Ένα γράμμα στη δική μου μαμά…

Μάνα... πώς κατάφερνες και ήσουν πάντα εκεί... ; Πώς κατάφερνες και πάντα με τον μοναδικό σου τρόπο με έκανες να νιώθω καλά και μόνο με τη σκέψη πως θα ανοίξω την πόρτα του σπιτιού και θα σε δω στην κουζίνα να ψήνεις τον καφέ σου, να ανακατεύεις τα μυρωδικά σου, να ποτίζεις τις γλάστρες σου...

Μάνα, θυμάσαι όταν πρωτοφόρεσα τις γόβες σου; Είχα κρυφτεί στην ντουλάπα σου για ώρα και μόλις έφυγες (έτσι νόμιζα τουλάχιστον), τις φόρεσα και καμάρωνα μπροστά στον καθρέφτη σου κι εσύ από μεριά πάντα με την διακριτική σου φιγούρα με κοίταζες και χαμογελούσες... Μετά από χρόνια μου έδειξες μια φωτογραφία θυμίζοντας μου, εκείνη την ημέρα που φόρεσα τις γόβες σου.

Α, ρε μάνα... θυμάσαι πώς αντέδρασες όταν σου ανακοίνωσα πως πέρασα στο Πανεπιστήμιο; Πέταξες κυριολεκτικά απ' τη χαρά σου, τόσο που για ολόκληρο το καλοκαίρι δεν μου έκανες ούτε ένα τόσο δα παραπονάκι, άσε που ήταν και η πρώτη φορά που με άφησες να πάω διακοπές μόνη! Όταν βέβαια μετά σου έδειχνα φωτογραφίες με τα καμώματα μου... μετάνιωνες αλλά και πάλι ένιωθα την χαρά σου, το έβλεπα στα μάτια σου και σε έπαιρνα αγκαλιά και σου έλεγα όλα τα 'σ΄ αγαπώ' του κόσμου! Πόσες «συγγνώμες» σου έχω ζητήσει και πόσα «ευχαριστώ» σου έχω πει; Πόσα βράδια σε άφησα ξάγρυπνη και πόσα πρωινά με την απορία αν είμαι καλά, αν είμαι πληγωμένη, αν είμαι ερωτευμένη, αν είμαι ευτυχισμένη...; Κι όμως ήσουν πάντα εκεί... ήρωας... να μου λες ακόμη παραμύθια με όμορφες πριγκίπισσες... να προσπαθείς να γλυκάνεις τον πόνο μου, όταν ήξερες πως υποφέρω...

Μανούλα μου γλυκιά... ακόμη και τώρα τα καθημερινά σου «έφαγες, ντύθηκες, να προσέχεις, κάνε μου κάνα τηλέφωνο...», είναι για μένα θησαυρός γιατί ξέρω πως είσαι πάντα εδώ... πολεμάς μαζί μου, μου δίνεις δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω να παλεύω με το «κακό», που ξέρεις ότι θα νικήσουμε μαζί... Μαμά μου, δε ξέρω αν σε έκανα περήφανη, δε ξέρω αν σου είπα όσα 'σ΄ αγαπώ' θα ήθελες να ακούσεις, δε ξέρω αν ακόμη και σήμερα που είμαι εγώ μάνα σε κάνω ευτυχισμένη με αυτό που έγινα, όμως ξέρω πως η αγάπη μου για σένα είναι αμέτρητη και όσα και να σου γράψω δεν φτάνουν να σου πω ούτε το 'σ΄ αγαπώ', ούτε το 'ευχαριστώ', που κλαίς με το κλάμα μου ακόμη κι όταν δε το δείχνεις, που γελάς με τη χαρά μου, που χαίρεσαι με τις επιτυχίες μου, που πονάς με τον πόνο μου, που ελπίζεις όταν με κοιτάς στα μάτια! Συνέχισε να με προσέχεις και να με αγαπάς...

Μανούλα μου χρόνια πολλά!»
Κ.Ζ