Κλέλια Πανταζή: «Είμαι ευτυχισμένη. Ήταν το όνειρό μου να κάνω οικογένεια»

Χαμογελαστή, γλυκιά, αυθεντική. Με αυτές τις τρεις λέξεις θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την πρωταθλήτρια και Ολυμπιονίκη της ρυθμικής γυμναστικής και πρόσφατα νέα μανούλα, Κλέλια Πανταζή.

Ο γιος της, γεννήθηκε στις 08 Δεκεμβρίου του 2019 και είναι καρπός του έρωτά της με τον Λευτέρη Τσάκαλο. Με την Κλέλια, μιλήσαμε τηλεφωνικά για τη μητρότητα, για το πώς είναι η ζωή με ένα μωρό έξι μηνών, για την περίοδο της καραντίνας και πολλά πολλά ακόμα.

Αν και δε συναντηθήκαμε από κοντά, η ζεστασιά στη φωνή της και μία μόνο συζήτηση μαζί της, είναι αρκετά για να καταλάβεις ότι είναι ένας άνθρωπος αισιόδοξος και παράλληλα συγκροτημένος, που ζει και απολαμβάνει την κάθε στιγμή.

Ο γιος σου σε λίγες μέρες θα γίνει έξι μηνών. Πόσο έχει αλλάξει η δική σου καθημερινότητα το διάστημα αυτό;

Έχει αλλάξει πάρα πολύ. Με ένα μωρό συνειδητοποιείς ότι είσαι το νούμερο δύο σε όλα. Προτεραιότητα σαφώς έχει το παιδί, από την ώρα που θα ξυπνήσεις μέχρι την ώρα που θα πέσει εκείνο για ύπνο. Είμαι ευτυχισμένη. Ήταν το όνειρό μου να κάνω οικογένεια και να αποκτήσω παιδιά, οπότε τώρα το ζω.

Σε παλιότερη συνέντευξή σου είχες πει ότι το μεγαλύτερο άγχος σου ήταν εάν θα είσαι καλή μαμά. Τι σημαίνει για σένα «καλή μαμά»;

Καλή μαμά νομίζω ότι γίνεσαι όταν δίνεις στο παιδί σου όλη σου την αγάπη και το βλέπεις να χαμογελάει. Δεν έχει να κάνει με τα πράγματα που μπορείς να του αγοράσεις. Ο χρόνος που του αφιερώνεις, η φροντίδα, η στοργή, το χάδι, η αγκαλιά, όλα αυτά μπορούν να κάνουν ένα παιδί ευτυχισμένο.

Πιστεύεις έχεις αλλαξει από τότε που ήρθε στον κόσμο ο γιος σου;

Νομίζω δε έχει γίνει κάποια ουσιαστική αλλαγή στον χαρακτήρα ή στην συμπεριφορά μου. Σίγουρα έχω γίνει πολύ πιο υπεύθυνη. Φροντίζω και προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου για να είμαι καλά εγώ για τον γιο μου. Άγχος μου πλέον είναι και μην πάθω εγώ κάτι και με στερηθεί ο γιος μου. Θέλω να είμαι γερή και για εκείνον. Πριν ήμουν πιο ξέγνοιαστη και ανέμελη.

Τι απολαμβάνεις περισσότερο στη μητρότητα;

Απολαμβάνω τη στιγμή που θηλάζω τον γιο μου και κάθε τι καινούριο που ανακαλύπτω ότι κάνει. Λέω «Α, χαμογέλασε» , «Α, άρχισε να στέκεται λίγο στα ποδαράκια του», «Γύρισε μπρούμυτα». Όλες αυτές οι πρώτες φορές είναι φανταστικές. Τις απολαμβάνουμε, βγάζουμε φωτογραφίες, τραβάμε βίντεο, από όλα. Και φυσικά απολαμβάνω και τη στιγμή του μπάνιου πάρα πολύ. Του μικρού του αρέσει πολύ το μπανάκι. Είναι πλέον η ρουτίνα του και ξέρει ότι όταν κάνουμε μπάνιο, μετά θα φάει και θα κοιμηθεί.

Πάντως και από τις φωτογραφίες που ανεβάζεις στα social media φαίνεται ότι απολαμβάνεις πολύ το νέο σου ρόλο, αυτόν της μαμάς.

Στο λέω ειλικρινά, ήθελα πάρα πολύ να κάνω οικογένεια! Αφού και στο μαιευτήριο φαντάσου έλεγαν «Πάμε στο δωμάτιο της ευτυχισμένης μαμάς!». Μου έλεγαν «Μπορεί να πονάς, να είσαι κουρασμένη, αλλά είσαι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!». Από την ώρα που μπήκα στο μαιευτήριο μέχρι και που βγήκα, ήμουν έτσι.

Ο τοκετός πώς ήταν σαν εμπειρία;

Κύλησε πολύ καλά.Τους τελευταίους μήνες είχα ζάχαρο. Δεν είχε να κάνει με τη διατροφή, ήταν άλλοι παράγοντες που το επηρέαζαν. Άγχος, στρες και τα λοιπά. Το τελευταίο δίμηνο έκανα ενέσεις ινσουλίνης κάθε βράδυ και αυτό ήταν το μόνο που μας το χάλασε. Όλα όμως πήγαν καλά.

Χρόνο για τον εαυτό σου καταφέρνεις να βρεις;

Επειδή μένουμε στην ίδια πολυκατοικία με τους γονείς και την αδερφή μου, υπάρχει αρκετή βοήθεια. Επίσης όταν γυρίζει ο άντρας μου από τη δουλειά, επειδή δεν έχει δει τον μικρό όλη μέρα, τον αναλαμβάνει εκείνος, οπότε είναι η στιγμή που θα μείνει χρόνος για εμένα. Μου αρέσει όμως να κάνω πράγματα και μαζί με τον γιο μου. Δηλαδή και προ καραντίνας, μου άρεσε να τον παίρνω στα ψώνια ή στη βόλτα μου.

Αυτό φαίνεται και στις αναρτήσεις σου. Θυμάμαι μία φωτογραφία που είχες ανεβάσει στην οποία μαγείρευες και είχες τον γιο σου αγκαλιά στον μάρσιπο. Δείχνει ότι τον έχει εντάξει στην καθημερινότητά σου.

Ναι, το βλέπω και εγώ σαν κίνητρο. Λέω «μπορώ να κάνω και αυτό με τον μικρό;» οπότε ναι, δοκιμάζω και εγώ να κάνω διάφορα πράγματα μαζί του. Είναι ωραία η παρέα του.

Μίας και ανέφερες την αδερφή σου πιο πριν, με την Άννυ είστε πολύ δεμένες. Τι είναι για σένα η αδερφική σχέση;

Είμαστε η μία το στήριγμα της άλλης. Εγώ είμαι η μεγάλη αδερφή οπότε με το που ήρθε στο σπίτι, ανέλαβα τον ρόλο να την προστατεύω. Επίσης, επειδή είχαμε παράλληλους βίους και με τον πρωταθλητισμό και με το «Dancing with the Stars», ήταν σαν ήξερα πάντα τι να τη συμβουλεύσω ή να της πω τι να προσέξει σε πράγματα που είχε κάνει εγώ ως μεγαλύτερη.

Στη μητρότητα βέβαια έγινε το ανάποδο. Έκανε η Άννυ το πρώτο βήμα και αυτό ήταν το καλύτερο σεμινάριο για μένα. Από το πρώτο βράδυ που γέννησε ήμουν μαζί της στο μαιευτήριο, ήμουν στα πρώτα μπάνια του μωρού, στα αλλάγματα σε όλα, οπότε το ζούσα και έβλεπα τι με περιμένει. Είμαστε πολύ χαρούμενες που και σε αυτό ήμαστε μαζί και γιατί τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν μαζί σαν αδέρφια και όχι σαν ξαδέρφια.

Την καραντίνα πώς τη βίωσες;

Ευτυχώς την περάσαμε όλοι μαζί γιατί είμαστε δίπλα. Πήγαινε ο ένας έξω από το διαμέρισμα του άλλου, έτσι, για να αλλάζουμε παραστάσεις. Η περίοδος της καραντίνας ήταν πολύ κοντά με την περίοδο λοχείας που καθόμουν σπίτι, οπότε το βίωσα σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Μέσα σε όλο αυτό ήταν τυχερός ο άντρας μου. Για πενήντα μέρες ήταν στο σπίτι και μπόρεσε να ζήσει τον γιο μας. Νομίζω ότι κατάλαβε κιόλας ότι δεν είναι εύκολο για μία μαμά να είναι σπίτι και πόσα πράγματα πρέπει να κάνει.

Ο Λευτέρης πώς είναι σαν μπαμπάς;

Είναι καταπληκτικός. Τι να σου πω. Χθες βράδυ έκανε τον μικρό μπάνιο και του έκανε τόσα παιχνίδια, του έλεγε τραγούδια και σκεφτόμουν «Δεν μπορεί να είμαι τόσο τυχερή». Το είχα δει αυτό στον Λευτέρη όταν το γνώρισα. Είχα πει «Αυτός ο άντρας θα είναι πάρα πολύ καλός μπαμπάς» και δικαιώνομαι. Δεν προλαβαίνουμε να ζητήσουμε κάτι, το έχει ήδη κάνει. Είναι ένα βήμα μπροστά.

Άλλο παιδάκι υπάρχει στο πλάνο σας;

Ναι θα θέλαμε, θα θέλαμε πολύ. Βέβαια ακόμα είναι πολύ νωρίς.

Η γυμναστική σου λείπει;

Ναι μου λείπει, αλλά δε βιάζομαι. Δεν μπορώ να γυμναστώ στο βαθμό που θέλω και ξέρω ότι το σώμα μου δεν θα επανέλθει στο 100% όπως ήταν όταν ήμουν αθλήτρια, αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου. Έχω γίνει μαμά, έχω το παιδί μου.

Τα επαγγελματικά σου σχέδια ποια είναι;

Είμαι στον Φιλαθλητικό Σύλλογο Καλλιθέας. Το διάστημα της καραντίνας σταματήσαμε τις προπονήσεις, αλλά με το αγωνιστικό τμήμα είχαμε συνεχίσει κανονικά μέσω zoom. Πλέον κάνουμε και από κοντά προπονήσεις σε ανοιχτό χώρο με τις κατάλληλες προφυλάξεις βέβαια.

Έχεις υπάρξει και εσύ στη θέση αυτών των παιδιών. Πώς βίωσες τον πρωταθλητισμό σαν παιδί;

Εγώ ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό όταν ήμουν δώδεκα χρονών, οπότε τα πολύ παιδικά χρόνια πρόλαβα να τα ζήσω ανέμελη, να παίζω, να πηγαίνω διακοπές στο νησί μου, τη Λέσβο. Μετά σίγουρα στερηθήκαμε πράγματα. Δηλαδή, αυτές τις εκδρομές που πηγαίνουν τα μεγαλύτερα παιδιά με το σχολείο, τα πάρτι, όλα αυτά εμείς δεν τα είχαμε. Φαντάσου την χρονιά της πενθήμερης, εγώ είχα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ήταν αυστηρά, αλλά όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν το βλέπεις σαν θυσία.

Κλείνοντας, ποιο θα ήταν ένα μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στις άλλες μαμάδες που μας διαβάζουν;

Επειδή το βλέπω και με τον γιο μου ότι τα παιδιά μεγαλώνουν παρά πολύ γρήγορα, να απολαύσουμε την κάθε στιγμή όσο το δυνατόν περισσότερο γιατί κάποια στιγμή θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα φύγουν από την αγκαλιά μας.