραβώνα της. Πετάξαμε για Νέα Υόρκη και έκλαψε μαζί μου στην κορυφή ενός κτιρίου, σε ένα μπαρ στην ταράτσα. Κοιτάξαμε κάτω την τεράστια πόλη και είδαμε όσο έφτανε το φως. Μαζί, δεν ξέραμε ακόμα ποιοι ήμασταν.

Θέλω να είμαι εκεί για εσάς

Και τώρα, γράφοντάς σας αυτό… γίνομαι μια άλλη εκδοχή του εαυτού μου. Μία από εσάς μου έστειλε μήνυμα πριν από μια εβδομάδα, αλλά δεν απάντησα. Δεν πήγα σε άλλη μια έξοδο για ποτό και ξέχασα τα τριακοστά γενέθλια μιας άλλης φίλης μου. Δεν επικοινώνησα όταν πέθανε η γιαγιά σου, ούτε απάντησα στο ομαδικό μήνυμα του book club. Δεν απαντάω καν συχνά στα μηνύματα της ομάδας μαμάδων στην οποία συμμετέχω. Η ενοχή με βαραίνει συνεχώς.

Θέλω να σας στείλω χειρόγραφες κάρτες. Θέλω να σας μαγειρέψω κάτι. Θέλω να κάνω “like” σε κάθε σας μήνυμα και να απαντάω με λεπτομέρειες για το πώς νιώθετε. Θέλω να το σκάσω μαζί σας για τη Νέα Υόρκη. Θέλω να τρέξω μαζί σας στους άδειους διαδρόμους ενός εμπορικού. Θέλω να σας αγαπώ με πάθος. Θέλω να λιαζόμαστε στην είσοδο του σπιτιού και να κοροϊδεύουμε τα σώματά μας, ακόμα κι αν είμαστε όμορφες.

5 τύποι φίλης που αποκτάτε όταν γίνεστε μαμά

Θέλω να είμαι εκεί για εσάς.

Αυτή τη στιγμή της ζωής μου, δυσκολεύομαι να το κάνω.

Αλλά είμαι εδώ, στα ...βάθη της μητρότητας, κι ετοιμάζομαι να βγω ξανά στην επιφάνεια.

Είμαι τόσο καινούργια. Δεν προσέχω τον εαυτό μου όπως παλιά. Αλλά θα επιστρέψω σε μια εκδοχή μου που θα το κάνει. Είμαι σίγουρη. Και όταν το κάνω, ξέρω πως θα είστε κι εσείς εκεί. Αλλαγμένες. Ίδιες. Μπορούμε να είμαστε και τα δύο. Είμαστε τα πάντα.

Με αγάπη,
Μια μητέρα, μια φίλη, μια αδελφή, μια σύζυγος (και όλα τα υπόλοιπα)