Γράμμα στη μικρότερη κόρη μου: «Θα είσαι για πάντα το μωράκι μου»

Πάνε πέντε χρόνια από τότε που έγινα μαμά δύο κοριτσιών. Νόμιζα πως τα ξέρω όλα, είχα βλέπεις την πείρα της πρωτότοκης κόρης μου και φαντάστηκα πως αυτή τη φορά, που ξέρω και πάνες να αλλάζω και την αϋπνία να αντέχω, θα τα πάω καλύτερα.

Δεν ήξερα πως πέντε χρόνια μετά, θα κοιτάζω το μικρότερο παιδί μου και θα σκέφτομαι πως θέλω να μείνει λίγο ακόμα έτσι μικρό, μωράκι όπως το μάθαμε. Δεν ήξερα πως αυτές οι τελευταίες φορές θα πονάνε πιο πολύ από τις πρώτες.

Aχ Σοφούλα!

Μόλις σε είδα για πρώτη φορά, μου έφυγε όλο το άγχος. Πώς θα μπορούσα να αγαπήσω άλλο παιδί σαν την αδερφή σου, σκεφτόμουν κάθε βράδυ που σε είχα στην κοιλιά μου. Πώς θα βγει αυτός ο πολλαπλασιασμός που όλοι μου έλεγαν για την αγάπη που μοιράζεται αλλά γίνεται διπλή; Σκράπας εγώ στα μαθηματικά, έλεγα θα σε δω και θα παλέψω να σε αγαπήσω. Αλλά εσύ γεννήθηκες χαμογελώντας κοντά στα τέσσερα κιλά και οι αγκαλιές σου γέμιζαν την καρδιά μου από την πρώτη ώρα.

Αχ Σοφούλα

Τα έκανες όλα εύκολα και τον θηλασμό και τις πρώτες σου μπουκιές και τα πρώτα σου βήματα, ανοίγοντας τον δρόμο της ανεξαρτησίας που μόνο μια τοξοτίνα μπορεί να έχει.

Στο σχολείο νωρίς, στις ιώσεις νωρίς, στις προτάσεις γάμου νωρίς. Αλλά για μένα, για μας, είσαι ακόμα το βρεφάκι μας. Αντίχειρας στο στόμα και πάντα το κουβερτάκι σου για να κοιμηθείς, ζεστά μαγουλάκια, μαλακά πατουσάκια, είναι ντροπή να λέω πως δεν θέλω να μεγαλώσεις.

Να μείνεις για πάντα το μωράκι μας, με τα χρυσά σου τα μαλλιά, την τρυφερότητά σου, το σίγμα σου που ακόμα δεν έχει καθαρίσει καλά καλά στην άρθρωση, τα ψεύτικα δάκρυα όταν δεν παίρνεις αυτό που θες και τον τσαμπουκά σου παντού, που τον ζηλεύω και θα ήθελα να έχω τον μισό από αυτόν.

Αχ Σοφάκι

Τις τρέμω τις τελευταίες φορές όσο μεγαλώνεις. Πάνε και οι πάνες και τα μπιμπερό, σε λίγο θα πηγαίνεις δημοτικό. Εσύ γκρινιάζεις που είσαι η μόνη που δεν είχε κλείσει τα πέντε στο σχολείο, κι εγώ απορώ πότε μεγάλωσε εκείνο το μωράκι που ήθελε μόνο γάλα και ύπνο. Κι όταν καμιά φορά ξυπνάς το βράδυ και τρυπώνεις στη μέση με τη βαβά σου αγκαλιά, θέλω να κάνω pause στον χρόνο μόνο για λίγο.

Aχ Σοφούλι μου

Σου ζητάω συγνώμη που δεν έχω κρατήσει ακριβές ημερολόγιο για κάθε σου πρώτο κατόρθωμα αλλά ο χρόνος έτρεχε. Ήσασταν δύο μωρά και οι 24 ώρες της μέρας ήταν λίγες για την άυπνη μαμά σου. Θυμάμαι όμως κάθε τελευταία φορά μαζί σου, κάθε φορά που καταλάβαινα πως μεγαλώνεις λίγο παραπάνω. Και ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό; Είσαι η πιο τυχερή από όλους. Έχεις έναν μπαμπά, μια μαμά αλλά και μια αδερφούλα μεγαλύτερη για να σου λένε την ιστορία σου, τότε που γεννήθηκες, τότε που είπες την πρώτη σου λέξη, τότε που περπάτησες μόνη σου.

Ax Σοφία,

Κάντα όλα αλλιώς! Κάντα όπως σου αρέσει. Κάνε ζίουζίτσου, τραγούδα τα κότερα, μίλα μου για τον Πόλοκ και τον ΜακΓκριν και τη Νύχτα των Κρυστάλλων, αγάπα τους κακούς από τις παιδικές ταινίες, βρες το καλό μέσα τους,δείξε μας τον δρόμο με την καλοσύνη σου.

Κάνε με αγκαλιές όταν με πικραίνουν, θύμησέ μου, πως μόνο εσείς έχετε αξία στη ζωή!

Αχ Σοφία μας,

Τρυφερό μας, ζεστούλι, μπεμπέ μας, τρουφάκι μας, μωράκι μας, μπόμπο μας, απαλότητα, βρεφάκι μας κι όπως αλλιώς σε αποκαλούμε, να είσαι χιλιόχρονη.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/