Για εσένα που προσπαθείς να γίνεις μαμά. Και για εσένα Αγάπη μου που έχεις τα πρώτα σου γενέθλια!

Η Ρεγγίνα και εγώ είχαμε μία αμήχανη στιγμή πριν από περίπου 2,5 χρόνια. Συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα event. Εγώ ήμουν 7 μηνών έγκυος κι εκείνη λίγες εβδομάδες πριν είχε αναγκαστεί να τερματίσει την πολυπόθητη εγκυμοσύνη της λόγω επιπλοκών.

Μιλήσαμε για λίγη ώρα. Μου εκμυστηρεύτηκε την ιστορία της. Της αποκάλυψα τις δικές μου περιπέτειες στη δεύτερη εγκυμοσύνη. Υδρονέφρωση, ασβέστωμα στην καρδιά ή αλλιώς «golf ball» όπως λέγεται στη γλώσσα των εμβρυολόγων, υποψίες για σύνδρομο Down, εσπευσμένη αμνιοπαρακέντηση και μία εβδομάδα με κλάματα στον καναπέ, ακίνητη, πίνοντας αντιβίωση και να σκέφτομαι ότι υπάρχουν πιθανότητες να διακόψω την εγκυμοσύνη μου με επείγουσα καισαρική ούσα σχεδόν 6 μηνών έγκυος. Τελικά, πήγαν όλα καλά και γέννησα την Χριστίνα.

Μου χάιδεψε την κοιλιά και έτσι απλά όπως βρεθήκαμε, αποχαιρετιστήκαμε. Εκείνη με την ανακούφιση ότι υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που περνούν τις ίδιες αγωνίες, κι εγώ γιατί ένιωσα πως της έδωσα λίγο κουράγιο για να συνεχίσει να προσπαθεί.

Χθες έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου: «Γεια σου Δεσποινάκι μου! Θυμάσαι που σου είχα πει ότι θέλω κάποια στιγμή να μοιραστώ την εμπειρία μου με άλλες μαμάδες; Νομίζω πως ήρθε η ώρα, απλώς διστάζω λίγο… Φοβάμαι μήπως δεν τα γράψω σωστά ή μήπως κάποιος σκεφτεί ότι το κάνω εκ του πονηρού…».

Διαβάζοντας το μήνυμά της σκέφτηκα πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Ρεγγίνα Κουρή έχει τόσο καλούς φίλους που την αγαπάνε και τους αγαπάει. Είναι από τη φύση της μετριόφρων και δε θα μπορούσε ποτέ να προκαλέσει με τη στάση ζωής που έχει όσα χρόνια την ξέρω. Διάβασα το κείμενό της. Το ρούφηξα μέχρι την τελευταία λέξη του. Και τότε της απάντησα: «Ρεγγίνα μου μόνο ένας κακοπροαίρετος άνθρωπος θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο για εσένα και γι’ αυτό το εξαιρετικό κείμενο που έγραψες. Άσε με να το δημοσιεύσω! Αύριο θα κάνουμε πολλές γυναίκες χαρούμενες!», για να πάρω την απάντηση «Κάν’ το. Σ’ ευχαριστώ!».

«Έφτασε η στιγμή που μπορώ να γράψω την ιστορία μας, η στιγμή που πατάω τα πλήκτρα και δεν τρέχει κανένα δάκρυ από τα μάτια μου και που νιώθω ότι πρέπει να μοιραστώ αυτά που ζήσαμε γιατί το κλισέ ότι η Αγάπη έρχεται στο τέλος είναι αλήθεια και πιστεύω ότι θα βοηθήσει όσες περνάνε ή έχουν περάσει στο παρελθόν κάτι παρόμοιο.

Δεκέμβριος 2015.

Στο τέλος του «μήνα του μέλιτος» και ενώ συνειδητά είχαμε αποφασίσει ότι θέλουμε να κάνουμε παιδί, κάνω στη Νέα Υόρκη ένα τεστ εγκυμοσύνης και είναι θετικό.
Δεν νομίζω ότι είχα ζήσει μεγαλύτερη χαρά μέχρι τότε. Με παιδικό ενθουσιασμό αλλά και με άγνοια κινδύνου, το ανακοινώνουμε σε 2 φίλους μας την ίδια στιγμή (σε έναν εγώ και σε έναν ο Γιώργος). Γυρνάμε στην Ελλάδα και η χαρά μας είναι τεράστια. Το λέμε παντού γιατί όπως είναι φυσικό και πολύ σωστό, σκέφτεσαι ότι τίποτα κακό δεν θα συμβεί σε εσένα γιατί αποκλείεται να είσαι η μια από τις χίλιες περιπτώσεις.

Πριν το γάμο, και ούσα κυριολεκτικά φυτό, είχα κάνει όλο τον προγεννητικό έλεγχο που μου είχε συστήσει η γιατρός μου, σε σημείο κιόλας που θυμάμαι να απορώ πώς γίνεται να είναι τόσες πολλές οι εξετάσεις αφού δεν έτυχε να ακούσω στο περιβάλλον μου να τις κάνουν και άλλες γυναίκες. Όλες βγήκαν φυσιολογικές, με ένα μικρό ποσοστό θρομβοφιλίας που όμως σίγουρα δεν ήταν ανησυχητικό και δεν θα επηρέαζε μια πιθανή εγκυμοσύνη. Στις 11 εβδομάδες και ενώ όλα πηγαίνουν καλά στους υπερήχους, κάνουμε την εξέταση αίματος η οποία σου δείχνει τις πιθανότητες το μωρό να έχει κάποια μετάλλαξη και όλα φαίνονται φυσιολογικά. *στα σύννεφα η Ρεγγίνα*

Θυμάμαι σαν τώρα να είμαστε σταματημένοι σε ένα φανάρι με το Γιώργο και να του λέω χαριτολογώντας ότι με τρομάζει που όλα μας πάνε τόσο καλά… Επόμενο βήμα η εξέταση Α’ επιπέδου στην οποία προφανώς και πάμε με την άνεση και τον αέρα των νικητών. Ο γιατρός μας φαίνεται λίγο περίεργος, λίγο ξινός, δεν μιλάει κατά τη διάρκεια της εξέτασης και γενικά δεν μας κάνει να νιώθουμε άνετα. Στο γραφείο του μας λέει ότι κάτι δεν του αρέσει, παρόλα αυτά θέλει να περιμένει και τα αποτελέσματα της εξέτασης αίματος. Είναι Παρασκευή και θα μας ενημερώσει τη Δευτέρα. Έρχεται η Δευτέρα και μέχρι το απόγευμα δεν μας έχουν πάρει, προφανώς και η αγωνία χτυπάει κόκκινο αλλά όταν χτυπάει το τηλέφωνο και μας ενημερώνουν πως όλα είναι οκ, μου μένουν μόνο τα νεύρα με το συγκεκριμένο γιατρό που με άφησε τόσες ώρες να περιμένω.

Οι εβδομάδες περνούν κι εγώ περνάω το χρόνο μου ψάχνοντας στο internet τα καλύτερα μπουκάλια, θήλαστρα, κούνιες, καρότσια κτλ. Δυο μέρες πριν από το ραντεβού μας στη γυναικολόγο μας για τον υπέρηχο, με καλούν από το γραφείο της να με ενημερώσουν ότι κάτι της έτυχε και θα λείπει στο εξωτερικό και με ρωτούν εάν θα ήθελα να μεταφέρουμε το ραντεβού ή να με δει ο άνδρας της ο οποίος είναι επίσης γυναικολόγος. Διαλέγω το δεύτερο και έτσι μια ωραία Παρασκευή πρωί, σχεδόν 4 μηνών έγκυος βρισκόμαστε στο waiting room της γιατρού μας χαμογελαστοί και ξέγνοιαστοι (ίσως η τελευταία φορά που είχαμε αυτά τα συναισθήματα για τα επόμενα 2 χρόνια).

Ξεκινώντας τον υπέρηχο, με τον άνδρα της γιατρού μας που πρώτη φορά βλέπαμε, καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Με ρωτάει εάν ήμουν κρυωμένη, φαίνεται αρκετά προβληματισμένος και μας ενημερώνει κατευθείαν ότι υπάρχει ένα υγρό στην κοιλιά του μωρού που δεν μπορεί να αιτιολογήσει. Καθόμαστε στο γραφείο του και ψάχνει να μας στείλει σε κάποιο συνεργάτη του που να είναι πιο εξειδικευμένος. Τον ενημερώνουμε ότι δεν θέλουμε να πάμε σε αυτόν που είχαμε κάνει την Α’ επιπέδου γιατί δεν είχαμε καλή χημεία και μας στέλνει σε άλλον.

Ο άλλος γιατρός μας βλέπει το ίδιο απόγευμα στο νοσοκομείο όπου εργάζεται, αφού είναι ξεκάθαρο και σε εμάς πια ότι η κατάσταση είναι σοβαρή. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης ακούμε και για πρώτη φορά τη λέξη "ύδρωπας". Το μωρό έχει συσσωρεύσει υγρό στο σώμα του το οποίο δεν μπορεί να αποβάλλει. Μας εξηγεί ότι είναι σπάνιο και ότι δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει κάτι για αυτό. Ζητάει να μας ξαναδεί τη Δευτέρα στο ιατρείο του ώστε να δούμε την εξέλιξη μέσα στο Σαββατοκύριακο, το οποίο περνάει βασανιστικά αργά με εμένα να μην μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ από τα κλάματα, να μην σηκώνω το τηλέφωνο σε κανέναν και τον Γιώργο να προσπαθεί να φανεί δυνατός σε εμένα αλλά παράλληλα να προσπαθεί να καταλάβει μιλώντας με πολλούς γιατρούς τι είναι αυτό που συμβαίνει.

Τη Δευτέρα πηγαίνουμε στον γιατρό και το υγρό έχει φτάσει στον εγκέφαλο του μωρού.

Την επόμενη μέρα το πρωί (στις 08:00) βρισκόμαστε στο γραφείο της γιατρού μας, η οποία μας βλέπει πρώτη φορά μετά την “αποκάλυψη” και με συνοπτικές διαδικασίες μου εξηγεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, μου δίνει ένα χαπάκι και μου λέει ότι στις 14:00 πρέπει να είμαι στο νοσοκομείο για εισαγωγή. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι αυτά τα πράγματα γίνονται τόσο γρήγορα γιατί στο μυαλό μου αυτές οι αποφάσεις έπαιρναν μέρες μέχρι η ηρωίδα ενός βιβλίου να μπορεί να πάρει μια τέτοια απόφαση, αλλά στην περίπτωσή μας δεν υπήρχε περιθώριο για σκέψη.

Επειδή ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη και ήμουν ήδη 17 εβδομάδων η διαδικασία έπρεπε να γίνει φυσιολογικά, το χάπι που μου έδωσε η γιατρός μου θα με έβαζε σε διαδικασία τοκετού. Χρειάστηκε να πάρω το χάπι αρκετές φορές (εάν θυμάμαι καλά μου το έδιναν κάθε 6 ώρες) και τελικά το μωρό «έφυγε» ξημερώματα Πέμπτης. Τις ώρες που πέρασα στο νοσοκομείο τις θυμάμαι ελάχιστα. Είχα πια συνειδητοποιήσει την κατάσταση και είχα μπει σε μια διαδικασία να πιστεύω ότι είναι κάτι τρομερά σύνηθες και στο κάτω κάτω δεν ήμουν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που της συνέβαινε. Δεν θα το έβαζα κάτω σε καμία περίπτωση και θα το αντιμετώπιζα πλέον με μια γλυκιά πίκρα αντί για κατάθλιψη.

Οι μέρες περνούν και το μυαλό μου έχει πια ηρεμήσει αφού με έχουν πια διαβεβαιώσει ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα. Εν τω μεταξύ το έχουν μάθει αρκετοί άνθρωποι από τον κύκλο μας και έχω λάβει πολλά μηνύματα συμπαράστασης από φίλες και γνωστές που μου αποκαλύπτουν ότι έχουν περάσει το ίδιο. Όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, όταν ξέρεις ότι δεν έχεις περάσει μόνο εσύ δύσκολα, αυτό σου δίνει κουράγιο. Βλέπεις ότι θα έρθει η ώρα που θα μπορέσεις να το μοιραστείς και να το ξεπεράσεις.

Περνάμε λίγο καιρό κλεισμένοι στο σπίτι αλλά γρήγορα επανερχόμαστε στην καθημερινότητά μας, αποφεύγουμε να κάνουμε παρέα με ζευγάρια που έχουν παιδιά γιατί ακόμα πονάει η σκέψη ότι θα μπορούσαμε να έχουμε κι εμείς το δικό μας, αλλά όλα μοιάζουν φυσιολογικά.

Τον Ιούνιο μένω ξανά έγκυος και πετάω πάλι στα σύννεφα. Με τη σκέψη ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι κακό για δεύτερη φορά δεύτερη φορά, το ανακοινώνουμε σε οικογένεια και φίλους και περνάω ένα καλοκαίρι με λίγο άγχος, γιατί στο μυαλό μου όλα θα πάνε καλά. Οι εξετάσεις είναι και πάλι καλές (αιματολογικές, υπέρηχοι, Α’ Επιπέδου), αυτή τη φορά κάνω καθημερινά ενέσεις για τη θρομβοφιλία και αρχίζω και πάλι να προετοιμάζομαι για τον ερχομό του μωρού μας.

Μετά το καλοκαίρι επιστρέφω στο γραφείο. Ένα πρωί νιώθω λίγο περίεργα και βλέπω αίμα. Κλαίγοντας ξεκινάω για το ιατρείο της γυναικολόγου μου. Το μωρό φαίνεται να είναι καλά κι αυτή με καθησυχάζει και με στέλνει στο σπίτι με συμβουλή για ξεκούραση. Την επόμενη μέρα πάω ξανά στο ιατρείο της όπου δεν μου κάνουν υπέρηχο αλλά μια ένεση, που δεν θυμάμαι τι ήταν. Την επόμενη ημέρα είχαμε ραντεβού στον εμβρυολόγο τον οποίο σε αυτή την δεύτερη εγκυμοσύνη βλέπαμε πιο συχνά. Μόλις ξεκινάει τον υπέρηχο μας ανακοινώνει ότι δεν υπάρχει καρδιακή λειτουργία. Στην αρχή νομίζω ότι ακούω λάθος και μετά αισθάνομαι ότι πέφτω από τον 7ο όροφο. Αμέσως το βλέμμα μου αναζητά τον Γιώργο, ο οποίος τα έχει εντελώς χαμένα. Ο γιατρός ενημερώνει τη γυναικολόγο μας και φεύγουμε κατευθείαν για το μαιευτήριο.

Στον δρόμο βρίσκω το κουράγιο και ενημερώνω κάποιους φίλους γι’ αυτή την δυσάρεστη εξέλιξη. Παρακολουθώ όλα όσα γίνονται σαν να μην είμαι εκεί. Κάνουμε εισαγωγή, ξεκινούν να με ετοιμάζουν για να με ανεβάσουν σε ένα δωμάτιο και ο Γιώργος φεύγει για να πάει σπίτι να φέρει πράγματα. Ξαφνικά αρχίζω να έχω αιμορραγία και επειδή μου έχουν δώσει ένα ηρεμιστικό δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς συμβαίνει και παίρνω τον Γιώργο για να του το πω μέσα σε ένα πανικό. Εκείνη την ώρα περνάει από το μυαλό μου ότι θα μου συμβεί κάτι κακό. Αυτό που συνέβη ήταν ότι αυτή τη φορά επειδή ήταν η δεύτερη εγκυμοσύνη μου, η διαδικασία ήταν πολύ πιο γρήγορη. Όλα έγιναν σε ένα δίωρο, τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Με ανέβασαν στο δωμάτιο μετά από κάποιο χρόνο στην ανάρρωση και εκείνο το βράδυ παρότι μου έδωσαν και άλλο ηρεμιστικό δεν κατάφερα να κοιμηθώ λεπτό. Το μυαλό μου ήταν γεμάτο με σκέψεις. «Γιατί σε εμάς;», «Τι λάθος έκανα;», «Δε θα καταφέρω ποτέ να γίνω μαμά», «Δεν θα καταφέρω ποτέ να κάνω τον Γιώργο μπαμπά» και άλλες παρόμοιες…

Την επόμενη ημέρα επιστρέφουμε στο σπίτι. Είμαι ένα ζωντανό φάντασμα για λίγες μέρες.

Ακόμα και σήμερα σκέφτομαι πόσο δυνατός ήταν ο Γιώργος και τον θαυμάζω. Δεν ξέρω τι θα έκανα εάν δεν τον είχα δίπλα μου. Όλα όσα έγιναν μας έφεραν πιο κοντά και μας έκαναν ακόμα πιο δυνατούς. Αυτή τη φορά γνωρίζουμε ότι δεν ήταν τυχαίο ότι έγινε. Είναι απόλυτα λογικό οι γιατροί γύρω μας να το πίστευαν την πρώτη φορά που μας καθησύχαζαν και δεν τους κατηγορώ για αυτό.

Ξεκινάμε νέο κύκλο εξετάσεων. Κάνουμε όλες όσες είναι διαθέσιμες, μέχρι και γονιδιακό έλεγχο σε εμάς και στο δεύτερο έμβρυο μια εξέταση που είναι εξαιρετικά δαπανηρή.

Παράλληλα κλείνουμε ένα ραντεβού με τον Κύπρο Νικολαΐδη στο Λονδίνο, τον γιατρό που «ανακάλυψε» την αυχενική διαφάνεια και ίσως τον πιο σημαντικό ερευνητή της εμβρυακής ιατρικής σήμερα.

Το ραντεβού μας είναι στις 15:00 ώρα Αγγλίας και τελικά τον βλέπουμε στις 21:00. Στο ιατρείο του βλέπει μόνο εγκυμοσύνες υψηλού κινδύνου και η μόνη ημέρα της εβδομάδας που το κάνει είναι η Τετάρτη για αυτό και η αναμονή. Του λέμε την ιστορία μας, βλέπει όλες τις εξετάσεις που του έχουμε πάει και επειδή εγώ είμαι πολύ φορτισμένη αφού στα μάτια του βλέπω την τελευταία μας ευκαιρία, μας αντιμετωπίζει με χιούμορ. Μας εξηγεί ότι καταλαβαίνει τον πόνο που έχουμε περάσει αλλά η περίπτωσή μας έχει να κάνει με την τύχη. Κάθε φορά που προσπαθούμε να κάνουμε παιδί έχουμε 1 στις 4 περιπτώσεις να συμβεί το «κακό» λόγω γονιδιακής μετάλλαξης. Σε πολύ απλή εξήγηση, έχω εγώ μισό γονίδιο κακό και άλλο μισό ο Γιώργος, οπότε ένα έμβρυο μπορεί να πάρει αυτά τα 2 και να μην μπορεί να επιβιώσει, μπορεί να πάρει μόνο το μισό δικό μου και να είναι μια χαρά ή μόνο το μισό του Γιώργου και να είναι μια χαρά ή και να μην πάρει κανένα!

Με πιάνει απελπισία… Περίμενα ότι θα μου δώσει λύση, όχι ότι θα μου πει ότι το αν θα κάνω παιδί είναι θέμα τύχης. Με παρακινεί να μην σταματήσουμε να προσπαθούμε και να μην μπούμε σε διαδικασία εξωσωματικής γιατί ακόμα και στο τάβλι πόσες φορές συνεχόμενα θα φέρεις εξάρες; Φεύγουμε από εκεί με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια είμαι χαρούμενη γιατί δεν βρήκε κάτι πιο σοβαρό, αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι μπορεί να μην τα καταφέρω.

Επιστρέφουμε στην Ελλάδα και αφήνουμε λίγο χρόνο να περάσει. Ξεκινάω να επισκέπτομαι δύο μέρη, τα οποία θα κρατήσω για εμένα από τα οποία αντλώ δύναμη και θετική ενέργεια. Αποφασίζουμε να αλλάξουμε γιατρό, όχι γιατί η προηγούμενη είχε ευθύνη, αλλά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χαρούμενο στο ιατρείο της.

Στο πρώτο ραντεβού που κάνουμε με τον καινούργιο γιατρό, μιλάμε με όλη την ομάδα του και μου ζητάνε μετά από έναν υπέρηχο να κάνω κάποιες αιματολογικές εξετάσεις. Μετά από λίγες ημέρες τους στέλνω τα αποτελέσματα και ο γιατρός με ενημερώνει ότι σύμφωνα με αυτά πιστεύει ότι θα αργήσω να μείνω έγκυος ξανά.

Είναι Ιανουάριος και μου μιλάει για Ιούνιο… Με πιάνει πανικός αλλά δεν το βάζω κάτω. Τον Φεβρουάριο κλείνω ραντεβού γιατί το τεστ δείχνει ότι είμαι έγκυος. Ξεκινάμε τις εξετάσεις, τις ενέσεις για την θρομβοφιλία, τους εβδομαδιαίους υπερήχους (ακόμα και στις διακοπές βρήκαμε γυναικολόγο και κάναμε υπέρηχο) και όλα φαίνονται πολύ καλά. Παράλληλα με την εγκυμοσύνη δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου και την ψυχολογία μου εκτός από την υγεία μου. Ο Γιώργος καθ’ όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης είναι πολύ χαλαρός, τουλάχιστον έτσι μου δείχνει και όπως και τις προηγούμενες φορές με προσέχει πολύ.

Δεν ανακοινώνουμε τίποτα σε κανένα. Ακόμα και στην οικογένεια μας αργούμε να το πούμε. Τον Ιούνιο -όπου θα ήμουν 17 εβδομάδων- έχουμε κανονίσει να πάμε στη Μύκονο για τον γάμο μιας πολύ αγαπημένης μου φίλης. Τρεις ημέρες πριν φύγουμε, στον προγραμματισμένο υπέρηχο μου ανακοινώνουν ότι πρέπει να μπω άμεσα στο νοσοκομείο για περίδεση. Πρώτη φορά που ακούω αυτή τη λέξη… Με πιάνει τρέλα γιατί έχω συνδυάσει αυτή την περίοδο της εγκυμοσύνης με το τέλος. Αναγκαστικά πρέπει να αποκαλύψουμε το μυστικό μας στους φίλους μας. Κάποιοι το είχαν καταλάβει αλλά φοβόντουσαν να ρωτήσουν, όλοι ενθουσιάζονται.

Την ημέρα που μπαίνω στο νοσοκομείο τρέμουν τα πόδια μου, φοβάμαι πάρα πολύ. Οι νοσοκόμες στο χειρουργείο δεν καταλαβαίνουν γιατί κλαίω σαν παιδάκι για μια περίδεση. Μάλλον με θεωρούν γραφική μέχρι που μπαίνει ο γιατρός και τις «μαλώνει» χαριτωμένα. Πολύ γρήγορα ξυπνάω στην ανάνηψη και πονάω πάρα πολύ, δεν μπορούν να μου δώσουν άλλα παυσίπονα λόγω εγκυμοσύνης οπότε πρέπει να κάνω υπομονή. Όμως εγώ πονάω διπλά από το άγχος μου και παράλληλα σκέφτομαι ότι μπορεί να πονάει και το μωρό τόσο που πονάω εγώ. Με ανεβάζουν στο δωμάτιο και μετά από λίγο ηρεμώ. Αποφασίζουμε να μείνουμε μέσα για ένα βράδυ παρότι δεν χρειαζόταν απλά για να μην έχω άγχος. Ζητάω συνέχεια ένα μηχανηματάκι που έχουν οι νοσοκόμες για να ακούν την καρδιά του μωρού. Όλα πηγαίνουν καλά και έχω αρχίσει και εγώ και χαλαρώνω γιατί καταλαβαίνω ότι ίσως να έχει αλλάξει η τύχη μας.

Έρχεται ο Ιούλιος και η ώρα να κάνουμε την εξέταση Β’ Επιπέδου. Πρώτη φορά φτάνουμε σε αυτό το σημείο, επιτέλους κλαίμε από χαρά. Ο γιατρός μου ανακοινώνει ότι δεν μπορώ να κάνω μπάνιο στη θάλασσα όλο το καλοκαίρι. Πηγαίνουμε στην Κεφαλονιά όπου περνάω δύσκολα αλλά ακόμα πιο δύσκολα περνάει ο Γιώργος που στις διακοπές πρέπει να πηγαίνει μόνος του για μπάνιο αφού εγώ είμαι κλεισμένη στο σπίτι λόγω καύσωνα και έχω λιώσει στο Netflix.

Επιστρέφουμε στην Αθήνα και ο Αύγουστος φεύγει, αυτό σημαίνει ότι είμαι 7 μηνών. Αποφασίζω να κάνω baby shower γιατί ποιος είπε ότι επειδή φοβάσαι δεν πρέπει να ζήσεις όλες τις όμορφες στιγμές; Πρέπει και θέλουμε να γιορτάσουμε τον ερχομό της Αγάπης.

Το όνομα αυτό, της ταιριάζει απόλυτα γιατί ήρθε για να ολοκληρώσει την αγάπη μας, που μέσα από όσα περάσαμε έγινε πιο δυνατή.

Φεύγει και ο Σεπτέμβριος και δε νομίζω ότι έχω δει περισσότερες σειρές στη ζωή μου, έχω αφήσει πια το αποτύπωμα του σώματός μου στο κρεβάτι, στις εβδομαδιαίες συναντήσεις μας με τον γιατρό μας ενημερωνόμαστε ότι εάν δεν έχω γεννήσει στις 38 εβδομάδες, θα ήθελε να πάω με προγραμματισμένο ραντεβού λόγω του ιστορικού μου. Δε με χαλάει καθόλου γιατί η ανυπομονησία να τη γνωρίσουμε και να δούμε πώς είναι αυτό το πλασματάκι χτυπάει κόκκινο!

Έτσι και έγινε…Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Σαν σήμερα στις 06:00 το απόγευμα μπαίνουμε στο Ιασώ. Η Αγάπη όμως δεν φαίνεται να είναι έτοιμη να βγει οπότε μετά από 10 ώρες προσπάθειας έρχεται με καισαρική στις 18:35. Ακόμα και σήμερα, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο που υπάρχει στη ζωή μας, την κοιτάζω και δεν το πιστεύω ότι τα καταφέραμε και ότι έχουμε αυτό το πλάσμα.

Ότι κι αν περάσαμε το έχουμε ξεχάσει. Εώς και δυσκολεύτηκα να τα θυμηθώ για να τα γράψω σήμερα. Ο πόνος μεγάλωσε την πίστη μας, και η πίστη μας έφερε την Αγάπη. Η πίστη στη δύναμή μας, στην επιμονή μας και στην ελπίδα.

Ξέρω ότι η Αγάπη έχει δυο αστέρια που την προσέχουν από ψηλά, τις αδερφές της που δεν κατάφεραν να έρθουν».

Χρόνια πολλά Αγάπη μας! Εύχομαι μια μέρα να διαβάσεις αυτή την γλυκόπικρη ιστορία της μαμάς σου και να νιώσεις ακόμα πιο περήφανη για τους υπέροχους γονείς που σου χάρισε ο Θεός.

Εύχομαι και σε εσάς αγαπημένες μου που προσπαθείτε απεγνωσμένα να γίνετε μανούλες, να το καταφέρετε σύντομα, αλλά και να πάρετε δύναμη από την ιστορία της Ρεγγίνας.

Ρεγγίνα και Γιώργο σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη!