«Είμαι καλή μαμά;» - Η εσωτερική πάλη κάθε μητέρας

Καθόμασταν με τον σύζυγό μου τις προάλλες στον καναπέ όταν γύρισε και μου είπε: «Είμαστε καλοί γονείς».

Έχω ανάγκη ν΄ακούσω «μαμά, κάνεις καλή δουλειά»

Κάθε φορά που το λέει με εκπλήσσει. Πραγματικά πιστεύει ότι είμαστε καλοί γονείς. Και κάθε φορά που του εκφράζω τις αμφιβολίες για τον εαυτό μου, γουρλώνει τα μάτια και λέει: «Δεν ξέρω γιατί το σκέφτεσαι αυτό. Είσαι μια υπέροχη μαμά και είμαστε μια ομάδα. Και κοίταξε τα παιδιά, είναι χαρούμενα».

Το «θέλω απλώς να είναι ευτυχισμένα» ήταν από την αρχή το μεγάλο ζητούμενο και για τους δυο μας.

Έγιναν όμως τόσα πολλά αυτά τα δέκα χρόνια… Και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά, ότι κανένα από τα πράγματα που πίστευα ότι είχαν τόση σημασία δεν είχε σημασία. Όμως, δεν μπορούσα να το γνωρίζω αυτό εξαρχής.

Έχω χαρούμενα παιδιά.

Θυμώνουν και λυπούνται ακριβώς όπως εμείς.

Παλεύουν με τα συναισθήματά τους όπως κι εμείς.

Αλλά είναι κυρίως χαρούμενα παιδιά.

Τα έχω σκεφτεί πολύ όλα αυτά. Σχετικά με το πώς η ατελείωτη ανησυχία να έχεις ένα χαρούμενο μωρό μετατράπηκε σε ατελείωτη ανησυχία για το πώς να έχεις ένα ευτυχισμένο νήπιο και στη συνέχεια ένα χαρούμενο παιδί προσχολικής ηλικίας.

Φυσικά και είμαι καλή μαμά

Ο άντρας μου ευθύς εξαρχής, τα κατάφερε. Απλώς έκανε αυτό που νόμιζε ότι ήταν σωστό και αν δεν ήταν σίγουρος, με ρωτούσε ή τηλεφωνούσε στη μητέρα του. Αν δεν ήξερε, ρωτούσε ειδικούς αλλά και τους δασκάλους. Αν λειτουργούσε, συνέχιζε να το κάνει.

Εγώ πάλι, αναζητούσα εναγωνίως συμβουλές, άκουγα podcast και διάβαζα ατελείωτα άρθρα σχετικά με το πώς να είσαι καλός γονέας.

Τι είχα μάθει;

Πρέπει να κάνεις αυτό.

Καλό είναι να μην κάνεις αυτό.

Θα έπρεπε να είχες κάνει αυτό.

Μην το κάνεις αυτό!

Μην το κάνεις ποτέ αυτό!

Δεν είναι περίεργο που δεν μπορώ να πω ότι είμαι καλή μαμά παρότι έχω δύο ευτυχισμένα παιδιά.

Ο εγκέφαλός μου είναι γεμάτος με όλα τα πράγματα που κάνω λάθος.

Έχω μια ατελείωτη λίστα με όλα τα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει».

Σε αντίθεση λοιπόν με τον σύζυγό μου που έχει αυτοπεποίθηση, η δική μου είναι ανύπαρκτη.

Έχω περάσει πολλά χρόνια ανησυχώντας μήπως κάνω συνεχώς λάθη, οπότε σπάνια βλέπω όσα κάνω σωστά. Αισθάνομαι τόσο κυριευμένη από την αγάπη για τα παιδιά μου που ανησυχώ ότι θα τα επηρεάσω αρνητικά αν δεν είμαι τέλεια.

Νιώθω ότι δεν πρέπει ποτέ να υψώνω τη φωνή μου, πώς πρέπει να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί τους, να ασχολούμαι περισσότερο με το παιχνίδι τους, να κάθομαι μαζί τους περισσότερο για φαγητό, να δουλεύω λιγότερο, να τους διαβάζω περισσότερο, πρέπει, πρέπει, πρέπει.

Αληθινή ιστορία: «Δεν ήμουν καλή μάνα και τώρα το πληρώνω…»

Πρέπει να είμαι καλύτερη για τα παιδιά μου. Πάντα αυτό σκέφτομαι.

Πρέπει να είμαι η καλύτερη μαμά.

Αλλά δεν είμαι ο καλύτερη. Είμαι απλά η μαμά τους. Και ήμουν πάντα αρκετά καλή για αυτά.

Τους ήμουν πάντα αρκετή, γιατί έδινα τον καλύτερό μου εαυτό.

Ο σύζυγός μου πάντα λέει: «Όλα πάνε καλά» ( όχι όλα θα πάνε καλά).

Και ξέροντας ότι κάνει αρκετά, αναγνωρίζει τη χαρά και την απόλαυση σε όλο αυτό.

Αυτό φαίνεται πώς είναι και το κλειδί. Να ξέρεις ότι θα πετύχει. Ότι γνωρίζεις το παιδί σου καλύτερα από κάποιον ειδικό σε ένα podcast που πιστεύει ότι όλα τα παιδιά είναι ίδια.

Να ανέβεις στο βουνό της ενοχής και να επιλέξεις αντ 'αυτού να κατέβεις χωρίς ενοχές για όλα τα «πρέπει» που δεν ακολουθείς.

Μπορούμε να το κάνουμε;

Δεν είμαι τόσο σίγουρη.

Προσπαθώ όμως. Είμαι κουρασμένη αλλά σίγουρα το προσπαθώ.