Χριστίνα Φλαμπούρη: Η «outdoor mom» που ανέβηκε στον Όλυμπο με τις φίλες της και τέσσερα μωρά

Τον Μάιο του 2019 το όνομα της Χριστίνας Φλαμπούρη, έγινε γνωστό στο πανελλήνιο. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε στο Έβερεστ, την ψηλότερη κορυφή του κόσμου, 8.848 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Έναν χρόνο αργότερα ολοκλήρωσε το project 7 Summits με το οποίο σκαρφάλωσε στις 7 ψηλότερες κορυφές σε κάθε ήπειρο του πλανήτη, ένα επίτευγμα που γίνεται ακόμα πιο αξιοθαύματο, αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι και λίγα χρόνια πριν, δεν ασχολούνταν καν με την ορειβασία. Βέβαια, για όσους την γνωρίσουν, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Η ζωντάνια και η όρεξή της για ζωή σε συνεπαίρνουν και η ιστορία της δείχνει ότι όταν θέλει κάτι, το πετυχαίνει.

Σήμερα η Χριστίνα είναι μαμά, έχει μία «κανονική», καθημερινή δουλειά. Παράλληλα είναι ομιλήτρια παρακίνησης και κάθε δεύτερη Παρασκευή κάνει εξορμήσεις σε πάρκα, άλση και βουνά της Αττικής μαζί με άλλες μαμάδες ως συνιδρύτρια των Outdoor Moms. Και δε σταματά εκεί. Μέσα στο 2023 έχει ανέβει δύο φορές τον Όλυμπο μαζί με τον 15 μηνών γιο της, αποδεικνύοντας ότι όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. «Δεν είναι εύκολο να τα συνδυάσεις όλα, αλλά είναι αυτό που με κάνει ευτυχισμένη» λέει η ίδια. Τη δεύτερη φορά που ανέβηκε στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, μαζί της ήταν τρεις ακόμα μαμάδες με τα μωρά τους. «Τέσσερα μωρά συγχρόνως νομίζω δεν έχουν ανέβει ποτέ ξανά» αναφέρει στο Mothersblog.gr

Η Χριστίνα Φλαμπούρη μας μίλησε για τη μητρότητα, τα 7 Summits, τις φοβίες της, τα επόμενα σχέδιά της και φυσικά τις Οutdoor Moms, την κοινότητα μαμάδων που ένα απόγευμα εμπνεύστηκε μαζί με την φίλη και κουμπάρα της, Βιργινία Εθνοπούλου, στον καναπέ του σπιτιού της: «Στόχος δεν είναι να γίνουμε πεζοπορικός σύλλογος ή κάτι άλλο, αλλά να βλέπουμε ολοένα περισσότερες μαμάδες με τα μωρά τους έξω, χωρίς να φοβούνται τις καιρικές συνθήκες, το κρύο, τη ζέστη, ή εάν το παιδί θα κάτσει στο γρασίδι ή στο χώμα»

Κάποιοι παρουσιάζουν τη μητρότητα με το να ανεβαίνεις το πιο ψηλό βουνό του κόσμου. Εσύ τα έχεις κάνει και τα δύο. Είναι εύστοχη τελικά η παρομοίωση;

Πάρα πολλές φορές νιώθω ότι η μητρότητα είναι ένα βουνό. Παρόλα αυτά θα σου πω ότι πιο δύσκολη είναι η μητρότητα και όχι το να ανεβαίνεις στο πιο ψηλό βουνό του κόσμου ή σε οποιοδήποτε άλλο του πλανήτη. Ξέρεις γιατί; Γιατί σε αυτή τη μεταφορική κορυφή της μητρότητας δεν ξέρεις πότε θα φτάσεις. Δεν ξέρεις ποιο είναι αυτό το σημείο που λες ότι τα κατάφερες. Ποτέ δεν ξέρεις εάν είσαι αρκετά καλή μητέρα για το παιδί σου, αν είσαι αρκετά καλός γονιός. Και νομίζω ότι αυτό την καθιστά την πιο δύσκολη «κορυφή». Συγχρόνως, όμως, εκεί βρίσκεται και όλη η μαγεία. Κάθε μέρα προσπαθείς να ξεπερνάς τον εαυτό σου.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πριν ακόμα γίνεις μαμά. Έχεις ανέβει στις 7 ψηλότερες κορυφές του κόσμου ενώ μέχρι και πριν κάποια χρόνια δεν έκανες καν ορειβασία. Αντίθετα, έχεις πει και στο παρελθόν ότι τη φοβόσουν. Τι ήταν λοιπόν αυτό που σε ώθησε να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου αντί να τους κρύψεις κάτω το χαλί;

Έτσι έκανα σχεδόν μέχρι τα 24. Απέφευγα, δηλαδή, να κάνω πράγματα εκτός του comfort zone μου, όπως λέμε. Για να καταλάβεις, έκανα ό,τι hobby έκανε ο μεγάλος μου αδερφός, και οι γονείς μου. Δεν ήμουν ένας άνθρωπος που άνοιξε τον δικό του δρόμο. Από τύχη και από μία μικρή αποτυχία ξεκίνησα να πηγαίνω στο βουνό. Ο μεγάλος μου ξάδερφος με είχε καλέσει σε μία εκδρομή αναρρίχησης και εκεί δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω καμία αναρριχητική διαδρομή. Είπα κιόλας «Δημήτρη, απορώ τι σας αρέσει». Με έπιασε, όμως, το πείσμα μου τις επόμενες ημέρες. Είπα «Χριστίνα, γιατί δεν προσπάθησες; Τι σου έλειπε;». Αναρωτιόμουν τί είχαν τα άλλα 30 παιδιά που συμμετείχαν στην εκδρομή και όχι εγώ και δεν μπόρεσα. Το βουνό δηλαδή για μένα ξεκίνησε από ένα πείσμα, από μία πρόκληση να ξεπεράσω αυτόν τον χαζό φόβο που ένιωθα την ώρα που σήκωνα τα πόδια μου από το έδαφος.

Και τελικά έγινες η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε στο Έβερεστ.

Ναι, αν και τα 7 Summits ήρθε λίγο πιο μετά. Είχα ήδη αρχίσει να ανεβαίνω σε κορυφές. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα στον Όλυμπο και ένιωσα ότι βλέπω την Ελλάδα από το πιο ψηλό σημείο. Πώς θα ήταν άραγε να βλέπω τον κόσμο από την υψηλότερη κορυφή; Ήξερα ότι δεν ήμουν έτοιμη να το κάνω, ήξερα ότι θα ήταν παράλογο να το πω σε κάποιον.

Ψάχνοντας και πηγαίνοντας σε βουνά κάποια στιγμή έπεσα πάνω στα 7 Summits Project. Σκέφτηκα ότι οι εύκολες κορυφές θα με δυναμώνουν και θα με προετοιμάζουν για τις δύσκολες, μέχρι να φτάσω στην ψηλότερη. Κάπως έτσι προέκυψε.

Το Έβερεστ ήταν η αφορμή αλλά τα 7 Summits με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.

Για να ολοκληρώσω, στα 7 Summits πέρασα επιτυχίες, αποτυχίες, κλάματα, πολλές χαρές, έγινα μέλος ομάδας. Ήρθαν άνθρωποι δίπλα μου να με βοηθήσουν σε όλο αυτό και αισθάνθηκα τη δύναμη της ομάδας, της προσφοράς.

Από την πρώτη μέχρι την τελευταία κορυφή μου πήρε 3,5 χρόνια, ένα σχετικά μικρό διάστημα για κάποιον που εργάζεται full time, δεν έχει το οικονομικό background και για να ανέβω στην κάθε μία έπρεπε να βρω χορηγούς. Ειδικά τον πρώτο καιρό που έβλεπαν ένα κορίτσι 25χρονο να ζητάει χρήματα για να πάει στο Έβερεστ, ενώ υπήρχαν άλλοι ορειβάτες με 30 χρόνια εμπειρία που δεν είχαν ανέβει στο Έβερστ μέχρι τότε.

Τέσσερα χρόνια μετά, όταν κοιτάς πίσω, τι νιώθεις για όλο αυτό το επίτευγμα;

Σε αυτήν την προσπάθεια συνειδητοποίησα και πόσα καλά πράγματα μου έχει δώσει. Για να καταλάβεις, όταν ήμουν σε ένα δύσκολο πέρασμα ή σε ένα δύσκολο πιάσιμο στην αναρρίχηση και εκείνα τα δευτερόλεπτα που προσπαθείς να συγκεντρωθείς και λες «έλα Χριστίνα, μπορείς να το κάνεις, κάνε το βήμα» και τελικά το έκανα, αυτή είναι η στιγμή που νιώθεις ότι τα όριά σου διευρύνονται, ότι είσαι πιο δυνατή. Και την επόμενη φορά μπορείς να κάνεις ένα παρόμοιο ή και το ίδιο πέρασμα έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση, περισσότερη δύναμη.

Αυτό είναι που αγάπησα στο βουνό. Και όχι μόνο γιατί με έκανε να νιώθω πιο καλά και πιο δυνατή εκεί, αλλά γιατί με έκανε να νιώθω πιο δυνατή σε όλους τους τομείς της ζωής μου: στη δουλειά, στις σχέσεις μου, στην οικογένειά μου. Πλέον η φύση είναι κομμάτι της ζωής μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου μακριά από το βουνό ή γενικά τη φύση. Είναι μία μοναδική εμπειρία, σου δίνει τρελή όρεξη για ζωή. Για αυτό λέω ότι τα 7 Summits με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Ένας άνθρωπος πιο χαρούμενος, πιο ευτυχισμένος.

15 μήνες πριν έγινες μαμά. Φοβήθηκες καθόλου ότι η μητρότητα θα άλλαζε εσένα, τη ζωή σου;

Όταν έμεινα έγκυος, μου έλεγαν «τέρμα τα βουνά τώρα, Φλαμπούρη. Σπίτι». Έλεγα «τι τέρμα τα βουνά;». Το τι θα σταματήσω στη ζωή μου ή όχι, υπεύθυνη είμαι εγώ. Μην το λες σε μία νέα μαμά που έχει αλλάξει όλη η ζωή της και να σκέφτεται ότι αυτό που αγαπάει, τελείωσε.

Τη μητρότητα δεν τη φοβήθηκα. Νομίζω ότι ήθελα να γίνω μαμά από πάντα. Δεν είναι εύκολο να τα συνδυάσεις όλα, αλλά είναι αυτό που με κάνει ευτυχισμένη. Ήθελα να ξαναγυρίσω στη δουλειά μου, στο γραφείο μου, να συνεχίσω να κυνηγάω τους στόχους μου, να πηγαίνω στη φύση. Το κάθε ένα κομμάτι του εαυτού μου με κάνει αυτή που είμαι και ευτυχισμένη. Το να τα άφηνα, επομένως, όλα για να είμαι συνέχεια δίπλα στο παιδί, μπορεί αρχικά να φαίνεται κάτι καλό, αλλά ξέρω ότι στο μέλλον, μία τέτοια «καταπίεση» δεν θα με έκανε χαρούμενη.

Και τα παιδιά είναι χαρούμενα όταν είναι χαρούμενοι οι γονείς τους, όταν είναι ισορροπημένοι, ευτυχισμένοι και ζούνε τη ζωή τους όπως τη φαντάζονται.

Το μόνο που φοβόμουν στην αρχή είναι μην πάθω επιλόχειο κατάθλιψη. Έχω γνωστές και φίλες που είχαν επιλόχειο και φοβόμουν γιατί πίστευα ότι θα κλειστώ στο σπίτι και δεν ήξερα πώς θα είναι. Σε αυτό με στήριξε πολύ ο άντρας μου, στα ξενύχτια, σε όλα. Μου έλεγε τις πρώτες μέρες, έλα πάμε μέχρι την Πάρνηθα να κάνουμε ένα μικρό πικ νικ. Ήξερα ότι θα χαρώ και ότι θα γεμίσω ενέργεια για όλη την εβδομάδα. Με στήριξε τόσο, που τελικά όχι μόνο δεν έπαθα επιλόχειο κατάθλιψη, αλλά είχα τόση ενέργεια ώστε να θέλω να βοηθήσω και άλλες φίλες μου και μαμάδες.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Outdoor Moms;

Ναι, όταν γέννησα τον μικρό μου, τον Αντώνη, άρχισα να πηγαίνω ξανά στο βουνό λίγο με τον άντρα μου, λίγο με τον μπαμπά μου, εδώ κοντά στην Πάρνηθα για αρχή. Τότε ο γιος μου ήταν δέκα ημερών και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Όταν ήταν 3 μηνών και πήγαμε στους Δολομίτες είχα ήδη ξεκινήσει να παίρνω μηνύματα στο Instagram «τι ωραίο είναι αυτό που κάνεις» και «μπράβο».

Κάποια στιγμή λοιπόν, πήγα μαζί με τη Βιργινία και άλλες δύο άλλες κοπέλες στην Πάρνηθα για πεζοπορία. Μόλις γύρισα από τη βόλτα ανέβασα μία φωτογραφία και έγινε στο Instagram χαμός. Μας έστελναν: «Τι ωραία!», «Θέλω να έρθω κι εγώ μαζί», «Κάντε μία εκδρομή να έρθουμε» κτλ. Λέμε, δεν φτιάχνουμε μία ομάδα να συναντιόμαστε και να μην είμαστε συνέχεια μόνο οι δυο μας στο βουνό; Φτιάξαμε ένα Instagram account, θυμάμαι ήταν βράδυ και καθόμασταν στον καναπέ και γράψαμε ότι οργανώνουμε την πρώτη μας βόλτα. Επιτόπου δηλώνουν συμμετοχή 30 μαμάδες, εκεί που περιμέναμε να είμαστε τέσσερις. Από τότε κάθε δύο εβδομάδες προσπαθούμε να κάνουμε μία δράση και λέω δράση γιατί μπορεί απλά να μαζευτούμε κάπου και να κάνουμε ένα πικ νικ στη φύση. Δεν σημαίνει, δηλαδή ,ότι θα κάνουμε κάτι extreme. Μπορεί να κάνουμε μία πεζοπορία στην Πάρνηθα, το καλοκαίρι κάναμε baby swimming στη θάλασσα. Βρίσκουμε instructors που είναι expert στο κομμάτι τους και οργανώνουμε αντίστοιχες δράσεις. Πχ έχουμε κάνει baby move, κινησιολογία δηλαδή για μωράκια, έξω στη φύση. Στο τέλος κάθε μας συνάντησης, αυτό που θέλουμε να μένει είναι η δραστηριότητα που κάναμε, η φύση που μας ηρεμεί, τα παιδιά μας τα οποία κοιμούνται και ηρεμούν. Είμαστε πια μία κοινότητα μαμάδων που η μία συμβουλεύει την άλλη, η μία παρακινεί την άλλη. Πολλές από τις δράσεις που κάνουμε στις εκδρομές είναι προτάσεις από τις ίδιες τις μαμάδες.

Για να καταλάβει και μία μαμά που δεν σας ξέρει καθόλου, αν για παράδειγμα θέλει να έρθει στην επόμενη δράση σας, τι πρέπει να κάνει;

Οι δράσεις γίνονται ανά δύο εβδομάδες, ημέρα Παρασκευή. Έχουμε επιλέξει την Παρασκευή γιατί οι μαμάδες που έχουν μικρά μωρά συνήθως δε δουλεύουν και εκείνες που έχουν γυρίσει στη δουλειά συνήθως τη μέρα αυτή βάζουν την άδεια μητρότητας. Εμείς, λοιπόν, αναρτούμε στο Instagram και στο Facebook τις λεπτομέρειες και το πρόγραμμα. Όποια μαμά το βλέπει και ενδιαφέρεται, μπαίνει και συμπληρώνει τη φόρμα για να έχουμε και εμείς μία εικόνα για τις ηλικίες των μωρών, τι χρειαζόμαστε από ομάδα υποστήριξης κτλ. Αφού η μαμά δηλώσει τη συμμετοχής της, εμείς στέλνουμε ένα pin του σημείου συνάντησης και την ημέρα της δράσης, είμαστε εκεί, τις περιμένουμε και ξεκινάμε.

Από τη μεγάλη απήχηση που είχατε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, φαίνεται ότι οι μαμάδες το έχουν ανάγκη όλο αυτό. Το νιώθεις κι εσύ;

Ναι, το έχουν ανάγκη και το βασικό τους «παράπονο» στα μηνύματα που μας στέλνουν στο Instagram είναι ότι δεν κάνουμε περισσότερες εκδρομές ή ότι δεν προλαβαίνουν να δηλώσουν συμμετοχή ή γιατί δεν κάνουμε τις εξορμήσεις το Σάββατο. Επειδή, όμως, και εμείς είμαστε μαμάδες και έχουμε επιλέξεις όλο αυτό να το κάνουμε για εμάς και για να βοηθήσουμε όσο μπορούμε, είπαμε ότι θα δείξουμε τον τρόπο και μετά είτε one to one, είτε με διάφορα tips που ανεβάζουμε, θα δείχνουμε τρόπους και ευκαιρίες να βγαίνει η κάθε μαμά έξω με τα παιδιά της.

Στόχος μας δεν είναι να γίνουμε πεζοπορικός σύλλογος ή κάτι άλλο, αλλά να βλέπουμε ολοένα περισσότερες μαμάδες με τα μωρά τους έξω, χωρίς να φοβούνται τις καιρικές συνθήκες, το κρύο, τη ζέστη, ή εάν το παιδί θα κάτσει στο γρασίδι ή στο χώμα.

Φυσικά είναι και το community. Έρχονται κοπέλες που κάνουν έτσι και αλλιώς πεζοπορία, έμπειρες, αλλά θέλουν να δούνε και άλλες μαμάδες για να μιλήσουνε, να πούνε τα θέματά τους, κάτι που για εκείνες τη δεδομένη στιγμή μπορεί να είναι πολύ σημαντικό. Οι συζητήσεις μας, λοιπόν, πριν ξεκινήσουμε ή όταν κάνουμε διάλειμμα, είναι φουλ μαμαδοσυζητήσεις «αν τρώει το παιδί», «αν κοιμάται», «πώς κόψαμε τον θηλασμό».

Υπάρχει ηλικιακός περιορισμός για τα παιδιά;

Στοχεύουμε κυρίως στις νέες μαμάδες, γιατί τότε είναι η πιο δύσκολη περίοδος, που θα χάσουμε δηλαδή τις φίλες μας, θα κλειστούμε μέσα. Υπάρχει και αυτό «μη βγεις έξω πριν τις 40 μέρες», «μη βγεις έξω γιατί θα κρυώσει το παιδί». Ξεκινάμε, λοιπόν, από ηλικία 0, ημερών δηλαδή το μωρό, όποτε το αισθανθεί η κάθε μαμά, μέχρι το μωρό να είναι σε ηλικία που η μαμά μπορεί ακόμα να το κουβαλήσει. Και το λέω αυτό γιατί ένα το παιδί είναι μεγαλύτερο και σταματήσει γιατί κουράστηκε, δεν μπορούμε να σταματήσουμε ξαφνικά και οι 30 μαμάδες. Έχουμε κάνει δράσεις και για μεγαλύτερα παιδιά, μέχρι και 6 ετών, αλλά σε διαφορετικό γκρουπ όπου υπάρχει νηπιαγωγός η οποία θα δώσει κίνητρο στα παιδιά να περπατήσουνε, να ψάξουνε τον θησαυρό στη φύση κτλ.

Τα οφέλη, λοιπόν, αφορούν μαμά και παιδί. Ποια είναι αυτά κατά τη γνώμη σου;

Για τη μαμά είναι η κοινωνικοποίηση για αρχή. Είναι πολύ σημαντικό, μία μαμά, μία γυναίκα, ένας άνθρωπος, να συνεχίσει να νιώθει ότι υπάρχει κοινωνικοποίηση στη ζωή του, ότι έχει φίλους, ότι υπάρχει interaction και μετά τον ερχομό ενός παιδιού. Τα οφέλη, λοιπόν ξεκινάνε από το ότι θα βγει από το σπίτι, θα δει κόσμο. Με το ότι δεν θα βρεθούμε σε ένα στούντιο γυμναστικής, αλλά θα στη φύση, τα οφέλη γίνονται ακόμα περισσότερα. Περπατάς στη φύση, βλέπεις το πράσινο, ακούς τα πουλάκια. Η επαφή με τη φύση βοηθάει στην καταπολέμηση του άγχους. Έπειτα, περπατώντας στη φύση με τα καρότσια, με τους μάρσιππους, χορεύοντας με τα μωρά αγκαλιά, ξεκινάμε δειλά - δειλά γυμναστική μετά τη γέννα. Δεν πάμε δηλαδή στο γυμναστήριο γιατί «πρέπει» να χάσουμε τα κιλά της εγκυμοσύνης, αλλά κάνουμε γυμναστική με φίλες σαν διασκέδαση. Επομένως, εκτός από το μυαλό, βοηθάμε και το σώμα.

Για τα παιδιά, ακούω πολλά σχόλια, τύπου «Τα παιδάκια δεν καταλαβαίνουν. Γιατί τα τραβάτε στην Πάρνηθα;». Τα παιδιά καταλαβαίνουν πού είναι από τη στιγμή που λαμβάνουν ερεθίσματα και λαμβάνουν ερεθίσματα όταν ακούνε κάτι, όταν αισθάνονται τον αέρα στο δέρμα τους, όταν βλέπουν τα χρώματα, τα ζώα. Επίσης, δυναμώνει το ανοσοποιητικό τους. Οι περισσότερες μαμάδες φοβούνται ότι εάν βγουν έξω θα κρυώσει το παιδί, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο ασφαλές να είναι έξω στη φύση με άλλα παιδάκια, παρά να κλειστούν σε έναν χώρο που υπάρχουν ιώσεις. κτλ. Εκτός λοιπόν από ότι βοηθάς το παιδί να αναπτυχθεί σωστά, να εκπαιδευτεί με τη φύση, να μάθει να τη σέβεται, ενισχύεται και το ανοσοποιητικό του. Όλα αυτά μαζί, συν τη διασκέδαση, νομίζω κάνει την ομάδα μοναδική και είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι μέλος της.

Πρόσφατα είχες ανέβει με άλλες τρεις μαμάδες και στον Όλυμπο. Πώς ήταν η εμπειρία;

Είχα υποσχεθεί στη Βιργινία, ότι κάποια στιγμή θα ανεβάσω το βαφτιστήρι μου, το παιδί της δηλαδή, στον Όλυμπο. Και λέω «θα πάμε παρέα». Έτσι όπως το προετοιμάζαμε σκεφτήκαμε «δεν λέμε και στη Φανή και την Ηλέκτρα που έχουν ασχοληθεί με αναρρίχηση και πεζοπορία;». Από το πουθενά, πήγαμε τέσσερις μαμάδες με τα μωρά τους. Πραγματικά όταν καταφέραμε και οι τέσσερις να φτάσουμε στο οροπέδιο των Μουσών με τα μωρά μας, ήταν μοναδική εμπειρία. Και σκέψου ότι με αυτές τις κοπέλες δεν είναι ότι γνωριζόμασταν, ότι ήμασταν φίλες. Γνωριστήκαμε μέσα στην κοινότητα των outdoor moms.

Εγώ είχα ανέβει ξανά έναν μήνα πριν, στα γενέθλιά μου, την 1^η Ιουλίου. Πάντα στα γενεθλιά μου θέλω να είμαι στον Όλυμπο, οπότε και φέτος ξανανέβηκα με τον Αντώνη, με την παρέα μου και τον άντρα μου. Τέσσερα μωρά συγχρόνως νομίζω δεν έχουν ανέβει ποτέ ξανά. Και οι μαμάδες νιώσαμε δυνατές, γιατί δεν είχαμε βοήθεια και δεν ήταν εύκολο. Η μία ήταν το στήριγμα της άλλης, ακόμα και σε απλά προβλήματα τύπου «θέλω να πάω τουαλέτα, αλλά δεν έχω πού να αφήσω το παιδί γιατί δίπλα έχει γκρεμό, άρα κράτησέ το εσύ». Αισθανθήκαμε περήφανες και δυνατές που τα καταφέραμε μόνες μας. Είναι σημαντικό και για την ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή μας. Όχι επειδή καταφέραμε να ανέβουμε στον Όλυμπο, αλλά επειδή αποδεικνύει ότι μπορούμε να πετύχουμε ό,τι βάλουμε στο μυαλό μας.

Σε πολλούς φαίνεσαι ατρόμητη. Μετά τη γέννηση του γιου σου απέκτησες περισσότερες φοβίες;

Ναι. Όλοι νομίζουν ότι επειδή ήμουν η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε το Έβερεστ ή επειδή έκανα τα 7 Summits ότι δεν φοβάμαι. Μου λένε «εντάξει, εσύ που ανέβηκες στο Έβερεστ, φοβάσαι να κάνεις αυτό;» Και η απάντηση είναι «ναι». Δεν ξεπέρασα ποτέ τον φόβο μου για τα ύψη, απλά έμαθα να τον διαχειρίζομαι. Έμαθα να βάζω τη λογική πάνω από το συναίσθημα, να παίρνω τις ανάσες μου, να συγκεντρώνομαι. Τώρα που έγινα μαμά δεν έχω κάνει πολλά extreme πράγματα. Δεν ξέρω πώς θα είμαι όταν το κάνω. Το πρώτο χρόνο επειδή θήλαζα, δεν μπορούσα να φύγω και να αφήσω το παιδί για πολύ. Τώρα που έχω αποθηλάσει και προσπαθώ να κάνω περισσότερα πράγματα και για μένα, μόνη μου, έχω διστάσει, δεν έχω πάει ακόμα σε κάτι extreme. Δεν ξέρω πώς θα το διαχειριστώ όταν το κάνω.

Δεν λέω ότι δεν θα κάνω πράγματα που μπορεί να έχουν κάποιο ρίσκο. Ρίσκο μπορεί να έχει το οτιδήποτε. Ακόμα και τώρα εδώ μπορεί να περάσει ένα μηχανάκι και να πέσει πάνω μας. Απλά ίσως, το σκέφτομαι λίγο παραπάνω. Παρόλα αυτά δεν θέλω να μεγαλώσει το παιδί μου και να βλέπει μία μαμά που φοβάται. Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που έχω πολλούς φόβους και θέλω να τους διαχειρίζομαι για να γίνομαι πιο δυνατή. Θέλω το παιδί μου να βλέπει μία μαμά που ναι μεν μπορεί να φοβάται, αλλά δουλεύει για να το ξεπεράσει. Αυτή είναι και η ουσία, να βελτιωνόμαστε.

Δεν θα γίνουμε ποτέ τέλειοι ή ατρόμητοι, αλλά η διαδικασία του να γίνομαι καλύτερη νομίζω είναι το καλύτερο μάθημα που έχω να δώσω στον γιο μου.

Για τον μικρό φοβάσαι; Δεδομένου ότι είναι και σε μία ηλικία που σκαρφαλώνει και διψά για εξερεύνηση;

Είναι σε αυτό το στάδιο, σκαρφαλώνει non stop. Σκαρφάλωσε χωρίς να τον δω στο τραπέζι της κουζίνας, έπεσε και ράγισε το χεράκι του. Δεν είμαι μία φοβιτσιάρα μαμά, είμαι cool, πιο πολύ γιατί θέλω να μάθει να προστατεύεται. Δεν ξέρω αν ακούγεται βάρβαρο. Είμαι πάντα δίπλα του να τον στηρίζω, αλλά όσο δεν είναι στην αγκαλιά μου, εξερευνά τον κόσμο και είναι πιo έτοιμος για αυτό.

Μέχρι στιγμής δεν έχω φοβίες για αυτά που θα κάνει αυτός, αλλά έχω άνησυχίες για τον κόσμο που θα μπει όταν μεγαλώσει με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Με αγχώνει, δεν ξέρω τι θα πρέπει να κάνω ή πώς να τον ετοιμάσω. Ξέρω ότι υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Θα μελετήσω, θα διαβάσω, θα συμβουλευτών κάποιον ειδικό, ώστε να τον βοηθήσω να καταλάβει τον κίνδυνο και να μου μιλήσει. Δεν ξέρω αν είναι εύκολο αυτό, αλλά σίγουρα πρέπει να είναι στο πίσω μέρος του μυαλό μας, να το δουλεύουμε, ώστε όταν βρεθεί το παιδί στη δύσκολη στιγμή να μπορεί να το διαχειριστεί.

Η γονεϊκότητα είναι η πιο δύσκολη κορυφή, δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης, δεν υπάρχουν τρόποι να περάσεις το δύσκολο πέρασμα και ποτέ δεν ξέρεις εάν θα έχεις καταφέρει, εάν έχεις φτάσει τελικά στη κορφή. Είναι μαγεία, αλλά είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία.

Τις μέρες που δεν έχεις όρεξη για τίποτα, τι κάνεις; Εάν υπάρχουν, βέβαια, αυτές.

Φυσικά υπάρχουν στιγμές που θες απλά να κοιτάς το ταβάνι. Χρειάζεται και αυτό και είναι σημαντική η στήριξη που θα έχεις. Εγώ είμαι ευγνώμων για τη στήριξη που έχω λάβει. Με έχει στηρίξει πάρα πολύ ο άντρας μου, επομένως, σε μία δύσκολη μέρα ζητάω βοήθεια. Δεν ντρέπομαι να τη ζητήσω. Σε μία δύσκολη μέρα, δηλαδή, θα τον πάρω τηλέφωνο και θα του πω «δεν την παλεύω, έλα νωρίτερα, πρέπει οπωσδήποτε να κάτσω και να μην κάνω τίποτα». Ή να πάρω την αδερφή μου και να της πω «μπορείς να έρθεις από εδώ; Ο μικρός έχει νεύρα και θέλω λίγο να ηρεμήσω». Είναι ωραίο να ζητάς βοήθεια. Είναι όπως όταν μοιράζεσαι τη χαρά. Εάν γίνει κάτι πολύ καλό δεν θα πάρεις την κολλητή σου να της το πεις; Γιατί τα άσχημα να τα περνάμε μόνοι μας;

Γενικά, εγώ μοιράζομαι πάρα πολύ τα συναισθήματά μου και τα καλά και τα κακά. Κλαίω εύκολα, γελάω εύκολα, τα πάντα. Μετά τα 7 Summits κλαίω πολύ πιο εύκολα. Πιο πριν πίστευα ότι είναι αδυναμία να δείχνεις το συναίσθημά σου. Τώρα το κάνω πολύ. Δεν μπορώ να καταπιέζομαι και νιώθω ότι συνεπαίρνεις και τον άλλο, με την καλή έννοια. Και χαίρομαι που αυτό το κάνουμε και με τις Οutdoor Μoms, με κοπέλες που δεν γνωριζόμασταν πέντε μήνες πριν.

Εκτός από μαμά, εργαζόμενη, ορειβάτης, ομιλήτρια παρακίνησης, outdoor mom, έχεις γράψει και ένα παιδικό βιβλίο, το «Στις 7 κορυφές». Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα;

Ολοκληρώνοντας τα 7 Summits, ξεκίνησε η καραντίνα. Στις 7 Κορυφές όπως είπα, δέχτηκα στήριξη από πάρα πολύ κόσμο και δεν θα τα είχα καταφέρει χωρίς αυτήν την υποστήριξη, και όχι μόνο από φίλους αλλά και αγνώστους που με είχαν βρει στο Instagram. Όταν λοιπόν γύρισα ήθελα όλη αυτήν την ενέργεια να την επιστρέψω, να βοηθήσω σε project άλλων, να κινητοποιήσω κόσμο να κυνηγήσει το όνειρό του. Ήταν μία εσωτερική μου ανάγκη. Στην καραντίνα που κλειστήκαμε μέσα, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Ήθελα να βγάλω όλη αυτήν την ενέργεια και κάπως έτσι ήρθε η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο ενδυνάμωσης για παιδάκια.

Είναι ένα βιβλίο για την ιστορία σου, ένα παιδικό βιβλίο, αν και τότε δεν ήσουν ακόμα μαμά.

Θυμάμαι ήμουν σε μία συνέντευξη και μου είπε ένας δημοσιογράφος «πρέπει όλα αυτά που έχεις κάνει να τα γράψεις σε ένα βιβλίο». Της λέω «να σου πω κάτι; Βιβλίο δεν θέλω να γράψω. Αν θα ήθελα να κάνω κάτι, θα ήθελα να έχει σχέση με παιδιά, γιατί αυτά είναι το μέλλον αυτού του πλανήτη». Πάντα αγαπούσα τα παιδιά, πάντα ήθελα να γίνω μαμά. Δεν είναι ότι ξαφνικά στα 30 αποφάσισα να κάνω ένα παιδί. Γεννιέται λοιπόν η ιδέα του παραμυθιού. Η Μαρία Ρουσάκη με την οποία το έχουμε γράψει μαζί είναι πολύ καλή, έμπειρη συγγραφέας, είχε ενθουσιαστεί με την ιστορία μου και βγήκε τόσο εύκολα, σαν να γράφτηκε σε ένα απόγευμα. Το γράψαμε μαζί. Οι εκδόσεις Πατάκη στάθηκαν δίπλα μας και εκεί άνοιξε ένας άλλος δρόμος. Όλο αυτό γινόταν παράλληλα ενώ προσπαθούσα να κάνω παιδί και δεν μπορούσα. Επομένως, όλο αυτό μεγάλωνε. Πήγαινα σε σχολεία, σε οργανισμούς που προσέχουν παιδιά, σε ιδρύματα. Άρχισα να κάνω ομιλίες, να μιλάω για όνειρα. Είναι στενάχωρο να αποφασίζουν οι γονείς μας το τι θα γίνουμε. Μπορεί ένα παιδί να έχει έναν μπαμπά μεγαλογιατρό, αλλά να θέλει να γίνει σεφ ή οτιδήποτε άλλο. Είναι ωραίο να έχει ένα δικό του όνειρο και να το κυνηγάει με όλο του το είναι. Αυτό λοιπόν θέλουμε να πούμε μέσα από αυτό το παραμύθι. Να κυνηγάς το όνειρό σου, όσο μεγάλο και τρελό και αν είναι και προσπαθούμε να περάσουμε τις αξίες που ίσως σε βοηθήσουν να πετύχεις το στόχο σου. Δηλαδή να είσαι μέλος μίας ομάδας, να έχεις υπομονή, να πιστεύεις στην ελπίδα, να έχεις αφοσίωση στο στόχο σου. Είναι έννοιες που ίσως οι αποδέκτες, παιδιά 4 5 χρονών, να μην τις καταλαβαίνουν 100%, αλλά όταν ξεκινάνε οι γονείς να μιλάνε για όλα αυτά ή να ακούνε ιστορίες για το τι σημαίνει αφοσίωση, υπομονή, περνάει στο παιδί και το κάνει κομμάτι του εαυτού του.

Οι νέες «περιπέτειες» για τη Χριστίνα ποιες θα είναι;

Οι Outdoor Moms μεγαλώνουν. Όπως είπαμε σκοπός μας είναι οι μαμάδες να βγαίνουμε έξω να μην φοβούνται, να μάθουν ό,τι χρειάζεται για να βγουν έξω στη φύση με τα παιδιά τους επομένως, από αρχές Οκτώβρη, θα βρίσκομαι και στην εκπομπή «Μαμά-δες» στην ΕΡΤ με μία στήλη με outdoor tips για νέες μαμάδες. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό, νομίζω ότι θα γίνουμε μία μεγάλη ομάδα όλες οι νέες μαμάδες που είμαστε στη φάση που θέλουμε να βγούμε έξω. Θα μιλάμε μετά μέσω social media, θα ανταλλάσσουμε συμβουλές, tips, θα ανακαλύπτουμε ωραία μέρη που δεν ξέρουμε.