Τα διαδικτυακά μαμαδοgroup δεν είναι χώρος για εμάς τις μαμάδες

Θέλω να πιστεύω ότι κάθε online group έχει δημιουργηθεί μόνο για καλό σκοπό. Άλλωστε, ο σκοπός τους ήταν πάντα να χειροκροτούν τη μητρότητα και να βοηθούν μια μητέρα να νιώσει ότι δεν είναι μόνη. Οι μαμαδίστικες ομάδες στο Facebook είναι πολλές και τελικά πέρα από αρνητικότητα και «χολή» δεν προσφέρουν τίποτε άλλο.

Μπορεί. Μπορεί και όχι.

Αυτά τα group υπήρξαν ο διαδικτυακός ασφαλής παράδεισος - ένας προσωπικός χώρος όπου οι μαμάδες θα μπορούσαν να μιλήσουν με ειλικρίνεια για τα νηπιάκια τους, να βρουν μαμάδες που θα τις στηρίξουν. Καλές μαμάδες. Στην πραγματικότητα, πολλές από τις αναρτήσεις έμοιαζαν περισσότερο με σημειώσεις ημερολογίου, τόσο αποκαλυπτικές, που δεν θα γίνονταν ποτέ κατά τη διάρκεια μιας οποιασδήποτε δια ζώσης συνάντησης με τις εικονικές άγνωστες μαμάδες. (Έχουμε την ανωνυμία στο διαδίκτυο και το θάρρος του πληκτρολογίου να ευχαριστήσουμε γι' αυτό.)

Προσωπικά έγινα μέλος (και έφυγα) περίπου από δύο δωδεκάδες μαμαδίστικων group τα τελευταία έξι χρόνια. Μετά τη γέννηση της πρώτης μου κόρης, το 2017, το να γίνω μέλος μιας τέτοιας ομάδας, μου φαινόταν φυσιολογικό. Ήμουν μια νέα αγχωμένη μαμά, που χρειαζόταν απεγνωσμένα μερικές άλλες μαμάδες να μιλήσει, να μην κριθεί και να μην ακουστεί τρελή. (Τα νεογέννητα έχουν την ικανότητα να σε οδηγούν στην τρέλα κάποιες μέρες).

Η πρώτη φωτογραφία που δημοσίευσα σε ένα από αυτά τα μαμαδίστικα group ήταν μια selfie όπου κρατούσα την τριών μηνών γκρινιάρα κόρη μου, φορώντας ένα oversize μπουρνούζι, η φατσούλα της ήταν αξιολάτρευτη και θα μπορούσε κανείς να την περάσει για παιδική κούκλα. Ήταν ένας τρόπος να συστηθώ και να συστήσω την κόρη μου. Και έλαβα εκατοντάδες likes και πολλά σχόλια. Όλα θετικά.

Έτσι έπρεπε να είναι άλλωστε, σωστά; Οι μαμάδες γίνονται μέλη στις μαμαδο-ομάδες του Facebook επειδή χαίρονται να γνωρίζουν και άλλες μαμάδες, να τις καλωσορίζουν, να μοιράζονται ιστορίες και φυσικά να ταυτίζεται με κάποιο τρόπο η μία με την άλλη.

Ήταν αθώο. Ήταν κάτι πραγματικό. Ήταν κάτι αρκετά βοηθητικό.

Αυτό λέω τουλάχιστον στον εαυτό μου. Αλλά το ίντερνετ έχει έναν τρόπο να σου αποδεικνύει ότι κάνεις λάθος.

Όταν οι μαμάδες στις ομάδες Facebook βγάζουν πραγματική χολή

Σε κάθε μαμαδοgroup, υπάρχει ένα hot θέμα συζήτησης: Θηλασμός VS φόρμουλας, βιολογικό VS συμβατικό, να κοιμάσαι VS να μην κοιμάσαι με το μωρό σου στο ίδιο κρεβάτι, φυσιολογικός τοκετός VS καισαρικής τομής. Για κάποιο λόγο ακόμη και το fast food γίνεται λόγος για τσακωθείς με κάποιον.

Υπάρχουν όμως και άλλα θέματα, πιο προσωπικά, που δεν έχουν να κάνουν με τη μητρότητα, τα παιδιά ή τη γονεϊκότητα γενικότερα. Βλέπω ανώνυμες αναρτήσεις γυναικών που μιλούν για τη βαρεμάρα τους, τον άνδρα τους που έχουν την υποψία ότι τις απατά, που χειραγωγούν τις οικογένειές τους. Άλλες στέλνουν screenshots από συζητήσεις που έχουν με τις πρώην των συντρόφων τους, φωτογραφίες συντρόφων των πρώην συζύγων τους και κάνουν τρομερές αποκαλύψεις για τη σεξουαλική τους ζωή.

Δεν θα αναφερθώ στις επιθέσεις του πληκτρολογίου σε περίπτωση που δεν συμφωνείς με κάποια από αυτές τις μαμάδες. Σίγουρα υπάρχουν αρκετά trolls πίσω από τα πληκτρολόγια, που το μόνο που ξέρουν είναι απλά να βγάζουν χολή αλλά στα group των μαμάδων; Μαμάδες κρίνονται με άσχημο τρόπο για το πώς επιλέγουν να ταΐσουν το παιδί τους ή για τον χρόνο που αφήνουν τα παιδιά τους να δουν τάμπλετ.

Με μια λέξη; Χάος! Κάθε μαμαδοgroup που έχω γίνει μέλος υποτίθεται ότι προοριζόταν για να στηρίξει και για να αποδεχθεί μια νέα μαμά, δυστυχώς οδηγεί σε μια χωρίς όρια εχθρότητα. Και ιδού: Πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο Pepperdine έριξε μια ματιά στα επίπεδα κορτιζόλης των μητέρων που περνούσαν χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα αποτελέσματα -που δεν εξέπληξαν κανέναν- έδειξαν ότι η περισσότερη αλληλεπίδραση στο διαδίκτυο οδηγεί σε υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης και αισθήματα απειλής, με αποτέλεσμα να δημιουργείται περισσότερο άγχος. Οι αρνητικές εμπειρίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας αγχώνουν — οπότε γιατί συνεχίζουμε να αναζητούμε παρηγοριά σε ομάδες που ξεχειλίζουν από τοξικότητα;

Ποιος είναι τελικά ο σκοπός αυτών των μαμαδοgroup; Είμαστε κουρασμένες, αγχωμένες και καταπονημένες μαμάδες ή απλά δικαστές και τιμωροί; Είναι αρκετές οι λίγες στιγμές θετικότητας για να παραβλέψουμε τον ατελείωτο διαδικτυακό εκφοβισμό ή απλώς τρεφόμαστε με το δράμα και την τοξικότητα που σπέρνεται; Κάποιες νιώθουν ευχάριστα όταν καταριούνται μια μάνα που δεν πρόλαβε να μαγειρέψει και πέταξε στο φούρνο μερικές κοτομπουκιές.

Είναι θλιβερό αλλά το έχω αποδεχτεί: τα γκρουπ μαμάδων έχουν γίνει πηγή διασκέδασης για κάποιες, παρά ένα σπίτι υποστήριξης. Προσωπικά, με πονάει η ψυχή μου να βλέπω μητέρες που μοιράζονται ειλικρινείς ανησυχίες ή ερωτήσεις σχετικά με τα παιδιά και την ανατροφή τους, να αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση από τις πολύξερες και πικρόχολες μαμάδες και αρκετή κριτική κάνοντάς τις να αισθάνονται αποτυχημένες.

Μου λείπουν οι μέρες που οι μαμάδες έφτιαχναν τη μέρα η μία της άλλης. Τότε που όντως υπήρχε υποστήριξη online. Δεν ξέρω ποιος έχει την ευθύνη για όλο αυτό. Αλλά πιστεύω ότι η λύση βρίσκεται σε εκείνους που είναι μέρος της καθημερινότητάς μας: οικογένεια, συνεργάτες, φίλους και συναδέλφους. Το να πετάξεις μια ερώτηση σε μια ομάδα αγνώστων στο διαδίκτυο χρησιμεύει μόνο ως δόλωμα, περιμένοντας να δαγκώσουν τα εικονικά πιράνχας. Δεν υπάρχει τρόπος να λάβετε πολύτιμες, απτές συμβουλές — τουλάχιστον όχι πια.

Δεν ξέρω τι συνέβη με τις μαμάδες, αλλά είμαι έξω από όλο αυτό. Κάποτε μας πρόσφεραν πολλά καλά—μια ευκαιρία για σύνδεση και συμμετοχή. Όμως, όπως λένε συχνά, όλα τα ωραία τελειώνουν.

^{ελεύθερη μετάφραση motherly/Alex Vance}