Μις Παραμυθούλα, μια φορά κι έναν καιρό! Η παρουσίαση του παιδικού βιβλίου του Αλέξανδρου Δαμουλιάνου

Το σπουδαίο έργο του προλόγισαν η Δέσποινα Καμπούρη, Δημοσιογράφος-Παρουσιάστρια, ο Θανάσης Νιάρχος, Συγγραφέας-Ποιητής, ο Γεώργιος Σπανός, Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, ο Ευάγγελος Χρόνης, Ποιητής, ενώ η ηθοποιός ΑριέτταΜουτούση διάβασε αποσπάσματα από τις ποιητικές συλλογές και το παιδικό παραμύθι του κ. Δαμουλιάνου.

Μεγάλη συγκίνηση προκάλεσε ο επίλογος της εκδήλωσης ο οποίος ήταν μία επιστολή την οποία είχε γράψει ο Αλέξανδρος Δαμουλιάνος και διαβάστηκε στο τέλος της εκδήλωσης, στην οποία ανέφερε:

"Καλησπέρα σας.

Τούτη η εποχή δεν έχει μάθει να λέει την λέξη «Ελληνισμός» κι ούτε καν προσπαθεί να την ψελλίσει. Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή μου που βρίσκομαι απόψε μαζί σας σε αυτό τον φιλόξενο χώρο όπου περπατούν παντού μυρωδάτες αναμνήσεις. Αναμνήσεις από μια άλλη εποχή, από μια άλλη γη η οποία μας πονά και ταυτόχρονα μας συναρπάζει γιατί όλοι έχουμε, λίγο πολύ, ρίζες από κείνη, είτε οικογενειακές είτε ψυχικές.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον αξιότιμο Δήμαρχο Νέας Φιλαδελφείας-Χαλκηδόνος, κύριο Άρη Βασιλόπουλο, για την πρόσκληση καθώς και για την σκέψη να τιμήσει ο Δήμος την, έως τώρα, δουλειά μου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πολιτιστική ομάδα του Δήμου που, με επικεφαλή την αξιότιμη Αντιδήμαρχο παιδείας, πολιτισμού και αθλητισμού, κυρία Χαρά Ρόκου, ευθύνεται για την εξαιρετική οργάνωση της αποψινής βραδιάς.

Απέραντες ευχαριστίες στους φωτεινούς ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων που διάβασαν και μίλησαν για τα κείμενα μου. Με ορισμένους μας συνδέει φιλία κάποιων χρόνων η οποία είμαι βέβαιος πως θα συνεχιστεί. Με κάποιους άλλους τώρα πρωτοσυναντηθήκαμε και ελπίζω να μας «δέσουν» αληθινά και αμοιβαία αισθήματα.

Ευχαριστώ την οικογένεια μου που στηρίζει κάθε μου βήμα, κάθε απόφαση, ακόμα κι αν είναι λάθος, γιατί στο κάτω κάτω τα λάθη μας

είναι τα μόνα παιδιά μας που θα μας γηροκομήσουν.

Ευχαριστώ από καρδιάς τον καθένα σας που ήρθε κοντά μας αυτή την χειμωνιάτικη νύχτα, και, θα ‘θελα να σας παρακαλέσω για το εξής: Να πηγαίνετε όσο μπορείτε σε εκδηλώσεις για την τέχνη, είναι βάλσαμο για τις ψυχές όλων μας και πλέον η μόνη μας άμυνα στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει ο φόβος.

Έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε που ξεκίνησα το ταξίδι σε αυτή την αχόρταγη θάλασσα που λέγεται συγγραφή, και, 8 επισήμως, από τότε δηλαδή που εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο. Αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη προς όσους με στήριξαν από την αρχή της πορείας μου έως τώρα και κυρίως προς την τύχη. Δεν νιώθω ούτε είμαι ακόμα συγγραφέας, και, μπορεί να μην γίνω ποτέ. Πιστεύω πως για να γίνει κανένας «συγγραφέας» πρέπει να αποτυπωθεί και χαραχτεί πολλές φορές μέσα του αυτή η λέξη. Όλα αυτά τα χρόνια είδα πολλά να αλλάζουν μένοντας απολύτως τα ίδια. Αποπειράθηκα και να δώσω κάποιον ορισμό για το τι είναι τέχνη. Δεκανίκι, παρηγοριά, στράτευση, κλπ. Σήμερα καταλαβαίνω πως η τέχνη δεν είναι ένα πράγμα. Άλλοτε είναι το χρονικό των συναισθημάτων των ανθρώπων σε δύσκολες στιγμές κι άλλοτε ο αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας ενός ονείρου. Άλλοτε η αντιπολίτευση που μας ασκούν τα βιώματα μας κι άλλοτε η μάχη των αναμνήσεων μεταξύ τους για το ποια θα επικρατήσει. Στον πόλεμο που, όπως προείπα, μας έχει κηρύξει ο φόβος το μόνο μας όπλο είναι πλέον η γλώσσα μας. Η γλώσσα μας όχι μόνο σαν μέσο επικοινωνίας αλλά σα δεσμός αίματος όλων μας, σαν το τελευταίο περιουσιακό μας στοιχείο που δε μπορεί κανένας να μας κατάσχει. Μην αφήσετε να σας πάρουν την γλώσσα σας. Μην αφήσετε να σας πάρουν το αίμα σας. Μην αφήσετε να σας πάρουν την πίστη σας στο φως.

Να στε πάντα καλά. Ευλογημένες γιορτές να έχετε.

Καλό σας βράδυ».