Οι μαμάδες παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο

Ανησυχείς, μαμά; Κι εγώ το ίδιο.

Ξέρω ότι τους τελευταίους μήνες σε έχουν τρομάξει τόσα πολλά πράγματα. Πανδημίες, φωτιές, πόλεμοι.

Έχεις κάνει τόσες πολλές ερωτήσεις στον εαυτό σου. Και έπρεπε να τις απαντήσεις, ένας σιγανός ψίθυρος στο νεκρική σιγή της νύχτας. Ένα μικροσκοπικό ποδαράκι κάτω από τα πλευρά σου ξανά και ξανά.

Ξέρω ότι ποτέ δεν θα φανταζόσουν ότι θα ένιωθες καλύτερα να είχες το μωρό σου στην κοιλιά παρά στα χέρια σου. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να αναρωτιέσαι εάν αυτός ο κόσμος θα είναι ποτέ αυτός που θέλεις για εκείνο, αυτός το οποίο αξίζει. Ξέρω ότι τα 4 κιλά μοιάζουν με 100, ένα ξένο και τρομακτικό βάρος απέραντης αγάπης και προστασίας.

Ξέρω ότι κάπου κάπου αναρωτιέσαι εάν ήταν σωστό που τι έφερες στον κόσμο αυτό, σε αυτό το χαώδες μέρος.

Να σου πω κάτι; Ναι, ήταν. Και είναι. Χρειαζόμαστε τα παιδιά.

Αυτό το μικροσκοπικό μωράκι στην αγκαλιά σου το χρειαζόμαστε. Αυτό θα αλλάξει τον κόσμο. Είναι η φωνή που δεν θα μείνει σιωπηλή. Είναι αυτό που κάποτε θα φτιάξει έναν κόσμο στον οποίο θα επικρατεί ασφάλεια, αγάπη, συγχώρεση, ευγνωμοσύνη.

Προς το παρόν, μαμά; Εκπνοή. Πάρε μία βαθιά ανάσα. Εκπνοή ξανά. Ακούμπησε τα χείλη σου πάνω σε αυτό το μικροσκοπικό, πολύτιμο κεφαλάκι, παρατήρησε αυτές τις μικροσκοπικές γραμμές στο πρόσωπο και το σώμα του, απόλαυσε την χαρά της πληρότητα που σου προκαλεί. Ξεκίνα το ταξίδι στο οποίο θα ερωτευτείς αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα που θα αλλάξει τον κόσμο.

Πρέπει να είσαι γενναία, για να το φέρεις στον κόσμο, για να έχουμε όλοι ένα καλύτερο μέλλον. Έχουμε όλοι ανάγκη να διαλέξεις την ελπίδα αντί του φόβου. Να πιστέψεις και εσύ η ίδια ότι όλο αυτό αξίζει. Το έκανες. Το κάνεις ακόμα. Το έχεις κάνει. Τώρα ξεκουράσου.