Γιατί ένα παιδί που μεγαλώνει με πολλή αγάπη παρουσιάζει (δυσάρεστα) ανεξέλεγκτη συμπεριφορά

Στις συζητήσεις των μαμάδων αυτό που ακούω συνήθως είναι τα παράπονα ή την απορία τους γύρω από την συμπεριφορά των παιδιών τους.

Ήδη από την ηλικία του δημοτικού, τα παιδιά έχουν συχνές εναλλαγές στην διάθεση τους. Θυμώνουν εύκολα, φωνάζουν, απαντάνε νευρικά, καβγαδίζουν με το παραμικρό με τους φίλους τους, κλαίνε γοερά, συχνά λένε ψέματα και γενικά δοκιμάζουν πολύ τα δικά σας όρια.

Σας θυμίζουν κάτι οι παρακάτω διάλογοι;

«Κάνω ότι μπορώ να σε ευχαριστήσω και δεν αναγνωρίζω την συμπεριφορά σου».

«Δεν θέλω να ξανακούσω παράπονα από την Δασκάλα στο σχολείο. Τι συμπεριφορά είναι αυτή ,ποιον είδες να συμπεριφέρεται έτσι;»

«Θα ζητήσω από την δασκάλα να αλλάξεις θρανίο, ο διπλανός σου είναι κακή επιρροή».

«Λυπάμαι δεν θα πας στο πάρτυ. Μου μιλάς άσχημα αργείς να ετοιμαστείς το πρωί για το σχολείο, θα κάτσεις σπίτι να σκεφτείς την συμπεριφορά σου».

Αυτά και πολλά άλλα σας προβληματίζουν και αναρωτιέστε γιατί συμβαίνουν σε εσάς;

Πού έμοιασε αυτό το παιδί; Γιατί ενώ το μεγαλώνετε «στα πούπουλα» με γλυκόλογα, αγάπη και συμβουλές δεν φαίνεται να ακολουθεί και να επηρεάζεται από την διαπαιδαγώγηση σας;

Η σχέση που αναπτύσσουμε με το παιδί μας, ξεκινάει από την στιγμή της γέννησης του. Ήδη βρέφος στην αγκαλιά μας (για να μην πω έμβρυο στην κοιλιά μας) αντιλαμβάνεται τα πάντα και εισπράττει την ενέργεια, το συναίσθημα, την ψυχική διάθεση και την συμπεριφορά μας.

Αυτό που χρειάζεται να ξέρετε είναι ότι ήδη από αυτήν την ηλικία ο,τι αντιλαμβάνεται καταγράφεται στο υποσυνείδητο, μένει καλά φυλαγμένο εκεί και μεγαλώνοντας (ως εκ θαύματος) επιστρέφει μέσω του εγκεφάλου (ως μοτίβο συμπεριφοράς) στην δική του πραγματικότητα.

Τα παιδιά ακούνε με τα μάτια

Δηλαδή αναπαράγουν αυτό που βλέπουν.

«Μα του συμπεριφέρομαι όμορφα και το συμβουλεύω», θα μου πεις... Μάλιστα Προσπαθείς (και δεν το αμφισβητεί κανείς )να δώσεις χρόνο και αξία στην δική σου επικοινωνία με το παιδί. Σκέψου όμως και απάντησε αν θέλεις στο παρακάτω ερωτηματολόγιο:

1. Ποια είναι η πραγματική δική σου ψυχική κατάσταση; Πώς αισθάνεσαι με εσένα;
2. Πώς συμπεριφέρεσαι στο στενό αλλά και ευρύτερο περιβάλλον σου; Στο σύντροφο σου, στους γονείς σου, στους φίλους σου, στους συναδέλφους σου όταν είσαι εκνευρισμένη ή θυμωμένη;
3. Πώς συμπεριφέρεσαι όταν οδηγείς, ψωνίζεις ή βρίσκεσαι σε αντιπαράθεση με κάποιον;
4. Πόσο συχνά και με ποιο τρόπο εκφράζεις τον σεβασμό σου απέναντι στην φύση, στα ζώα, σε ανθρώπους με αναπηρία και ευάλωτες ομάδες;
5. Πόσο συχνά συζητάς με το παιδί (με ειλικρίνεια) για λάθη σου που διαπιστώνεις και θέλεις να διορθώσεις, ζητώντας και την δική του συμβολή σε αυτό;
6. Πόσο συχνά το επιβραβεύεις για μικρές αλλά και μεγαλύτερες σωστές συμπεριφορές του;

Το λάθος που κάνουμε οι περισσότεροι γονείς είναι ότι υποτιμούμε την δική μας συμπεριφορά και τρόπο ζωής που έχει σχέση με το περιβάλλον μας εκτός από το παιδί.

Για παράδειγμα, επιστρέφουμε σπίτι και περιγράφουμε την ημέρα μας στην δουλειά (στον σύζυγο ή κάποιον δικό μας ενήλικα) με νεύρα άσχημους χαρακτηρισμούς, εκτοξεύοντας πολλές φορές, απειλές, τις οποίες δεν εννοούμε αλλά έχουμε ανάγκη εκείνη την στιγμή για να εκτονωθούμε.

Καθημερινά και πολύ συχνά στολίζουνε τον -την σύζυγο ή γονιό με άκομψους χαρακτηρισμούς, διότι δεν ανταποκρίνονται σε αυτό που ζητήσαμε, βιαζόμαστε και παίρνει η μπάλα όποιον βρίσκεται μπροστά μας.

Κουτσομπολεύουμε στην επιστροφή στο αυτοκίνητο τους φίλους μας με κριτική διάθεση για ο,τι νομίζουμε ότι κάνουν λάθος.

Σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν έχουμε κακή πρόθεση. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι δυο ζευγάρια μάτια, τα πιο πολύτιμα της ζωής μας, μας παρακολουθούν συνεχώς ακόμα και αν βρίσκονται σε άλλο δωμάτιο.

Όσες συμβουλές, κανόνες, προγράμματα και αν βάζουμε στα παιδιά μας, αυτά θα αναπαράγουν πάντα αυτό που βιώνουν.

Αβίαστα οι συμπεριφορές θα βγαίνουν στην καθημερινότητα τους χωρίς καν να ξέρουν όταν τα ρωτάμε, «γιατί το έκανες αυτό παιδί μου», τον πραγματικό λόγο.

Έχει αποδειχθεί μάλιστα ότι τα παιδιά μπερδεύονται από αυτήν την ανακολουθία συμβουλών προς αυτά και την καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν μέσα από τα μοτίβα συμπεριφοράς των γονιών, με αποτέλεσμα να νοιώθουν ανασφάλεια, σύγχυση, ενοχές (ένα παιδί δεν μπορεί ποτέ να ερμηνεύσει την άσχημη ή άκομψη συμπεριφορά του γονέα του) με αποτέλεσμα να θεωρεί συχνά τον εαυτό του υπεύθυνο για τις εκρήξεις θυμού του τελευταίου.

Έχουμε λοιπόν ένα μπερδεμένο και συνάμα θυμωμένο παιδί που δεν ξέρει γιατί, απλώς αναπαράγει τα βιώματα του με τρόπο φυσικό και απόλυτα λογικό.

Τα παιδιά έρχονται στην ζωή μας για να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Είναι το μεγαλύτερο και ομορφότερο δώρο ζωής. Μπορεί να έχουμε σαν ενήλικες πίσω μας ένα δύσκολο παρελθόν αλλά τα παιδιά μας είναι το καλύτερο και φωτεινότερο μέλλον.

Ας γίνουμε καλύτεροι γονείς με το να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Ας συγχωρήσουμε τους εαυτούς μας μέσα από τις αγκαλιές των παιδιών μας.

Ας τα κοιτάξουμε στα μάτια και ας τους πούμε: «Ξέρεις καρδιά μου δεν είμαι τέλειος, κάνω λάθη ξανά και ξανά αλλά από την στιγμή που ήρθες στην ζωή μου χέρι χέρι θα μεγαλώσουμε μαζί και θα μάθουμε να αγαπάμε και να στηρίζουμε απεριόριστα ο ένας τον άλλο. Σε ευχαριστώ τόσο πολύ γι' αυτό, είμαι πολύ υπερήφανος/η και νοιώθω πιο δυνατός/η που σε έχω δίπλα μου».

Μαρία Πετρίδη
Accredited Life Coach

www.monoesymporeis.com
Facebook: Marie Petridi
Instagram: mariepetridi
Youtube: MonoEsyMporeis