Νόμιζα πως ήξερα τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας αποβολής - Έκανα λάθος

Δεν ήθελα πάντα να γίνω μαμά, αλλά πριν από μερικά χρόνια, κάτι άλλαξε: μετά από χρόνια που έγραφα για την προσπάθεια σύλληψης (TTC), την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα , ήξερα ότι ήμουν έτοιμη - και η επιθυμία έγινε ανάγκη.

Έτσι, μετά από 10 χρόνια σχέσης και αφού παντρεύτηκα στις αρχές του 2024, ξεκινήσαμε την προσπάθειά μας για σύλληψη τον Μάρτιο του 2024. Τον Αύγουστο είδαμε τη θετική γραμμή, αχνή αλλά υπήρχε.

Αγόρασα ένα ημερολόγιο εγκυμοσύνης και άρχισα να καταγράφω τα πάντα - κάθε σύμπτωμα, κάθε συναίσθημα, κάθε μικρή στιγμή. Είχα αρχίσει να παρατηρώ καρακάξες - που είναι συνηθισμένες στην Αγγλία όπου ζούμε - κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς μας, οπότε δώσαμε στο μικρό μας το παρατσούκλι "καρακάξα".

Είδαμε τον καρδιακό παλμό σε ένα πρώιμο υπερηχογράφημα στις έξι εβδομάδες, και μέχρι τις οκτώ εβδομάδες είχαμε ακούσει αυτόν τον όμορφο ήχο και μοιραστήκαμε τα νέα με την οικογένεια.

Αλλά στο υπερηχογράφημα των 12 εβδομάδων, όλα άλλαξαν. Κρατώντας το χέρι του συντρόφου μου, η γιατρός είπε τα λόγια που κανείς δεν θέλει να ακούσει: «Φοβάμαι ότι δεν είναι καλά τα νέα».

Η "καρακάξα" μας είχε σταματήσει να αναπτύσσεται στις οκτώ εβδομάδες, μόλις μία εβδομάδα μετά που είχαμε ακούσει τον καρδιακό παλμό. Τα επόμενα 30 λεπτά ήταν ένα θολό τοπίο - δάκρυα, νοσηλευτές, διαβεβαιώσεις και «επόμενα βήματα». Μου έδωσαν έναν φάκελο με μια φωτογραφία του υπερήχου, αλλά δεν μπόρεσα να την κοιτάξω. Ακόμη δεν το έχω κάνει.

Όταν επιστρέψαμε σπίτι, ο σύντροφός μου μάζεψε ό,τι μας θύμιζε την καρακάξα μας - τις φωτογραφίες του υπερήχου, το ημερολόγιό μου, ακόμη και τις κολοκύθες που θα χρησιμοποιούσαμε για την ανακοίνωση.

Αίτια αποβολής: Παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο

Λίγες μέρες μετά, με κάλεσαν από το νοσοκομείο για να συζητήσουμε τις επιλογές.

Επειδή επρόκειτο για «χαμένη αποβολή», μου έδωσαν τρεις επιλογές: φαρμακευτική αγωγή για να βοηθήσει το σώμα μου να προχωρήσει στη διαδικασία, απόξεση (D&C), ή να περιμένω φυσικά. Ήθελα να αποφύγω το χειρουργείο, οπότε επέλεξα τη φαρμακευτική λύση και έκλεισα ραντεβού για να παραλάβω τα φάρμακα την επόμενη μέρα. Όμως το σώμα μου είχε άλλα σχέδια.

Ξύπνησα στις 3 τα ξημερώματα με αφόρητο πόνο. Έτρεξα στο μπάνιο και είδα αίμα. Είχε ξεκινήσει. Κύματα, σαν συσπάσεις, με χτυπούσαν - δεν είχα νιώσει ποτέ έτσι στη ζωή μου. Η κλινική μου είχε πει ότι θα ήταν «σαν πόνους περιόδου». Σίγουρα ήταν κάτι πολύ πιο έντονο. Μέχρι το βράδυ, ο πόνος ήταν αφόρητος. Κάτι δεν πήγαινε καλά, οπότε πήγαμε στο επείγοντα.

Φτάσαμε καθώς με χτύπησε ένα ακόμη κύμα πόνου. Ήμουν διπλωμένη, κρατώντας τον σύντροφό μου σφιχτά.

Πρόσεξα άλλα άτομα να με κοιτούν με τρόμο, άλλοι να σχολιάζουν σαρκαστικά «αυτή σίγουρα θα τη δουν αμέσως».

Περάσαμε ώρες στα επείγοντα (μου έδωσαν ισχυρά παυσίπονα), μέχρι να αδειάσει ένα δωμάτιο στη γυναικολογική πτέρυγα, την ίδια που χρησιμοποιείται για τοκετούς.

Η γυναικολόγος με μετέφερε μέσα από διαδρόμους γεμάτους αφίσες με ευτυχισμένες μητέρες και μωρά… τι ειρωνεία!

Μετά από λίγες ακόμη ώρες, μου συνέστησαν διακολπικό υπερηχογράφημα για να ελέγξουν αν είχε αποβληθεί όλο το έμβρυο. Δεν είχε. Η γιατρός ήταν αυστηρή - πιθανόν γιατί έπρεπε να είναι- αλλά παρόλο που είχα ξανακάνει τέτοιο υπερηχογράφημα, αυτό ήταν πολύ πιο επώδυνο.

Μου είπε πως υπήρχε ακόμα «ιστός» στη μήτρα και τον τράχηλο, και ότι είτε μπορούσε να τον αφαιρέσει εκείνη τη στιγμή χωρίς αναισθησία, είτε να πάρω τα φάρμακα που είχα παραλείψει, είτε να προγραμματίσω κανονική απόξεση.

Ήθελα να τελειώσει όλο αυτό, οπότε της ζήτησα να αφαιρέσει ό,τι μπορούσε εκείνη τη στιγμή. Παρά τον πόνο που είχα ήδη νιώσει, αυτή ήταν η πιο επώδυνη στιγμή όλης της εμπειρίας. Όχι μόνο σωματικά (αν και πονούσε), αλλά ψυχικά. Προσπαθούσα να σκέφτομαι ότι αυτό που υπήρχε μέσα μου ήταν απλώς «κάτι», αλλά ήταν η καρακάξα μας.

Η αποβολή δεν είναι σκοτεινό μυστικό για να το κρύψεις

Η γιατρός με ρώτησε αν θέλαμε να δούμε τι είχε αφαιρεθεί - και ήξερα τι σήμαινε αυτό: ήταν εκεί. Δεν άντεξα.

Τις επόμενες μέρες αιμορραγούσα έντονα, αλλά ο σωματικός πόνος πέρασε. Ο ψυχικός όμως… ακόμα δουλεύω πάνω σε αυτόν.

Ο πρώτος κύκλος μου μετά την απώλεια ήταν μεγαλύτερος από τον συνηθισμένο, ανωορρηκτικός (χωρίς ωορρηξία), αλλά από τότε όλα φαίνονται «κανονικά».

Μας είπαν πως μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά τις προσπάθειες αμέσως μετά, αλλά θα ήταν καλύτερο να περιμένουμε μέχρι την επόμενη περίοδο για να γίνει πιο εύκολος ο χρονισμός. Τρεις μήνες μετά, δεν έχουμε ακόμη τύχη (αλλά), όμως νιώθουμε αισιόδοξοι για την οικογένειά μας.

Στην επαναληπτική κλήση με τη γυναικολόγο μου έμαθα τον λόγο του έντονου πόνου. Ιστός στον τράχηλο - υπολείμματα σύλληψης (Retained Products of Conception- RPOC) - ήταν μια σπάνια επιπλοκή, με την απόφραξη να εντείνει τον πόνο και να καθυστερεί τη διαδικασία. Ευτυχώς, δεν υπήρξε μόνιμη ζημιά στη μήτρα.

Έμαθα επίσης ότι δεν είμαι η μόνη γυναίκα που το περνάει αυτό: περίπου 17% των αποβολών πρώτου τριμήνου και 40% του δεύτερου μπορεί να οδηγήσουν σε RPOC, σύμφωνα με κάποιες μελέτες. Υπάρχει μια παράξενη παρηγοριά στο να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη.

Οι πιο συνηθισμένοι μύθοι για τις αποβολές

Τα RPOC δεν συμβαίνουν μόνο μετά από αποβολή. Μπορεί να συμβούν και μετά από φυσιολογικό τοκετό ή καισαρική, όπως έμαθα σε αναζήτηση στη Google. Ο καθένας μας το διαχειρίζεται με τον δικό του τρόπο. Παρότι περιγράφονται ως «πόνοι περιόδου», οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα μού είπαν ότι ήταν πιο επώδυνοι από τον τοκετό.

Ελπίζω να μάθω πώς είναι αυτό, κάποια μέρα.