Μαμά, μη σταματάς να ονειρεύεσαι - Η αλήθεια πίσω από τις ενοχές μου

Τα παιδιά μου μεγαλώνουν.

Και μαζί τους, μεγαλώνω κι εγώ.

Η διαφορά; Εκείνα μπορούν να αλλάζουν χωρίς εξηγήσεις, αλλά όταν το κάνει η μαμά, όλοι αρχίζουν να ψιθυρίζουν για κρίση μέσης ηλικίας.

Για χρόνια πίστευα ότι ο ρόλος της «μαμάς» ήταν ο τελευταίος που θα συμπλήρωνε το προσωπικό μου βιογραφικό. Όχι με αρνητικό τρόπο – είναι ο ρόλος για τον οποίο νιώθω μεγαλύτερη υπερηφάνεια. Απλώς σταμάτησα σιωπηλά να ρωτάω τον εαυτό μου: «Τι ακολουθεί;».

Tο να είσαι μαμά δεν σημαίνει να παραμελείς τα δικά σου όνειρα

Οι μέρες μου κυλούσαν γύρω από τα σχολικά δρομολόγια, τις πρόβες μπαλέτου, τις προπονήσεις ποδοσφαίρου, τα ψώνια και τα ατελείωτα πλυντήρια. Η ταυτότητά μου ήταν τόσο συνυφασμένη με το «μαμά», που δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου διαφορετικά.

Το ίδιο συνέβη και με τη δουλειά μου. Ήμουν στην ίδια θέση για χρόνια. Καλή σε αυτό που έκανα, τυπική αλλά και ανήσυχη. Έπιανα τον εαυτό μου να κοιτάζει την οθόνη, όχι επειδή δεν ήθελα να δουλέψω, αλλά επειδή κάτι μέσα μου ζητούσε περισσότερα. Όχι απλώς ένα νέο project ή μια προαγωγή, αλλά κάτι διαφορετικό, κάτι που θα με έκανε ξανά να νιώσω ζωντανή.

Στην αρχή, απώθησα αυτό το συναίσθημα. Είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων για τη σταθερότητα, για τον σίγουρο μισθό, τη ρουτίνα, τη βεβαιότητα του πού ανήκω. Έπεισα τον εαυτό μου πως η ανησυχία ήταν απλώς εγωισμός μεταμφιεσμένος σε φιλοδοξία.

Αλλά η εσωτερική φωνή δεν σταμάτησε.

Μια μέρα συνειδητοποίησα κάτι: περιμένω από τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Τους αγοράζω μεγαλύτερα παπούτσια, γιορτάζω τα επιτεύγματά τους, θαυμάζω ποιοι γίνονται.

Γιατί λοιπόν δεν επέτρεπα στον εαυτό μου το ίδιο; Γιατί πανηγύριζα τα δικά τους επόμενα βήματα, αλλά όχι τα δικά μου;

Στη μαμά που ακόμα προσπαθεί να κυνηγήσει τα όνειρά της

Αυτή η σκέψη με απελευθέρωσε.

Ξεκίνησε δειλά. Έδωσα στον εαυτό μου άδεια να φανταστεί μια διαφορετική ζωή. Μια ζωή όπου δεν θα με όριζε μόνο η δουλειά ή ο ρόλος της μαμάς. Μίλησα με φίλους. Ξεκίνησα να γράφω ξανά. Έφτιαξα μια λίστα με πράγματα που πάντα ήθελα να δοκιμάσω, αλλά ήμουν «πολύ απασχολημένη».

Σιγά σιγά, η «κάποια μέρα» λίστα μου έγινε «γιατί όχι τώρα;».

Και τότε το έκανα. Παραιτήθηκα.

Η δουλειά δεν ταίριαζε πια με αυτό που ήμουν - ή με αυτό που γινόμουν. Δεν είχα κάθε λεπτομέρεια σχεδιασμένη (αν είμαστε ειλικρινείς, ούτε τώρα την έχω), αλλά ήξερα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω να αγνοώ εκείνη τη φωνή που μου έλεγε ότι υπάρχει κάτι παραπάνω. Ήθελα να δημιουργήσω. Να εξελιχθώ. Να φοβηθώ αλλά με τον ωραίο, δημιουργικό φόβο που δείχνει ότι κάτι έχει αξία.

Η αλλαγή ήταν… περίεργη. Καλή-περίεργη. Άβολη-περίεργη.

Σαν ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια που ξέρεις ότι θα αγαπήσεις, αλλά προς το παρόν σε χτυπάει.

Ήταν και δύσκολη. Από δύο εισοδήματα γίναμε ένα. Έχασα παροχές, έτρεχα να καλύψω κενά. Κάθισα στο τραπέζι και, για πρώτη φορά, μίλησα για τους δικούς μου στόχους αντί να ρωτάω μόνο για τους δικούς τους.

Και, ναι ένιωσα ενοχές. Πολλές. Οι μαμάδες μαθαίνουμε να βάζουμε πάντα τον εαυτό μας τελευταίο, οπότε κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα για το δικό μας όνειρο, νιώθουμε πως στερούμε κάτι από τους άλλους.

Μαμά, μην σταματάς να ονειρεύεσαι!

Όμως συνέβη κάτι απροσδόκητο: τα παιδιά μου άρχισαν να με ενθαρρύνουν.

Με βλέπουν να προσπαθώ, να αποτυγχάνω, να γελάω, να συνεχίζω. Με ρωτούν τι μαθαίνω, σε ποιες δουλειές στέλνω βιογραφικό.

Με βλέπουν να τους δείχνω στην πράξη ότι είναι εντάξει να εξελίσσεσαι, ότι η ανάπτυξη δεν έχει ηλικία.

Η μητρότητα θα είναι πάντα η άγκυρά μου. Αλλά δεν είναι το ταβάνι μου.

Είμαι ακόμα το ασφαλές τους λιμάνι, η σταθερά τους, η μαλακή τους προσγείωση.
Απλώς επιτρέπω πια στον εαυτό μου να σκαρφαλώσει λίγο πιο ψηλά, να απλώσει το χέρι λίγο πιο μακριά και να δει ποια μπορώ να γίνω μετά.

Γιατί μια μέρα, τα παιδιά μου θα σταθούν εκεί που στέκομαι τώρα, μπροστά σε μια επιλογή ανάμεσα στο ασφαλές και στο πιθανό.

Και θέλω να θυμούνται τη μαμά που δεν τους είπε απλώς να ονειρεύονται αλλά τους έδειξε πώς.

Το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να τους κάνω (εκτός από σνακ στο αυτοκίνητο κάθε στιγμή) είναι η απόδειξη ότι δεν σταματάμε ποτέ να μεγαλώνουμε.