«Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από όσα είχα ονειρευτεί για το παιδί μου!».

Μου άρεσε και μου αρέσει να περιποιούμαι ιδιαίτερα τον εαυτό μου και να διασκεδάζω στη ζωή με ό,τι συνεπάγεται αυτό, όπως ταξίδια, συναυλίες , βόλτες , σινεμά και πολλούς καλούς φίλους. Η ζωή, μου τα έφερε έτσι ώστε μετά από 5 χρόνια χωρισμού με τον πρώτο μου έρωτα και καμία επαφή όλο αυτό το χρονικό διάστημα, να συγκατοικήσουμε το 2009 και το 2011 να παντρευτούμε. Μία πολύ ερωτική και συνάμα τρυφερή ιστορία.

Το Σεπτέμβρη του 2013 έμεινα έγκυος και ενώ κάποια στιγμή έλεγα ότι θα συμβεί το αποτέλεσμα του τεστ με πάγωσε. Εκεί ήταν και η πρώτη φόρα που συνειδητοποίησα ότι η ζωή δεν είναι ταινία. Ανησυχία, άγχος για το άγνωστο και φόβος για το μετά. «Μα καλά εγώ; Μαμά; Μα πώς θα τα καταφέρω; Εγώ είμαι η ίδια παιδί!». Αυτά σκεφτόμουν και ο καιρός περνούσε και η κοιλιά μεγάλωνε τρομερά και η αγάπη μου επίσης για το πλάσμα που είχα μέσα μου.

Πάντα ήθελα κορίτσι και όταν ο γιατρός μου το επιβεβαίωσε είδα τα μάτια του Γιώργου απογοητευμένα σαν κουτάβι κι εμένα να θέλω να τρέξω από την χαρά. (Όπου Γιώργος, ο άνδρας μου). Είχα καλή εγκυμοσύνη και δούλευα κανονικά. Μάλιστα απολάμβανα να είμαι στη δουλειά μου. Μη σας πω ότι ένιωθα πιο σέξι από ποτέ και ας φοβόταν ο άντρας μου να με αγγίξει.

Έλαμπε το πρόσωπο μου, αγαπούσα το σώμα μου, έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες. Όταν ήρθε η ώρα να γεννήσω είχα αποφασίσει ότι θα πήγαινα μέχρι τέλους για φυσιολογικό τοκετό. Ο γιατρός μου, ήταν μαζί μου σε όλο αυτό και ήταν πάντα υπέρ του φυσιολογικού τοκετού εκτός απροόπτου. Όταν έφτασα στο ΡΕΑ και κάθισα να πιω ένα χυμό έσπασαν τα νερά. Καυτά και πολλά, σαν βρύση. Κάπως έτσι ξεκίνησε η διαδικασία...

Μία διαδικασία που κράτησε 24 ολόκληρες ώρες. Στο μυαλό μου είχα πάντα ότι για να λέγεται φυσιολογικός ο τοκετός έτσι πρέπει να γίνει και για την μητέρα και για το μωρό. Αρκετά πια με αυτές τις εύκολες καισαρικές και τα προγραμματισμένα ραντεβού. Γέννα είναι! Όταν άρχισαν οι πόνοι, μου έκαναν επισκληρίδιο, μικρές όμως δόσεις. Οι ώρες περνούσαν όμως η διαστολή ήταν ακόμη μικρή. Κάποια στιγμή ακόμα και ο γιατρός απόρησε με το κουράγιο μου στις 12 ώρες και ήρθε να με ρωτήσει αν αντέχω.

Την επόμενη μέρα και ενώ είχαν αλλάξει τρεις βάρδιες, χωρίς επισκληρίδιο πια και μετά από 24 ώρες με πόνους, ενώ έσπρωχνα άκουσα ένα δυνατό κρακ! «Αυτό ήταν» σκέφτηκα, «Έμεινα ανάπηρη!». Έπρεπε όμως να συνεχίσω για το καλό της μικρής μου. Το κεφάλι της ήδη φαινόταν. Έσφιξα τα δόντια και τα κατάφερα. Όλα πήγαν καλά για το μωρό αλλά για μένα.... όχι τόσο. Αυτό το κρακ που λέγαμε ήταν διάσταση ηβικής σύμφυσης. Διάσταση δηλαδή στον χόνδρο της λεκάνης. Έμεινα 2 μήνες σχεδόν ανάπηρη στο κρεβάτι μόνο τουαλέτα πήγαινα και αυτό με βοήθεια.

Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από όσα είχα ονειρευτεί για το παιδί μου. Ούτε να το κάνω μπάνιο, ούτε να το φροντίσω όπως ήθελα. Έκλαιγα μέρα-νύχτα για την ανημποριά μου, ώσπου κάποια στιγμή στάθηκα και πάλι στα πόδια μου. Και για να καταλάβετε τη θέληση μιας μάνας, θήλαζα και δεν μπορούσα να πάρω και τα απαραίτητα φάρμακα για τη γρήγορη ανάρρωσή μου. Μου κρατούσε το μωρό η μαμά μου για να θηλάσω ή στο κρεβάτι ξαπλωμένη. Όταν θες κάτι πολύ, γίνεται. Τα κατάφερα και τώρα χαίρομαι το μωρό μου. Το καμαρώνω όπως όλες οι κουκουβάγιες μαμάδες.

Ο πόνος της γέννας μου, ήταν το 1/4 από αυτό που επακολούθησε. Ίσως αν είχα ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο μιας καισαρικής να τα είχα αποφύγει όλα αυτά αλλά τώρα κοιτώντας τα μάτια της κόρης μου νιώθω υπερήφανη που βγήκαμε νικήτριες από όλο αυτό. Άλλωστε τι παιδί θα φέρεις στον κόσμο χωρίς πόνο;