Η παρακάτω φωτογραφία του Γιώργου Μουτάφη κάνει από χθες τον γύρο του διαδικτύου. Ένα κοριτσάκι, με ένα μπουκάλι νερό στο χέρι, απομακρύνεται από την φλεγόμενη Εύβοια. Η απόγνωση και ο φόβος είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του και κάνει όλους εμάς να νιώθουμε τόσο μα τόσο λίγοι.
Πηγή φωτογραφίας: Instagram @giorgos_moutafis
Τι να πεις; Τι να εξηγήσεις σε αυτό το παιδί; Στο κάθε παιδί που βλέπει ό,τι γίνεται γύρω μας τις τελευταίες επτά ημέρες. Ένα «συγγνώμη» είναι το ελάχιστο.
Συγγνώμη που καταστρέφουμε το περιβάλλον που μεγαλώνεις.
Συγγνώμη που δεν ήμασταν ικανοί να σε προστατεύσουμε.
Συγγνώμη που κοιτούσαμε το δέντρο και χάσαμε το δάσος…
Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη.
Τις τελευταίες εβδομάδες, μια ερώτηση ξεπηδά ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας; Γιατί δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές, είναι και οι απανωτές γυναικοκτονίες, οι επιθέσεις και όλα αυτά τα φρικαλέα γεγονότα που ακούμε με ολοένα και μεγαλύτερη πια συχνότητα.
Είναι πράγματι τρομακτικό τι είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος στον άνθρωπο. Καταστρέφει ό,τι του δίνει ζωή, δολοφονεί, εκμεταλλεύεται. Τα ακούμε, τα διαβάζουμε, αναρωτιέμαι όμως, συνειδητοποιούμε πόσο δίπλα μας συμβαίνουν όλα αυτά; Γεγονότα που δεν τα χωρά ο ανθρώπινος νους και όμως, ο άνθρωπος είναι αυτός που τα προκαλεί.
Λένε ότι όσο υπάρχουν τα παιδιά, υπάρχει ελπίδα. Και έτσι είναι. Δεν είναι όμως αρκετό. Η ευθύνη είναι πρώτα από όλα δική μας και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ.
