"Παιχνίδια του λαού καμωμένα από το λαό"
“Παιχνίδια του λαού καμωμένα ἀπό το λαό, προορισμένα πάλι για τα παιδιά του λαού -κανένας ἄλλος δεν τα καταδέχεται- κείτονται περηφρονημένα δίπλα στους τοίχους, στα πεζοδρόμια ἑνός δρόμου που μας δίνει τη συγκινητική εἰκόνα του κακού γούστου ἀλλά μαζί και της πάλης ενός γνήσιου καλλιτεχνικού αισθήματος προς νέες προϋποθέσεις ζωής.”
Με αυτά τα λόγια ο Δημήτρης Πικιώνης περιγράφει το 1935 τα λαϊκά παιχνίδια που σε εποχές δύσκολες συντρόφευσαν χιλιάδες παιδιά, τους εξασφάλισαν ένα παράθυρο στην παιδικότητα, και έγιναν το πολύτιμο όχημα διαφυγής τους σε ένα ταξίδι φαντασίας. Αυτοκινητάκια, καραβάκια, λεωφορεία, καρουσέλ, κούκλες, πανοράματα: ό,τι μπορούσε να φέρει τον κόσμο των μεγάλων στα μέτρα των παιδιών, έναν κόσμο που στα μάτια τους φάνταζε μαγικός και συναρπαστικός.
Τα υλικά της κατασκευής, συνήθως ευτελή (χαρτόνι, τσίγκος, ξύλο, σκοινί, περισσεύματα οικιακών ή βιοτεχνικών εργασιών), μικρή σημασία είχαν, αφού εδώ τον πρώτο λόγο έχει η φαντασία, το χρώμα, το ζωηρό σχέδιο, η κίνηση, το φινίρισμα. Τι κι αν, στο κάτω μέρος από το αυτοκινητάκι του, ο νεαρός κάτοχός του μπορούσε να διαβάσει τη φίρμα του ελαιολάδου “Μαραθών”, που ξέμεινε από τον τενεκέ που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του; Αυτό που μετρούσε ήταν ότι με το αυτοκινητάκι αυτό μπορούσε να αλώσει τους δρόμους της παιδικής του φαντασίας.
Διαβάστε περισσότερα στο cnn.gr
