#daddysday: Ο Λευτέρης Παρτσάλης γράφει για έναν αγέρωχο πατέρα, με τις μνήμες ενός χαμόγελου...
Μεσημέρι Σαββάτου, από αυτά τα μεσημέρια καλοκαιριού, που για κάποιο λόγο βρίσκεσαι στην Αθήνα και νομίζεις οτι κάποιος έχει πειράξει το dimmer του χρόνου. Νιώθεις ότι όλα γινόνται πιο αργά, οι δείκτες του ρολογιού, οι λιγοστοί περαστικοί, ακόμα και τα φύλλα των δέντρων, κινούνται πιο βαριά. Το ίδιο βαριά και εμένα η ψυχή μου, μετά απο παρότρυνση της Σοφίας, να γράψω δυο λόγια για τον Πατέρα μου...
.jpg?t=sEj3SfpLFzbs1Aysa5grDQ)
“Αυτο που ζητάς είναι μία εκταφή από όλα όσα έχω μαζεμένα” της λέω, ενώ πίναμε τον πρωινομεσημεριανό καφέ, μετά από ένα ρεπορτάζ. Είναι τόσα πολλά κι είναι τόσο καιρό κλεισμένα, μαζεμένα. Ξέρεις, όταν χάνεις κάποιον, μάζευεις σε ένα τεράστιο μπόγο όλα αυτά που έχεις, τα οποία μπορεί να είναι ξένοιαστα Σαββατοκύριακα στην εξοχή, γλέντια, τσακωμοί, βαρκάδες, ταξίδια, νοσοκομεία, χαμόγελα και κρατάς για να πορεύεσαι κάποιες μικρές στιγμές, το άρωμα, την ανάμνηση.
Διαβάστε τη συνέχεια στο daddy.mothersblog.gr
