Κοιτάζω τη μικρή μου κοιλιά και νιώθω περηφάνια για το τι μπορεί να κάνει το σώμα μου

Ναυτίες, ζαλάδα, κούραση, πονοκέφαλος, ευαισθησία στο φως, αποστροφή για φαγητό και μία μόνιμη τάση προς εμετό, είναι πάνω-κάτω αυτά που νιώθω το 80% της ημέρα.

Η ενοχή είναι αυτό που νιώθω περισσότερο από όλα καθώς νιώθω ότι δεν είμαι όσο παρούσα θα έπρεπε για την Αva και κάποιες φορές συνειδητοποιώ ότι μετράω τον χρόνο μέχρι να την πάρεη ο ύπνος για να μπορέσω κι εγώ να πάρω μία ανάσα.

Η εγκυμοσύνη είναι ακόμα πιο δύσκολη αυτή τη φορά με ένα νήπιο που θέλει τη μαμά του όλη την ώρα (θεωρώ ότι ήδη αισθάνεται ότι ένα αδερφάκι είναι καθ’ οδόν) και τα συμπτώματά μου ξεκίνησαν νωρίτερα από την προηγούμενη φορά.

Παρόλα αυτά όμως, δεν θα άλλαζα αυτό που βιώνω με τίποτα στον κόσμο.

Ποτέ δεν θα θεωρούσα δεδομένη την ευκαιρία να γίνω ξανά μαμά μετά από το δύσκολο και μεγάλο ταξίδι που είχαμε στη γονεϊκότητα.

Ανάμεσα σε εκείνες τις στιγμές της ναυτίες, κοιτάζω την Ava και τη φαντάζομαι ως μεγάλη αδερφή, να έχει ένα αδερφάκι με το οποίο μεγαλώνουν μαζί. Κοιτάζω επίσης τη μικρή μου κοιλιά και νιώθω περηφάνια για το τι μπορεί να κάνει το σώμα μου ξανά. Πάμε λοιπόν!

Ας αντιμετωπίσουμε ως φυσιολογικές τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης χωρίς να έχει σημασία πώς φτάσαμε εδώ. Μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες, ακόμα και αν παλεύουμε. Μην αισθάνεστε την ανάγκη να είστε με χαρούμενη και θετική διάθεση όλη την ώρα. Όσο το σώμα μας περνά όλες αυτές τις αλλαγές για να μεγαλώσει ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι, ας κάνουμε τη χάρη στον εαυτό μας και ας αποδεχτούμε όλα αυτά τα περίπλοκα συναισθήματα που νιώθουμε.

^{Πηγή κειμένου και φωτογραφίας: Instagram / annagetscozy}