«Υπάρχει ελπίδα κι η ελπίδα δεν έχει προθεσμία»-Αφιερωμένο στις γυναίκες που προσπαθούν να συλλάβουν

Αυτή είναι η ιστορία που εύχομαι να είχε μοιραστεί κάποια άλλη όταν έχανα κάθε ελπίδα.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ήμουν εγώ αυτή που θα έγραφε κάτι τέτοιο.

Αλλά να 'μαι εδώ, και ανοίγομαι για κάτι που κάποτε μου φαινόταν πολύ επώδυνο για να το πω δημόσια. Μια αλήθεια που πίστευα ότι θα κουβαλούσα σιωπηλά για πάντα:μετά από πέντε χρόνια είχα παραιτηθεί από την ιδέα να μείνω έγκυος.

Πέντε χρόνια που με άφησαν συναισθηματικά και σωματικά εξαντλημένη, οικονομικά κατεστραμμένη και πνευματικά ηττημένη.

«Γιατί αποφάσισα να καταψύξω τα ωάριά μου» - Η προσωπική εμπειρία μιας γυναικολόγου

Πέντε χρόνια που περιελάμβαναν πέντε ξεχωριστούς γύρους φαρμακευτικής αγωγής που διεγείρουν την ωορρηξία.

Τελικά, παραδόθηκα. Δεν άντεχα τον πόνο ενός ακόμη αρνητικού τεστ εγκυμοσύνης. Δεν άντεχα να βλέπω την περίοδό μου να εμφανίζεται κάθε μήνα σαν ανεπιθύμητη καλεσμένη.

Κάθε καθυστερημένη περίοδος έφερνε ένα νέο κύμα ψεύτικης ελπίδας.

Και κάθε φορά, ο ένοχος ήταν ο ίδιος: το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών μου.

Θυμάμαι ακόμα την τελευταία αγωγή. Δεν την άνοιξα καν. Την έβαλα σιωπηλά στην τσάντα μου σαν να ήταν απλώς μια ακόμη απόδειξη που σκόπευα να πετάξω. Είπα στον εαυτό μου, αυτό είναι το τέλος του δρόμου.

Τότε πήρα μια απόφαση που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα περίμεναν. Σταμάτησα να έχω εμμονή με αυτήν. Επέλεξα να ξαναρχίσω να ζω.

Γέλασα ξανά με τον άντρα μου. Αστειευτήκαμε κιόλας για την υιοθεσία 12 γατών.
Ταξιδέψαμε, χορέψαμε, παραμείναμε υγιείς, αλλά σταματήσαμε να αντιμετωπίζουμε την εγκυμοσύνη σαν μια εργασία πλήρους απασχόλησης. Δεν παρακολουθούσα πλέον την ωορρηξία μου σαν ένα αυστηρό πρόγραμμα. Άφησα πίσω μου το άγχος. Έδωσα στη ζωή μου χώρο να αναπνεύσει.

Τότε, απροσδόκητα, κάτι άλλαξε.

Ένα απόγευμα, βρήκα εκείνο το άθικτο φάρμακο στην τσάντα μου. Ήταν ακόμα σφραγισμένο. Ήταν ακόμα εντός της ημερομηνίας λήξης του.

Και ήσυχα, κάτι μέσα μου είπε, προσπάθησε ξανά. Μόνο μια φορά ακόμα.

Έτσι, τηλεφώνησα στη γυναικολόγο μου. Το συζητήσαμε. Έδωσε την έγκρισή της. Πήρα τον τελευταίο γύρο φαρμάκων, όχι με απελπισία αυτή τη φορά, αλλά με ήρεμη καρδιά. Ένιωθα γαλήνη. Δεν υπήρχαν προσδοκίες. Δεν έβαζα πλέον τα πάντα σε αναμονή.

Ζευγάρι προσπαθούσε 18 χρόνια να αποκτήσει παιδί - Τα κατάφερε με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης

Πέρασαν δύο μήνες.

Ένα πρωί, άρχισα να νιώθω περίεργα. Η περίοδός μου δεν είχε έρθει για δύο μήνες, οπότε αποφάσισα να κάνω ένα τεστ εγκυμοσύνης. Όταν είδα μια αχνή γραμμή, υπέθεσα ότι ήταν άλλος ένας ψευδής συναγερμός. Μου είχε ξανασυμβεί και δεν ήθελα να παρασυρθώ. Κάποιοι μπορεί να έλεγαν: Ίσως είσαι έγκυος και οι ορμόνες χρειάζονται χρόνο για να ανέβουν. Βαθιά μέσα μου, ήξερα ότι αυτό ήταν δυνατό. Παρόλα αυτά, προσπάθησα να μείνω προσγειωμένη.

Αλλά αυτή τη φορά κάτι ένιωθα διαφορετικά. Κάθε τρεις μέρες, έκανα ξανά το τεστ και κάθε φορά, η γραμμή ήταν και πιο σκούρα. Ωστόσο, ακόμα και τότε, παρέμεινα σιωπηλή. Δεν το είπα σε κανέναν. Ούτε στους φίλους μου. Ούτε στην οικογένειά μου. Ούτε καν στον άντρα μου. Έπρεπε να είμαι απόλυτα σίγουρη.

Έτσι, αγόρασα αθόρυβα κι άλλα κιτ εγκυμοσύνης. Και ναι, παρήγγειλα πίτσα όσο ήμουν έξω, επειδή οι λιγούρες άρχισαν να με πιάνουν.

Αμέσως μετά το φαγητό, ένιωσα τρομερή αδιαθεσία. Πέρασα όλη τη διαδρομή με το αυτοκίνητο προς το σπίτι κάνοντας εμετό.

Σκέφτηκα, ίσως κάποιο στομαχικό πρόβλημα. Ίσως λίγο χαλασμένο τυρί.

Έπειτα, ένα ήσυχο πρωινό, χωρίς κανέναν τριγύρω, έψαξα για το τελευταίο τεστ εγκυμοσύνης. Δεν το είπα στον άντρα μου. Ήθελα απλώς να το αποκλείσω, για μια τελευταία φορά.

Πήγα στο μπάνιο και έκανα το τεστ.

Εμφανίστηκαν δύο έντονες γραμμές.

Τις δύο γραμμές περίμενα πέντε ολόκληρα χρόνια να δω.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Άρχισα να ουρλιάζω, να τρέμω, να κλαίω και να γελάω ταυτόχρονα.
Έτρεξα στην κρεβατοκάμαρα και φώναξα: «Είμαι έγκυος!»

Στον υπέρηχο, την είδαμε. Ένα αμυδρό τρεμόπαιγμα στην οθόνη. Ένας μικρός, φωτεινός καρδιακός παλμός.

Ήταν αληθινή. Ήταν δική μας.

Σήμερα, αυτή η μικρή μπάλα είναι ένα όμορφο 6χρονο κοριτσάκι, που πηγαίνει σχολείο, γελάει μαζί μου, με φωνάζει μαμά.

«H υπογονιμότητα δεν κάνει διακρίσεις» - Η μαρτυρία μιας γυναίκας

Σε κάθε γυναίκα που διαβάζει αυτό...

Στη γυναίκα που κλαίει σιωπηλά στις τουαλέτες.

Στη γυναίκα που αποφεύγει τα baby showers.

Στη γυναίκα που διαγράφει εφαρμογές εγκυμοσύνης από ντροπή.

Στη γυναίκα που χαμογελάει εξωτερικά αλλά είναι διαλυμένη εσωτερικά.

Μην τα παρατάς. Δεν είσαι πληγωμένη. Δεν είσαι κατώτερη. Δεν αποτυγχάνεις.

Υπάρχει ζωή που ανθίζει μέσα σου ακόμα κι όταν δεν μπορείς να την νιώσεις ακόμα.

Υπάρχει ελπίδα και η ελπίδα δεν έχει προθεσμία.

Μερικές φορές τα θαύματα έρχονται όταν σταματάς να τα κυνηγάς.

Μερικές φορές, αυτό ακριβώς που νομίζεις ότι δεν θα λειτουργήσει... λειτουργεί.

Πάρε λοιπόν μια ανάσα.

Δώσε λίγο χώρο στον εαυτό σου.

Και όταν είσαι έτοιμη, προσπάθησε ξανά, με τους δικούς σου όρους.

^{Σημείωση: Δεν συνιστώ αυτοθεραπεία ή παράλειψη επαγγελματικής καθοδήγησης. Παρακαλώ να συμβουλεύεστε πάντα έναν αδειούχο επαγγελματία υγείας για τις αποφάσεις σας σχετικά με την υγεία και τη γονιμότητά σας.}