Γεννήθηκα στην Αθήνα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αγαπάω το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ήμουν κάτι λιγότερο από 3 χρονών όταν είδα την πρώτη μου παράσταση, τους «Ιππότες της τηγανιτής πατάτας» του Ευγένιου Τριβιζά. Πέρασαν σχεδόν 24 χρόνια από τότε και ακόμα θυμάμαι εκείνη την αίσθηση. Είναι η ίδια που έχω και τώρα όταν βλέπω ένα θέαμα που με συγκινεί πολύ. Οι πλατείες των θεάτρων και οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι το δεύτερο σπίτι μου. Αν με αναζητήσετε, κάπου εκεί θα με βρείτε να τριγυρνάω!
Τελικά δεν έκανα την τέχνη επάγγελμα-όπως θα περίμενε κανείς- κι αυτό είναι ίσως που με κάνει να τη βλέπω ακόμα με καθαρό μάτι και αληθινό μεράκι! Έγινα όμως ψυχολόγος κι αυτό, αν και είναι επάγγελμα, το αγαπώ το ίδιο και το κάνω με μεράκι, γιατί πολύ απλά το επέλεξα. Ως τώρα σας ανέφερα τις δύο μεγάλες μου αγάπες. Έχω όμως και μια τρίτη που δεν είναι άλλη από τα παιδιά. Τα αγαπάω πολύ, είτε ασχολούμαι μαζί τους στα πλαίσια της δουλειάς μου, είτε σε οποιαδήποτε άλλη έκφανση της ζωής μου. Και με ενδιαφέρει οτιδήποτε τα αφορά. Όχι, δεν έχω δικά μου-μικρή είμαι ακόμα- θα ήθελα όμως πολύ να αποκτήσω μια μέρα.
Με τα παιδιά λοιπόν θα ασχολούμαι στην καινούρια στήλη «Ήταν ένα μικρό καράβι», που με ένα τρόπο συνδυάζει τις τρεις μεγάλες αγάπες για τις οποίες σας μίλησα παραπάνω. Άλλωστε γι’ αυτό φτιάχτηκε! Αυτό το καράβι δε θα μείνει αταξίδευτο όπως στο τραγούδι. Θα ταξιδεύει κάθε βδομάδα και θα κάνει στάσεις σε θεάματα, ακούσματα και αναγνώσματα για τους μικρούς μας φίλους. Γιατί η τέχνη είναι πάνω απ’ όλα ταξίδι. Εύχομαι σε αυτό να είναι συνοδοιπόροι τα παιδιά και όλοι όσοι τα αγαπάνε.
