Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει η υπογονιμότητα

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε πού θα μας πάει το ταξίδι της υπογονιμότητας. Μπορεί να καταλήξει με ένα μικροσκοπικό θαυματάκι ή μπορεί να οδηγήσει σε έναν τελείως διαφορετικό δρόμο από εκείνον που ελπίζουμε ή περιμένουμε.

Κι όμως, εμείς, όποιος και αν είναι ο προορισμός αποφασίζουμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Με τα καλά και τα άσχημα. Δεν θέλουμε να παρατήσουμε την προσπάθεια. Δεν θέλουμε να υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία. Το παραμικρό ερώτημα "Και αν έκανα..."

Δεχόμαστε να κάνουμε εξετάσεις. Να τρυπήσουμε το χέρι μας δεκάδες φορές.

Να κάνουμε ενέσεις στην κοιλιά μας εκατοντάδες φορές.

Να δούμε το κορμί μας να πρήζεται και να ξεπρήζεται από τις ορμόνες.

Να έχουμε σκαμπανεβάσματα στην διάθεση μας. Να βλέπουμε την κοιλιά μας μελανιασμένη.

Να χαμογελάμε ακόμη και μετά από ένα αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης.

Να πηγαίνουμε στο σινεμά επειδή μας το ζητούν οι φίλες μας, μετά από μια αποβολή.

Να μένουμε ξαπλωμένες στο κρεβάτι για μήνες.

Να βλέπουμε το χέρι μας τραυματισμένο από τους ορούς.

Να κάνουμε απόξεση.

Όποιο και αν είναι το τέλος όμως, το ταξίδι μας έχει μεγάλη σημασία και αξία. Γιατί η ζωή μπορεί να είναι γεμάτη με πολλή αγάπη και χαρά, εκτός από δάκρυα και πόνο.

Αρκεί να μην τα παρατάμε. Όποιο και αν είναι το τέλος.

Τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει.

Γι' αυτό θέλω να ξέρετε ότι όσες βρίσκεστε στη δική μου θέση, σας βλέπω... σας νιώθω... περνάω ότι περνάτε... καρτερώ όπως καρτερείτε και σας στέλνω την αγάπη μου. Πολλή αγάπη και θετική ενέργεια.

Μια μαμά με μπλε από τις ενέσεις κοιλιά, που παλεύει με την υπογονιμότητα και περιμένει να δει μια ροζ γραμμή στο τεστ εγκυμοσύνης.