Μέσα μας κουβαλάμε όλες τις εκδοχές του εαυτού μας

Θυμάμαι πολύ ζωντανά όταν ήμουν μικρή να αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσα να είμαι ακόμα εγώ με το ίδιο μυαλό όταν θα γινόμουν ενήλικας. Η απόσταση μεταξύ αυτών των δύο έμοιαζε τόσο μεγάλη και σε έναν βαθμό όταν κοιτάω πίσω, αυτό είναι αλήθεια.

Αλλά νομίζω ότι κουβαλάμε όλες τις εκδοχές του εαυτού μας σε κάθε επόμενο στάδιο και μεγαλώνουμε και εξελισσόμαστε και αλλάζουμε αλλά κάτι παραμένει κοινό.

Όταν θήλαζα τη Holly, σήκωνε το μικρό της χεράκι και το ακουμπούσε στο μάγουλό μου. Αποθήλασε στους 14 μήνες αλλά συνέχισε να το κάνει αυτό μέχρι να γίνει 2 ετών και έκτοτε δεν το ξαναέκανε ποτέ.

Είναι ένα από αυτά τα πράγματα στα οποία δεν είπα ποτέ αντίο και βασικά πέρασαν μήνες μέχρι να το συνειδητοποιήσω.

Είναι απλά υπέροχο να τη βλέπω να μεγαλώνει. Και μου λείπει αυτό το μικροσκοπικό χεράκι.

Δώσαμε μάχες για τον ύπνο το βράδυ για ένα διάστημα, οι οποίες πάντα κατέληγαν σε εμένα να ενδίδω. Πάντα η μια κοιμόταν δίπλα στην ανάσα της άλλης και ήμουν τόσο κουρασμένη για να προσπαθήσω να την πείσω να κοιμηθεί στο κρεβάτι τους. Ένα κομμάτι μου όμως ακόμα αποζητά τον δικό του χώρου, να τεντωθεί χωρίς δύο μικροσκοπικά χεράκια να είναι τυλιγμένα γύρω μου.

Χθες το βράδυ μετά από δύο χρόνια αισθάνθηκα ένα μικροσκοπικό χεράκι πάνω στο πρόσωπό μου. Το ίδιο μικρό χεράκι που και τώρα ακουμπάει το μάγουλό μου.

Νομίζω ότι κουβαλάμε όλες τις εκδοχές του εαυτού μας, κάποιες φορές θα τις δούμε ξανά, και κάποιες άλλες όχι.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / jessurlichs}